Tweeweekse cursus Cebuano

- Maayong hapon! Kumusta ka? Goeie middag! Hoe gaat het?
_ Gwapo lang gihapon. Knap zoals steeds.
- Uy, tiawtiaw. Gusto ka ba ug kik? O, grapjas. Heb je zin in cake?
_ Oo, gutom kaayo ako. Ja, ik ben heel hongerig.
- Dunay ba daghang wakwak sa gawas? Er zijn veel heksen buiten.
_ Wala pa. Nog niet.
- Bert, limpyo sa imong kwarta. Bert, kuis je kamer!
...

Tot zover de greep uit onze cursus Cebuano. Cebuano is de taal die het meeste gesproken wordt op Mindanao. De nationale taal is eigenlijk Tagalog (Filippijns), maar wordt hier dus pas in tweede instantie gebruikt.
De voorbije 14 dagen verbleven we in het huis van Joan, de directrice van de taalschool in Davao. We kregen er privelessen van 4 verschillende leerkrachten. Het waren privelessen omdat we geen zin hadden om de gebruikelijke cursus van twee maanden te volgen. Achteraf gezien zijn we zeker tevreden van deze keuze want op korte tijd hebben we geleerd wat ze in de taalschool op een maand of langer zien. En we konden waarschijnlijk nog meer geleerd hebben moest er op een andere manier lesgegeven worden. Men gelooft hier sterk in de (Amerikaanse?) methode van drill en het vanbuiten leren. En dit is het laatste wat wij willen he. Wij willen eerst inzicht en daarna willen we door uitdagende oefeningen de grammatica inoefenen. Maar we hebben ons dus moeten aanpassen ;-). Nu kunnen we nog niet echt vloeiend spreken natuurlijk, maar met dagelijkse bansaybansay (oefening) de komende maanden zal dat wel komen zeker?
Het was terug aanpassen voor ons daar in het huis bij Joan want het was opnieuw een heel andere realiteit dan die waarin we meer en meer onze draai aan het vinden waren. We zaten precies op hotel. Het eten werd er voor ons klaar gemaakt, onze kamer werd regelmatig schoon gemaakt en onze was werd zelfs voor ons gedaan. Er was ook een televisie (met CSI, films en zelfs de tour) ter beschikking, waar we regelmatig gebruik van maakten om ons hoofd wat te laten afkoelen. Soms leek het wel of we niet meer in de Filippijnen waren, of toch niet meer in de Filippijnen zoals we die tot dan toe gewoon waren.
Na twee weken zijn we wel blij dat we dit beschermde wereldje weer kunnen verlaten, al zal het zeker weer veel inspanning vergen om onze draai te vinden in de organisaties. We moeten er echt voor onszelf een weg banen en dat is niet altijd even gemakkelijk...
Maar vooraleer we terugkeren naar Malaybalay en Libertad, nemen we een weekje rust =). Nu we nog in Davao zijn, willen we nog wat plaatsen `in de buurt` bezoeken. Voor een kleine week trekken we naar Lake Sebu, met een tussenstop in General Santos. We weten zelf niet zo goed wat het zal geven, maar het schijnt er heel mooi te zijn. Een verslagje volgt zeker en vast...

Ook voor ons was het fijn...

Hela,
Even laten weten dat we genoten hebben van de vele reacties op het radio2 gesprek. Alvast bedankt.
Voor degene die het gesprek misten, of ons nog es willen horen: klik hier.
Tine en Bert

Nu zondag (15/07) kan je ons horen op radio 2

Jaja: zondag worden we opgebeld door Conny van Radio 2. In het programma Vragen staat vrij wordt er altijd iemand opgebeld die in het buitenland zit en deze week zullen wij dat zijn. Wie zou dat geregeld hebben?
Het gesprek wordt uitgezonden rond 21.00, maar een dagje na de uitzending is het gesprek nog vele weken te beluisteren op de website van radio 2: www.radio2.be - klikken op programma's, en zo naar "Vragen staat vrij".
Spannend he

De voorbije dagen waren gevuld!!!

Dag iedereen!
Het voelt aan alsof we toch geregeld een berichtje posten, maar toch hebben we alweer zoveel te vertellen... Ik zal proberen het beetje in chronologische volgorde te brengen!

