Op kerstavond lagen we in een zwembad op het eiland Camiguin. Straks gaan we over naar 2008 geheel in P-noise style: karaoke, disco op een basketbalveld en heel wat knallend vuurwerk.
We wensen iedereen, waar ze ook zij als ze dit lezen, toch nog een zalige kerst en het allerbeste voor 2008.
Het bezoek stelt het hier goed, de drukste dagen zijn achter de rug en morgen trekken we naar iets frissere oorden.
Groeten!
wij
maandag 31 december 2007
woensdag 12 december 2007
Van leek naar activiste...
Piep,
Van 26 november tot 2 december woonde ik een ‘Interdisciplinary conference on mining’ bij. Ik vloog daarvoor op 24 november naar Manila - de hoofdstad van de Filippijnen.
Mijn eerste twee dagen in Manila bracht ik door met Laura, een Belgisch meisje die sinds augustus in Manila werkt. Via via kwamen we met elkaar in contact. Het werd een shop weekend! Het was fijn om eens te kunnen shoppen met een meisje =). En bovendien is men in Manila veel meer gewoon om blanken te zien, wat wil zeggen dat ik deze keer niet achtervolgd werd door verkoopsters. In Manila vind je alles wat je in Belgie kan kopen. Ik heb daar even van geprofiteerd. Ik vulde mijn buikje met een heerlijke croissant, philadelphia kaas, pesto pasta met parmesan... Njammie!
Op maandag startte de mijnconferentie. Misschien vragen jullie zich af wat ik in godsnaam te maken heb met de mijnbouw? Wel... tijdens mijn verblijf in Mahayahay in augustus, bezocht ik een mijnenkamp. Ik trok er wat fotos’s en ik schreef er ook iets over in mijn case study. Het was Arnold van BD die daarop reageerde dat LEF als milieu organisatie iets moet ondernemen tegen die destructieve mijnbouw! Stap 1: Tine die als LEF representative de conferentie ging bijwonen.
Ik kwam terecht bij een groep ware anti-mining activisten van over heel de wereld: Canada, VS, Bolivie, Guatemale, Argentinie, UK, Belgie, Duitsland, India, Indonesie, Filippijnen, China, Thailand, Mongolie, Australie...
Onder hen zaten mensen die op internationaal niveau de strijd aan gaan tegen de mining companies. Anderen zijn lid van een nationale anti-mining NGO. Er waren ook een aantal mensen die droevige getuigenissen brachten van de impact van de mijnoperaties in hun community. Daar zat ik dan met mijn heel concreet geval en geen achtergrondkennis =). De eerste drie dagen passeerden heel wat sprekers de revue. Alle ontwikkelingsthema’s werden gelinkt aan de mijnbouw problematiek: globalisatie, gender, global warming, IP’s, mensenrechten... Soms kon ik echt niet volgen, maar dit stoorde mij niet zo hard. Ik ving die info op die voor mij interessant was. Bovendien sloeg ik af en toe een babbeltje met mijn kleurige buur als ik merkte dat die ook niet aan het volgen was. Na drie dagen conferentie begon de skill share. We gingen daarvoor met de bus naar de provincie Nueva Viscaya (6u ten noorden van Manila) waar heel wat large scale mijnen zijn. Tijdens de skill share was er meer ruimte voor workshops en debatten. Ik kreeg er een beter zicht op hoe LEF haar actie tegen de mijnoperaties kan starten. De laatste dag deden we een field visit. Ik bezocht de community van Paquet die strijdt tegen de aanwezigheid van een mining company uit Autstralie. De community probeerde al vanalles om hun ancestrial domein te beschermen. Omdat de legale weg hen geen antwoord bood, kozen ze ervoor een barricade te maken op de enige verbindingsweg naar de plaats van de mijnen. Als de mining company met haar zware mining equipments in aantocht is, zenden de mensen van de omliggende dorpen signalen naar elkaar. Dan verzamelen ze en blokkeren ze de weg met hun menselijke barricade. Dit is al het geval sinds juli. De mining company spande een (zoveelste) rechtzaak aan tegen de community, maar de zaak werd als niet ontvankelijk verklaard. Nu heerst er een status quo.
