...update na een lange tijd...

Lieve mensjes,

door de drukte hebben we jullie een beetje verwaarloosd, maar dat maken we nu in ene keer goed! Hieronder kan je een verslagje vinden van onze bezigheden vanaf december.

December voor Tine: One Day Youth Camps en computerwerk
Eens ik (Tine) terug was van de mijnconferentie, moest ik er onmiddellijk weer invliegen, want er stonden ‘eendaagse jeugdkampen’ gepland. Aangezien het jeugdkamp in oktober slechts voor een beperkte groep jongeren was, dacht ik dat het niet slecht was om met een One Day Youth Camp (ODYC) naar de verschillende barangays te trekken. Programma? In de voormiddag wat kleine spelletjes, een babbel over hun jeugdorganisatie. En in de namiddag het grote ‘One against all’ (Een tegen allen), waarbij wij - LEF staff - de jongeren uitdaagden om in een beperkte tijd een lijst met opdrachten te vervullen (zoals ‘breng 3 geiten, 2 varkens en 1 koe’, ‘maak het woord YOUTH met je lichamen’, ‘maak een 20 meter lange slipperketting’...). De ODYC’s verliepen niet echt zoals ik verwacht had. Vaak kwamen er maar een beperkt aantal jongeren opdagen en/of waren ze te beschaamd om mee te doen. In 3 van de 6 barangays hadden we uiteindelijk wel een mooie jeugddag: jongeren ammusseerden zich, waren enthousiast, creatief... Maar van de andere barangays kwam ik echt gefrustreerd terug. Ik realiseerde mij dat ik iets te optimistisch was geweest over wat we met en voor de jeugd al gerealiseerd hadden. Er is nog veel werk aan de winkel! Maar achteraf bekeken heeft iedere ODYC wel iets opgeleverd. In de barangays waar we geen activiteiten deden omdat er een te kleine opkomst was, praatten we met en luisterden we naar de jeugd. We brachten de SK chairman (voorzitter van het jongeren barangay bestuur) samen met jongeren die de SK nog niet kende en de jongeren wisselden ideeen met elkaar uit. Wordt vervolgd dus... De ODYCs waren ook een moment om de jeugdige LEF staff wat meer ervaring te geven in het animeren van jongeren. Ik schakelde mijzelf tijdens de activiteiten meer en meer uit om hen meer en meer uit te dagen en verantwoordelijkheid te laten nemen. Dit was natuurlijk erg saai voor mij, maar het was leerrijk voor hen en dat was de bedoeling!
Naast de jeugdkampen, wou ik voor de LEF uitstap naar Dipolog en de komst van mijn ouders nog wat dingen op papier zetten. Ik moest mijn derde case study nog uitschrijven. In november verbleef ik namelijk nog 5 dagen in barangay Tagpaco. Het was een heel fijn verblijf (zie foto’s). Daarnaast schreef ik ook nog een actieplan voor de jeugd voor het komende jaar en documenteerde ik de activiteiten die ik gedurende mijn verblijf heb gedaan met de jeugd, zodat het project met de jeugd makkelijker kan verder gezet worden eens ik weg ben.


December voor Bert: ODYC, website en autorijden...
Na mijn verblijf bij Henry zat ik vooral bij LEF. Ik hielp er Tine met de ODYC en maakte ook voor LEF een website (al blijft ook hier inhoud voorlopig uit, maar de vorm en structuur is er al ongeveer). Ik werd ook regelmatig ingeschakeld als driver van LEF. In het begin was het erg wennen aan de Filippijnse ‘verkeersregels’ maar ik had al een aantal maanden ‘observatiestage’ achter de rug, dus ik had ze wel snel onder de knie. Ook off-road rijden lukte steeds beter. Het principe hier is simpel: alles kan, alles mag. Het komt er gewoon op aan van het andere verkeer duidelijk te maken dat jij in aantocht bent dmv je claxon. Het had soms veel weg van een computerspel, al tuterend slalommen om het andere verkeer op bochtige wegen en hobbelpadden. In het begin reed ik gewoon heen en terug naar de barangay waar die dag het ODYC was, maar later speelde ik eens ambulance om een vrouw die na haar bevalling bloedingen kreeg naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis te brengen. Ook pikte ik eens mensen op voor een meeting bij LEF en reed zo met 20 passagiers in de laadbak van de pick-up van Initao tot aan de LEF office. Het zal een hele aanpassingen zijn om terug in Belgie met de auto rond te rijden 