Het laatste weekend van juni begon al op donderdag. We gingen voor de eerste keer badmintonnen. Hoewel ik alle matchen verloor tegen Bert, was het fijn =). We hadden wel allebei de indruk dat het net lager was dan in Belgie. Misschien omdat de Filippijntjes allemaal zo klein zijn? Die donderdag zag ik voor de eerste keer Bert’s nieuwe huis. We hebben ’s avonds een instuif gegeven. Aanwezigen: Bert en Tine. Maar niet getreurd: er werd gedanst, gedronken en gelachen. Meer moet dat niet zijn, nietwaar?
De vrijdag had Bert een afspraak met de directrice van de lagere school in Dalwangan omdat hij bijles wiskunde zal geven aan de tribal youth. Toen we in haar bureau aankwamen was iemand bezig de nagels van de directrice te verzorgen. Daar werd niet mee gestopt terwijl we aan het praten waren. Ik verstopte mijn voeten mooi onder mijn stoel want mijn nagels zagen er allesbehalve uit, haha. Na die afspraak, gingen we van Dalwangan richting het heritage center van KIN waar in het weekend een workshop voor de tribal youth plaats zou vinden. Om aan het heritage center te geraken moet je eerst een jeepney nemen tot in Damitan. Dan nog een half uurtje omhoog op het modderige spoor. Maar ik had geluk: er ging net iemand naar boven te paard en hij stond zijn paard af voor mij. Wel ja, geluk... Eigenlijk was het niet zo gemakkelijk op dat paard! Er waren geen voetsteuntjes en ik moest goed mijn best doen om mijn evenwicht niet te verliezen elke keer het paard in de modder zakte. Maar je hoort me niet klagen. In tegenstelling tot Bert die naar de grond moest kijken om zich een weg te banen door de modder, kon ik genieten van de o zo mooie omgeving.
De workshop voor de tribal youth had als doel hen een paar typische inheemse technieken aan te leren: het maken van een fluit uit bamboo en schilderen met verf gemaakt uit aarde. De workshop werd gegeven door Waway, een Filippijnse Michael Franti, volgens Bert en ik. Waway is ook van een tribe in Bukidnon en trekt met zijn gitaar door de bergen, zingt nummers over zijn inheemse cultuur om die niet verloren te laten gaan, probeert op allerlei manieren het belang van de natuur te promoten... Hij heeft ook heel wat wereldkennis die hij kan delen met de tribal youth. Waway zag zelf ook al heel wat delen van de wereld, waaronder Belgie! De workshop was fijn, maar wel weer op zijn Filippijns. Alles was nogal heel informeel. Ook waren er eigenlijk veel te veel deelnemers. Maar het was mooi om te zien hoe Waway toch iedereen betrok. Hij toonde eerst hoe een fluit gemaakt wordt. Heel sjiek en nog fijner als hij zegt dat je de fluit zal krijgen =). Daarna riep hij de jongere kinderen om samen een schilderij te maken. Het resultaat - waaraan uiteindelijk iedereen een bijdrage leverde – mag er zijn! Daarnaast zette Waway nog kinderen aan het tekenen en leerde hij een van zijn songs aan een groepje meiden. De workshop kon zaterdag in de vooravond eigenlijk afgesloten worden, maar er werd gewacht tot zondagochtend. Zaterdagavond hebben Bert en ik nog enkele kinderen ‘Ik heb de zon zien zakken in de zee’ aangeleerd. Heel grappig om de uitspraak te horen =). De zondagmorgen zongen de kinderen het nog altijd, dus we mochten onze les als geslaagd beschouwen =). Zondag zijn we allen samen naar Dalwangan terug gekeerd. Deze keer zonder paard en blootvoets omdat het zo moddirig was.
Het was een fijn weekend, maar het kreeg een staartje. Hou je vast voor wat komt... Bert en ik sliepen de tweede nacht naast elkaar, allebei ingeduffeld in onze slaapzak en in een ruimte waar ook andere mensen lagen! Volgens ons deden we daar niets mis mee, maar blijkbaar wel volgens de tribe. De dinsdagavond na het weekend, belde Bert naar mij - ik was al terug in Libertad - met de boodschap dat we een reinigingsritueel moesten ondergaan. Het naast elkaar slapen als niet getrouwd koppel is een overtreding van de regels van de spirits. Omdat wij de regels van de spirits genegeerd hadden, waren er mensen van de tribe ziek. Daarom moesten we zo snel mogelijk het ritueel ondergaan. Het ritueel kon ook zonder ons gedaan worden, maar dan konden we nooit meer in contact komen met die tribe. Is nogal problematisch als je weet dat KIN hoofdzakelijk met die tribe werkt en ook gewoon omdat het wel fijn is om met die jongeren en kinderen te werken. Tot het ondergaan van het ritueel was het nogal onduidelijk wat het eigenlijk inhoudt. Sommigen spreken van een trouw voor de spirits. Voor anderen is het ritueel een middel om door de spirits erkend te worden als koppel... Uiteindelijk bleek het het laatste te zijn (zie verder), en daar was ik niet rouwig om want trouwen voor iets waar je niet in gelooft, vind ik nogal tegenstrijdig.