Dit is maar een deeltje van de complexe situatie in Paquet en overal ter wereld zijn er dergelijke voorvallen. Ik zou zoveel verhalen kunnen vertellen over het onrecht die lokale communities aangedaan wordt, maar dan wordt dit verslagje veel te lang. Wat ik nog wil delen met jullie:
• Net zoals in vele andere landen ondersteunt de overheid in de Filippijnen de mijnsector. Arroyo (de presidente van de Filippijnen) omschrijft mijnbouw als de motor van de economische groei van de natie. Ze beschouwt buitenlandse investeringen in de mijnindustrie als een cruciaal deel van haar ontwikkelingsplan. Studies hebben echter uitgewezen dat mijnbouw niet veel bijdraagt aan het BNP van de Filippijnen. Bijna al de winst gaat naar de mining company. Bovendien worden de mineralen verwerkt in ontwikkelde landen.
De keuze van de overheid om de mijnsector te ondersteunen wordt ook weerspiegeld in de wetgeving. In de wet is opgenomen dat de president de volledige controle heeft over de mijnoperaties. De verschillende wetten over landeigendom overlappen en zijn tegenstrijdig. Dit vooral in het nadeel van de lokale (IP) gemeenschappen. De wetgeving ter bescherming van het milieu is ook heel dubbelzinnig. Vandaar dat de anti-mining activisten in de Filippijnen eisen van de president dat ze de wet verandert: Scrap the Mining Act!
• Tijdens de conferentie kreeg ik ook zicht op hoe de mining companies de mensen voor hun kar spannen. Eerst en vooral beloven ze de mensen van de gemeenschappen dat zij degene zullen zijn die in de mijnen kunnen werken. Daarnaast beloven ze nieuwe schoolgebouwen, een ziekenhuis, goede wegen... Maar het gaat nog verder. In Argentinie bijvoorbeeld probeerden mining companies van hun slechte imago af te raken door in te spelen op de twee passies van het land: ze sponsorden voetbalploegen en organiseerden een miss mining verkiezing. Mining companies maken ook hun eigen fake NGOs die dus enkel zogezegd handelen in het belang van de mensen. Soms recruteren (lees: omkopen) ze daarvoor mensen die voor goede NGOs werkten die door de lokale gemeenschappen erkend werden. De mensen denken dan de community organizer te kunnen vertrouwen. Een Canadese mining company organiseerde een meeting met IP’s en bracht daarvoor IP’s mee die pro-mining zijn (door het geld dat ze kregen) om de andere IP’s te overtuigen de mijnbouw toe te laten.
• Enkele pro-miners hadden hun stem laten horen tijdens de conferentie. Zo stonden er enkele pamfletten aan de ingang van het resort waar de skill share doorging. Bijvoorbeeld: You are using mineral products... why are you against mining? Dit onderwerp van consumptie kwam ook vaak ter sprake tijdens de conferentie. Er zijn meer mijnoperaties omdat er meer vraag is naar mineralen. We moeten dan ook onze eigen levensstijl onder de loep nemen!
Volgens de pro-miners zijn de anti-mining activitsten anti-development. Ik wist niet dat het willen beschermen van mensenlevens en natuurlijke bronnen anti-development is. Voor kapitalistjes wel natuurlijk...
Ik hoop dat dit verslagje ook jullie doet inzien hoe vernietigend mijnbouw is. Heel veel mensen verliezen hun leven in de strijd tegen de grote mining companies die enkel oog hebben voor de winst die ze kunnen maken. Een Zuid-Afrikaanse activist zei: ‘People will die because of social justice’. Een IP leider in Paquet zei: ‘I don’t mind if I die here protecting our land for our children’. Ik kreeg net de volgende mail in mijn mailbox:
ANTI-MINING ADVOCATE SLAINED IN SURIGAO DEL SUR
In a small nipa house located in the middle of a pineapple plantation owned Dodong Ledesma in Sitio Magroyong, Brgy. Tina, San Miguel, Surigao del Sur where Dodong, Deodato Pame and another 8 individuals seated in a semi-circle discussing the plans of the ancestral domain last Dec. 2, 2007 around 2:00 in the afternoon.
An hour after, while some of the group members about to leave the place, a gun shot hit Deodato Pame on his back part of his right arm while still exchanging discussion with his seatmate and friend Dodong.
Dodong and the rest of the group carry him to the nearest highway but he didn't survived. No one saw the triggerman but based on the initial investigation report, the triggerman was about 60-80 meters away.
Dodong Pame is a fighter in Surigao del Sur illegal logging, mining and corruption in the last 30 years. He has been a front liner of some of the community and church led advocacies. He has been known for his anti-large scale stand in the province. He is also one of the complainants of the case filed against SUDECOR in relation to indigenous peoples' rights. He also filed recently ombudsman cases against influential officials in the province for facilitating development projects that are detrimental to IP and settler communities.
For a time, he even placed a streamer in front of his house "Ang nagpuyo dinhi sa Balay, Supak sa Mina" ( Residing in this house is an anti-mining ). His untimely death is a big loss to the struggle of communities in Surigao del sur to stop large-scale mining and logging in the province.
Een strijdende en stille groet,
Tine
Van 26 november tot 2 december woonde ik een ‘Interdisciplinary conference on mining’ bij. Ik vloog daarvoor op 24 november naar Manila - de hoofdstad van de Filippijnen.
Mijn eerste twee dagen in Manila bracht ik door met Laura, een Belgisch meisje die sinds augustus in Manila werkt. Via via kwamen we met elkaar in contact. Het werd een shop weekend! Het was fijn om eens te kunnen shoppen met een meisje =). En bovendien is men in Manila veel meer gewoon om blanken te zien, wat wil zeggen dat ik deze keer niet achtervolgd werd door verkoopsters. In Manila vind je alles wat je in Belgie kan kopen. Ik heb daar even van geprofiteerd. Ik vulde mijn buikje met een heerlijke croissant, philadelphia kaas, pesto pasta met parmesan... Njammie!
Op maandag startte de mijnconferentie. Misschien vragen jullie zich af wat ik in godsnaam te maken heb met de mijnbouw? Wel... tijdens mijn verblijf in Mahayahay in augustus, bezocht ik een mijnenkamp. Ik trok er wat fotos’s en ik schreef er ook iets over in mijn case study. Het was Arnold van BD die daarop reageerde dat LEF als milieu organisatie iets moet ondernemen tegen die destructieve mijnbouw! Stap 1: Tine die als LEF representative de conferentie ging bijwonen.
Ik kwam terecht bij een groep ware anti-mining activisten van over heel de wereld: Canada, VS, Bolivie, Guatemale, Argentinie, UK, Belgie, Duitsland, India, Indonesie, Filippijnen, China, Thailand, Mongolie, Australie...
Onder hen zaten mensen die op internationaal niveau de strijd aan gaan tegen de mining companies. Anderen zijn lid van een nationale anti-mining NGO. Er waren ook een aantal mensen die droevige getuigenissen brachten van de impact van de mijnoperaties in hun community. Daar zat ik dan met mijn heel concreet geval en geen achtergrondkennis =). De eerste drie dagen passeerden heel wat sprekers de revue. Alle ontwikkelingsthema’s werden gelinkt aan de mijnbouw problematiek: globalisatie, gender, global warming, IP’s, mensenrechten... Soms kon ik echt niet volgen, maar dit stoorde mij niet zo hard. Ik ving die info op die voor mij interessant was. Bovendien sloeg ik af en toe een babbeltje met mijn kleurige buur als ik merkte dat die ook niet aan het volgen was. Na drie dagen conferentie begon de skill share. We gingen daarvoor met de bus naar de provincie Nueva Viscaya (6u ten noorden van Manila) waar heel wat large scale mijnen zijn. Tijdens de skill share was er meer ruimte voor workshops en debatten. Ik kreeg er een beter zicht op hoe LEF haar actie tegen de mijnoperaties kan starten. De laatste dag deden we een field visit. Ik bezocht de community van Paquet die strijdt tegen de aanwezigheid van een mining company uit Autstralie. De community probeerde al vanalles om hun ancestrial domein te beschermen. Omdat de legale weg hen geen antwoord bood, kozen ze ervoor een barricade te maken op de enige verbindingsweg naar de plaats van de mijnen. Als de mining company met haar zware mining equipments in aantocht is, zenden de mensen van de omliggende dorpen signalen naar elkaar. Dan verzamelen ze en blokkeren ze de weg met hun menselijke barricade. Dit is al het geval sinds juli. De mining company spande een (zoveelste) rechtzaak aan tegen de community, maar de zaak werd als niet ontvankelijk verklaard. Nu heerst er een status quo.