Diezelfde dinsdagavond had Bert een afspraak met Arnold, de verantwoordelijke van Broederlijk Delen in de Filippijnen, en zijn vrouw Norma. Bert kon dus direct zijn frustraties over dat ritueel kwijt =). Arnold en Norma waren er omdat ze op woensdag een meeting hadden met KIN. Die meeting duurde een hele dag. Voor BD bestaan er heel wat onduidelijkheden rond de werking en paperassen van KIN. Ook de aanwezigheid van Bert in KIN werd wat besproken. Bert vond dat KIN alles veel mooier voorstelde dan dat het in werkelijkheid is. Ook Arnold voelde het zo aan, denken we.
Donderdag moesten Bert en ik naar Cagayan de Oro om ons visum te verlengen. Is vooral een kostelijke formaliteit want we hebben nog geen enkele keer ons pasport en visum moeten voorleggen. Maar we kunnen weer twee maanden verder...
Donderdagavond hadden Bert en ik een afspraak met Arnold en Norma. Deze keer in Libertad omdat er op vrijdag een meeting gepland was met LEF. Ik vroeg Arnold en Norma te komen naar Hapitanan beach omdat alle practicum studenten er die avond verzamelden. Ik dacht dat we daar op ons gemakje gingen kunnen praten, maar dat was niet het geval. Het werd een avond liedjes zingen, dansjes doen en applaudiseren... Twas wel gezellig en Arnold en Norma zorgden ook voor de nodige entertainment =). Rond 20u zijn Arnold en Norma nog mee gegaan naar mijn cottage om nog wat te babbelen over hoe ik mijn verblijf bij LEF ervaar. Op vrijdag was er dan een meeting met de staff van LEF. Volgens Bert nogal verschillend van de meeting met KIN. Het duurde maar twee uurtjes en het ging eigenlijk vooral over mijn aanwezigheid in LEF. Die is ok dus er viel niet zo heel veel over te zeggen. Er hing ook een fijne sfeer. Cora (directrice van LEF) is een heel opgewekte, grappige vrouw die heel luchtig door het leven stapt. Na de meeting bleven Arnold en Norma nog efkes omdat de practicum studenten een training kregen over LEF’s programma’s. LEF had mij gevraagd om over vrijwilligerswerk te praten. Ik maakte het interactief, maar de studenten waren zo verlegen! Het was dus nogal trekken en sleuren om iets te horen te krijgen...
Zaterdagochtend zijn Bert en ik met Arnold en Norma naar Malaybalay gegaan. Inderdaad, voor ons ritueel! Dankzij Norma, die vrijdagnamiddag via de gsm heel wat onderhandeld had met Bae - degene die het ritueel leidt – en KIN personeel, kon het ritueel doorgaan in de tulugan in Dalwangan, vlakbij de hoofdweg. Ik was Norma heel dankbaar want nog es die moddigere weg heen en terug naar het heritage center, enkel en alleen voor het ritueel, kon ik best missen. De staff van KIN had (dankzij Norma) voor alle benodigdheden voor het ritueel gezorgd: 4 kippen, 5 kilo rijst, een lap rode en witte stof, koekjes, lolly’s, sigaretten, een fles cola, rum en flighter’s wine. Wij moesten het gewoon bekostigen =). De aanwezigheid van Arnold en Norma maakte alles wat luchtiger. Ze konden alles meer vanop een afstand bekijken. Een vereiste van Bert en mij was dat alle symboliek uitgelegd zou worden. Dankzij Arnold en Norma die Bisaya, Engels en Nederlands kunnen, was dat mogelijk.
Het ritueel heet PAMALAS. Als je als koppel dit ritueel ondergaat, bekom je dat ook de spirits je erkennen als koppel. Ze zullen je beschermen overal waar je gaat. Het praktische gevolg voor ons is dat we nu zonder probleem bij/naast elkaar kunnen slapen =). De verschillende stappen en de symboliek van het ritueel kan je vinden op onze fotopagina.
Na het ritueel zijn we nog met Arnold en Norma naar een abdij geweest. De monikken bezitten heel wat landbouwgrond en hebben een shop waar ze producten verkopen die ze zelf maakten: pindanootjes, peanut butter en koffie. Hun nieuwe kerk is een mooi en modern gebouw die ook de moeite waard was om te bezoeken!
Zondag zijn Bert en ik naar een herbebossingsgebied gegaan. Er waren daar 3 watervallen te bezichtigen. Waw! Die watervallen en de omgeving waren prachtig. We waren precies in een andere wereld. Bovendien was het fijn om eens op rust te kunnen komen: weg van al die starende ogen, gewoon wij tweetjes en de natuur. Laat de foto’s maar tot u spreken...
Vanaf maandag tot en met vandaag, verbleef ik in de office van KIN om mijn case study voor LEF af te werken. Bert had de voorbije dagen wel een druk programma: een meeting over de afgeronde evaluaties van de people organizations (PO) gelegen in de barangays van Malaybalay, 2 meetings in verband met de bijlessen wiskunde die hij zal geven aan de tribal youth en vandaag is hij naar een barangay buiten Malaybalay voor de evaluatie van de PO daar. Morgen vertrekken we samen naar Davao waar we vanaf maandag 2 weken taalles zullen volgen...

Voila... dat noemen ze nu eens een update, nietwaar?! Vergeet de foto’s niet!!!

Eindelijk meer foto's

We hebben er eens werk van gemaakt en een hele hoop nieuwe foto's in ons fotoalbum geplaatst (klik hier of hiernaast op Meer foto's).
Je vindt er foto's van Tine bij LEF, Bert bij KIN, foto's van de dingen die we samen deden en opnieuw wat mooie kiekjes.

groetjes,
kuya bert en ate tine