Dit is maar een deeltje van de complexe situatie in Paquet en overal ter wereld zijn er dergelijke voorvallen. Ik zou zoveel verhalen kunnen vertellen over het onrecht die lokale communities aangedaan wordt, maar dan wordt dit verslagje veel te lang. Wat ik nog wil delen met jullie:
• Net zoals in vele andere landen ondersteunt de overheid in de Filippijnen de mijnsector. Arroyo (de presidente van de Filippijnen) omschrijft mijnbouw als de motor van de economische groei van de natie. Ze beschouwt buitenlandse investeringen in de mijnindustrie als een cruciaal deel van haar ontwikkelingsplan. Studies hebben echter uitgewezen dat mijnbouw niet veel bijdraagt aan het BNP van de Filippijnen. Bijna al de winst gaat naar de mining company. Bovendien worden de mineralen verwerkt in ontwikkelde landen.
De keuze van de overheid om de mijnsector te ondersteunen wordt ook weerspiegeld in de wetgeving. In de wet is opgenomen dat de president de volledige controle heeft over de mijnoperaties. De verschillende wetten over landeigendom overlappen en zijn tegenstrijdig. Dit vooral in het nadeel van de lokale (IP) gemeenschappen. De wetgeving ter bescherming van het milieu is ook heel dubbelzinnig. Vandaar dat de anti-mining activisten in de Filippijnen eisen van de president dat ze de wet verandert: Scrap the Mining Act!
• Tijdens de conferentie kreeg ik ook zicht op hoe de mining companies de mensen voor hun kar spannen. Eerst en vooral beloven ze de mensen van de gemeenschappen dat zij degene zullen zijn die in de mijnen kunnen werken. Daarnaast beloven ze nieuwe schoolgebouwen, een ziekenhuis, goede wegen... Maar het gaat nog verder. In Argentinie bijvoorbeeld probeerden mining companies van hun slechte imago af te raken door in te spelen op de twee passies van het land: ze sponsorden voetbalploegen en organiseerden een miss mining verkiezing. Mining companies maken ook hun eigen fake NGOs die dus enkel zogezegd handelen in het belang van de mensen. Soms recruteren (lees: omkopen) ze daarvoor mensen die voor goede NGOs werkten die door de lokale gemeenschappen erkend werden. De mensen denken dan de community organizer te kunnen vertrouwen. Een Canadese mining company organiseerde een meeting met IP’s en bracht daarvoor IP’s mee die pro-mining zijn (door het geld dat ze kregen) om de andere IP’s te overtuigen de mijnbouw toe te laten.
• Enkele pro-miners hadden hun stem laten horen tijdens de conferentie. Zo stonden er enkele pamfletten aan de ingang van het resort waar de skill share doorging. Bijvoorbeeld: You are using mineral products... why are you against mining? Dit onderwerp van consumptie kwam ook vaak ter sprake tijdens de conferentie. Er zijn meer mijnoperaties omdat er meer vraag is naar mineralen. We moeten dan ook onze eigen levensstijl onder de loep nemen!
Volgens de pro-miners zijn de anti-mining activitsten anti-development. Ik wist niet dat het willen beschermen van mensenlevens en natuurlijke bronnen anti-development is. Voor kapitalistjes wel natuurlijk...
Ik hoop dat dit verslagje ook jullie doet inzien hoe vernietigend mijnbouw is. Heel veel mensen verliezen hun leven in de strijd tegen de grote mining companies die enkel oog hebben voor de winst die ze kunnen maken. Een Zuid-Afrikaanse activist zei: ‘People will die because of social justice’. Een IP leider in Paquet zei: ‘I don’t mind if I die here protecting our land for our children’. Ik kreeg net de volgende mail in mijn mailbox:
ANTI-MINING ADVOCATE SLAINED IN SURIGAO DEL SUR
In a small nipa house located in the middle of a pineapple plantation owned Dodong Ledesma in Sitio Magroyong, Brgy. Tina, San Miguel, Surigao del Sur where Dodong, Deodato Pame and another 8 individuals seated in a semi-circle discussing the plans of the ancestral domain last Dec. 2, 2007 around 2:00 in the afternoon.
An hour after, while some of the group members about to leave the place, a gun shot hit Deodato Pame on his back part of his right arm while still exchanging discussion with his seatmate and friend Dodong.
Dodong and the rest of the group carry him to the nearest highway but he didn't survived. No one saw the triggerman but based on the initial investigation report, the triggerman was about 60-80 meters away.
Dodong Pame is a fighter in Surigao del Sur illegal logging, mining and corruption in the last 30 years. He has been a front liner of some of the community and church led advocacies. He has been known for his anti-large scale stand in the province. He is also one of the complainants of the case filed against SUDECOR in relation to indigenous peoples' rights. He also filed recently ombudsman cases against influential officials in the province for facilitating development projects that are detrimental to IP and settler communities.
For a time, he even placed a streamer in front of his house "Ang nagpuyo dinhi sa Balay, Supak sa Mina" ( Residing in this house is an anti-mining ). His untimely death is a big loss to the struggle of communities in Surigao del sur to stop large-scale mining and logging in the province.
Een strijdende en stille groet,
Tine
donderdag 6 december 2007
Oeps...
Vanmorgen overviel me plots het besef dat het einde echt wel heel dichtbij komt. Over iets meer dan een maand loopt ons vrijwilligerswerk af. Dat zorgt bij ons een beetje voor een gemengd gevoel. Aan de ene kant betekent het dat we tijd zullen hebben om wat te reizen. Ook dat we weer wat dichter zijn bij het moment waarop we jullie allemaal terug zullen zien. En we moeten toegeven, het is niet altijd even makkelijk om hier te werken dus daarom zijn we ook wel een beetje blij dat het einde er aan komt.
Maar, aan de andere kant, betekent het einde van ons vrijwilligerwerk ook wel het einde van alles wat we hier beleven. Ondanks de moeilijkheden, frustraties en heimwee af en toe, beseffen we maar al te goed dat we heel wat zullen missen eens we hier weg zijn en daarom kijken we dus minder uit naar het einde.
Maar "telkens als je denkt dit is het einde, sta je op de grens van wat begint" (S. Bos).
BTW: De poll wees uit (u was zo goed al unaniem) dat ik in Camiguin de T-shirt met het ventje (de rechtse) moest kopen. Om de weten of jullie smaak met die van ons overeenkomt, zal u moeten wachten tot we terug zijn :-p.
groet,
/b
Maar, aan de andere kant, betekent het einde van ons vrijwilligerwerk ook wel het einde van alles wat we hier beleven. Ondanks de moeilijkheden, frustraties en heimwee af en toe, beseffen we maar al te goed dat we heel wat zullen missen eens we hier weg zijn en daarom kijken we dus minder uit naar het einde.
Maar "telkens als je denkt dit is het einde, sta je op de grens van wat begint" (S. Bos).
BTW: De poll wees uit (u was zo goed al unaniem) dat ik in Camiguin de T-shirt met het ventje (de rechtse) moest kopen. Om de weten of jullie smaak met die van ons overeenkomt, zal u moeten wachten tot we terug zijn :-p.
groet,
/b
zaterdag 1 december 2007
Rustgevend
Ik zat bijna twee weken bij Henry in Bol-ogan. Het was daar heel wat frisser dan in Malaybalay en zeker dan in Libertad. Bol-ogan ligt dan ook op een hoogte van 1300m. De voorbije dagen was er eerst veel regen en daarna heel felle wind. Dat komt door de tyfoons. Tyfoon Mina roerde zich in het noorden (Luzon), terwijl tyfoon Lando helemaal in het zuiden van Mindanao huis hield. Maar zo heel veel merkten we daar dus niet van.
Ik heb Henry geholpen met het maken van wat documentatie en ook met een paar grafische dingen. Jammergenoeg was al dat (weer) vooral computerwerk.
Het leven in Bol-ogan is erg rustig, soms wat te rustig. Veel valt er eigenlijk niet te beleven, net zoals in veel afgelegen barangays. Dat zorgt voor heel wat dode momenten, die ik probeerde op te vullen met wat te lezen, te puzzelen en toerkes te doen op de farm. Verder deed ik ook wat Henry me aanraadde, namelijk relaxen :-).
Daar zitten gaf me ook de kans om alles eens van op een afstand te bekijken. Wat nodig was want het gedoe met KIN werkte soms nogal op mijn gemoed. Zo kon ik een wat beter zicht krijgen op de 'impact' van mijn verblijf in de Filippijnen en specifiek bij KIN. Dit kwam ook doordat ze bij KIN nu plots wel met reacties kwamen op wat ik al gedaan heb. Ze lieten me ook weten dat ik hen al heel wat geholpen heb en ze al veel van mij en mijn opmerkingen geleerd hebben.
Het blijft wat jammer dat er voor mij niet die ene grotere verwezenlijking is die er uitspringt. Maar vele kleine dingen maken ook een groot, niet? En er resten me nog een aantal weken, wie weet...
De komende weken zal ik Tine wat helpen bij LEF en wat zaken afronden bij KIN. Als het nog lukt, ga ik ook nog een paar dagen terug Bol-ogan.
prettig weekend,
/b
PS. Op de fotopagina zijn een paar foto's toegevoegd.
Ik heb Henry geholpen met het maken van wat documentatie en ook met een paar grafische dingen. Jammergenoeg was al dat (weer) vooral computerwerk.
Het leven in Bol-ogan is erg rustig, soms wat te rustig. Veel valt er eigenlijk niet te beleven, net zoals in veel afgelegen barangays. Dat zorgt voor heel wat dode momenten, die ik probeerde op te vullen met wat te lezen, te puzzelen en toerkes te doen op de farm. Verder deed ik ook wat Henry me aanraadde, namelijk relaxen :-).
Daar zitten gaf me ook de kans om alles eens van op een afstand te bekijken. Wat nodig was want het gedoe met KIN werkte soms nogal op mijn gemoed. Zo kon ik een wat beter zicht krijgen op de 'impact' van mijn verblijf in de Filippijnen en specifiek bij KIN. Dit kwam ook doordat ze bij KIN nu plots wel met reacties kwamen op wat ik al gedaan heb. Ze lieten me ook weten dat ik hen al heel wat geholpen heb en ze al veel van mij en mijn opmerkingen geleerd hebben.
Het blijft wat jammer dat er voor mij niet die ene grotere verwezenlijking is die er uitspringt. Maar vele kleine dingen maken ook een groot, niet? En er resten me nog een aantal weken, wie weet...
De komende weken zal ik Tine wat helpen bij LEF en wat zaken afronden bij KIN. Als het nog lukt, ga ik ook nog een paar dagen terug Bol-ogan.
prettig weekend,
/b
PS. Op de fotopagina zijn een paar foto's toegevoegd.
Ondertussen in de Filippijnen...
Staatsgreep in Manilla...
Of toch wat daarvoor moest doorgaan. Er was donderdag (29 november) een poging tot staatsgreep. Eigenlijk was het niet meer dan een naive poging om de huidige regering en presidente aan de kant te zetten. Een senator en een generaal van het leger zorgden voor wat rebellie door samen met een paar tientallen aanhangers door de straten van Makati City te trekken. Ze drongen het Penninsula hotel binnen en gaven er een geimproviseerde persconferentie. Het is een publiek geheim dat de huidige president, Gloria M. Arroyo, en haar regering heel wat mispeuteren en lustig hun zakken vullen (geheel volgens de Filippijnse traditie).
De rebellie riep de mensen op tot steun in de strijd voor verandering. Maar veel steun kwam er niet dus de rebellie was snel de kop ingedrukt. Vooral omdat er al geruime tijd geruchten van een staatsgreep de ronde deden en het leger in verhoogde staat van paraatheid was. De machtsontplooiing van het leger was wat overdreven en het Penninsula hotel werd zelfs met een tank bestookt.
Volgens een bezoeker op de farm willen de mensen wel af van de huidige presidente maar zouden ze het wat moe zijn om dergelijke rebellie te steunen (het was niet de eerste poging van de betrokken senator). Ze stellen zich gerust met het feit dat de ambtstermijn van Arroyo afloopt in 2010 en zouden geduldig wachten tot het zo ver is.
Hier op Mindanao merk je er niet veel van. Zelfs Tine, die toen momenteel op Luzon zat, maar meer dan 100 km ten noorden van Manilla, merkt er enkel iets van via de berichtgeving.
Jullie wisten dat waarschijnlijk al want het kreeg aandacht in de Vlaamse media (vrtnieuws). Maar toch eens cool om zo in een land te zijn waar er een poging was tot 'staatsgreepje'.
/b
Of toch wat daarvoor moest doorgaan. Er was donderdag (29 november) een poging tot staatsgreep. Eigenlijk was het niet meer dan een naive poging om de huidige regering en presidente aan de kant te zetten. Een senator en een generaal van het leger zorgden voor wat rebellie door samen met een paar tientallen aanhangers door de straten van Makati City te trekken. Ze drongen het Penninsula hotel binnen en gaven er een geimproviseerde persconferentie. Het is een publiek geheim dat de huidige president, Gloria M. Arroyo, en haar regering heel wat mispeuteren en lustig hun zakken vullen (geheel volgens de Filippijnse traditie).
De rebellie riep de mensen op tot steun in de strijd voor verandering. Maar veel steun kwam er niet dus de rebellie was snel de kop ingedrukt. Vooral omdat er al geruime tijd geruchten van een staatsgreep de ronde deden en het leger in verhoogde staat van paraatheid was. De machtsontplooiing van het leger was wat overdreven en het Penninsula hotel werd zelfs met een tank bestookt.
Volgens een bezoeker op de farm willen de mensen wel af van de huidige presidente maar zouden ze het wat moe zijn om dergelijke rebellie te steunen (het was niet de eerste poging van de betrokken senator). Ze stellen zich gerust met het feit dat de ambtstermijn van Arroyo afloopt in 2010 en zouden geduldig wachten tot het zo ver is.
Hier op Mindanao merk je er niet veel van. Zelfs Tine, die toen momenteel op Luzon zat, maar meer dan 100 km ten noorden van Manilla, merkt er enkel iets van via de berichtgeving.
Jullie wisten dat waarschijnlijk al want het kreeg aandacht in de Vlaamse media (vrtnieuws). Maar toch eens cool om zo in een land te zijn waar er een poging was tot 'staatsgreepje'.
/b
Filippijnse TV.
Bij Henry had ik de kans en het genoegen om naar de Filippijnse TV-zender ABS-CBN (de enige zender die men daar behoorlijk kon ontvangen) te kijken. Een aantal zaken die me opvielen:
- Men houdt blijkbaar van veel geroep op TV.
- Veel en erg lange reclameblokken.
- Veel reclame voor voedselsupplementen (vitaminen e.d.) en shampoos tegen roos (alle Filippijnen hebben zwart haar)
- Productiehuis Endemol doet hier waarschijnlijk gouden zaken.
- In het nieuws toont me vaak erg expliciete beelden. Bvb de capriolen van een gedrogeerde man die op het dak van een gebouw kroop worden bijna integraal uitgezonden. Enkel zijn landing op de grond knipte men er uit, maar zijn sprong, vlucht en de eerste verzorgingen na de landing waren allemaal te zien.
- De weerman en wetenschapsman van het nieuws, kuya Kim, draagt altijd een zijn zonnehoed op TV!
- Op het einde van het nieuws toont men hoeveel dagen er nog resten tot kerstmis.
- Men houdt blijkbaar van veel geroep op TV.
- Veel en erg lange reclameblokken.
- Veel reclame voor voedselsupplementen (vitaminen e.d.) en shampoos tegen roos (alle Filippijnen hebben zwart haar)
- Productiehuis Endemol doet hier waarschijnlijk gouden zaken.
- In het nieuws toont me vaak erg expliciete beelden. Bvb de capriolen van een gedrogeerde man die op het dak van een gebouw kroop worden bijna integraal uitgezonden. Enkel zijn landing op de grond knipte men er uit, maar zijn sprong, vlucht en de eerste verzorgingen na de landing waren allemaal te zien.
- De weerman en wetenschapsman van het nieuws, kuya Kim, draagt altijd een zijn zonnehoed op TV!
- Op het einde van het nieuws toont men hoeveel dagen er nog resten tot kerstmis.
Abonneren op:
Posts (Atom)