Met z’n allen naar Dipolog.
Woensdag 19 december vertrokken we met heel de LEF familie, ook Bert, op een ‘study tour’ naar Dipolog. Dipolog ligt in de provincie Zamboanga del Norte en een heel eind ten westen van Libertad. Het is de thuisstad van Elmer, de man van Cora. LEF plant ook daar een werking en lokaal kantoor op te zetten. We probeerden een comfortabele positie te vinden in de ELF truck en zetten ons schrap voor een hele lange rit. Gelukkig waren er onderweg verschillende stops. Er was een stukje met de overzetboot en we stopten bij een paar natuurprojecten.
De volgende dag trokken we naar het vlakbij gelegen Dapitan. Daar beklommen we de 3003 treden van een kruisgang die een bergop liep. We klauterden verder naar de top van de berg en genoten er van het uitzicht op Dapitan, Dipolog en de kustlijn. We kwamen er even op adem en zetten ons dan schrap voor de afdaling. Eens terug beneden deden we ons te goed met wat frisdrank en snacks, en wat nummertje karaoke. Vervolgens trokken we naar het Rizal museum. Jose Rizal is een Filippijnse held die vier jaar in ballingschap leefde in Dapitan. Het museum stelde niet zoveel voor maar Rizal had zelfs nog gewoond op die locatie en er stonden replica’s van zijn huis en zijn ziekenhuisje. Het domein lag vlak aan de zee en het was wel een leuke omgeving om een tijdje in rond te wandelen.
De volgende stop van de dag was de boulevard van Dipolog. Dit was eigenlijk de dijk aan de zee. We genoten er van de zonsondergang terwijl anderen naar een nabijgelegen mall trokken. Vervolgens trokken we naar een beach resort voor het avondeten. Er was lechon en een schaaldier dat ergens tussen een mossel en een oester in ligt en dat geroosterd werd op een barbecue. Terwijl een deel van de groep al naar een plein in de stad trok om er de kerstversiering te bewonderen, lieten wij ons nog wat gaan aan de karaoke.
De volgende dag stond de lange weg terug naar Libertad op het menu. Omdat Cora en haar gezin in Dipolog bleven konden wij met een paar andere terugkeren in de pick-up en dat zat een stuk zachter dan houten banken in de ELF. Onderweg konden we nog wat marang fruit,die al lang niet meer in seizoen zijn, op de kop tikken. Na een tussenshop in Iligan bereikten we uiteindelijk Libertad. We kropen snel in ons bed want de volgende dag moest er nog wat opgeruimd worden voor...


Visite, visite, een huis vol visite.
Op zaterdag 22 december kregen we bezoek. Een beetje thuis kwam ons opzoeken voor de feestdagen. Kristin, Johan en Ruben (respectievelijk de mama, papa en oudste broer van Tine) kwamen ons vanuit het verre en koude Belgie bezoeken. Donderdag 20 december waren ze vanuit Zaventem vertrokken en na heel wat uren vliegen, een overnachting in Manilla en nog een korte vlucht arriveerden ze in Cagayan de Oro (CDO) waar wij hen stonden op te wachten. Het weerzien was warm en deed deugd. We hadden een heel programma voor hen samengesteld en het werd een druk en warm bezoek dat niet gespaard bleef van enkele hindernissen. Reeds in Frankfurt raakte papa Johan moeilijk ingecheckt en ging er iets mis met de bagage want aangekomen in Manilla bleek een van hun reistassen niet mee. Gelukkig was de tas snel terecht en bereikte enkele dagen later dan toch CDO.
De eerste avond had LEF een welkomstfeestje georganiseerd. Daar maakte ons bezoek meteen kennis met enkele typische Filippijnse zaken, lechon (geroosterd varken), veel rijst en natuurlijk karaoke. De volgende dag voerde een lange autorit bergop langs hobbelige wegen ons naar Mahayahay, een barangay waar Tine bijna drie weken verbleef tijdens een van haar case studies. Daar werd kennis gemaakt met Tines gastgezin, werd stevig gewandeld en genoten van het mooie uitzicht. In de namiddag trokken we richting Tinago Falls, de waterval iets voorbij Iligan waar kon gezwommen worden onder het donderende water.


De volgende dag was het al 24 december en begonnen we aan onze trip naar Camiguin.
Wij twee speelden gids want we kenden het daar al een beetje door ons vorige bezoek aan het vulkanische eiland. We konden een pick-up lenen van LEF en met Bert aan het stuur geraakten we er vrij ‘eenvoudig’. We nuttigden een late lunch in Enigmata (de boomhut waar wij vorige keer verbleven) en deden wat inkopen voor kerstavond in Mambajao. Aangekomen in ons hotel namen we een duik in het buitenzwembad om wat af te koelen alvorens we op een eenvoudige manier kerstavond vierden in onze ‘family room’. Kerstdag werd gevuld met een toer rond het eiland, met verschillende stops onderweg. We deden de kruisweg langs bergflank, voelden de warme waterbron van Tangub op het strand, bekeken het gezonken kerkhof, zwommen in de Sto Nino Cold Spring, bezochten een kerk, zochten de oude Spaanse uitkijktoren en besloten onze dag in een visrestaurant langs de lagune, waar je vis verse uit het water gevist werd. Na de volgende dag nog genoten te hebben van het witte strand van Kabila en gesnorkeld te hebben tussen de reuze zeeschelpen, tropische vissen en kleurrijke koralen, zetten we de terugreis naar Libertad in, maar niet zonder een tussenstop in een mall in CDO natuurlijk.
Op het kerstfeestje voor de jeugd dat de volgende dag in een beach resort plaatsvond waren onze bezoekers de speciale gasten. Ze waren ook de jury bij de kerstliedjeswedstrijd en papa Johan leerde hen ook nog een Engelstalig Belgisch liedje aan. Lang konden we niet genieten van het strand en het gezelschap van de Filippijnse jeugd want in de namiddag moesten we onze koffer al pakken om de nachtboot vanuit CDO naar Bohol te nemen. Bohol is een eiland even ten noorden van Mindanao. Het was best gezellig op de boot, we kaarten op het achterdek met de karaoke op de ‘voor’grond en leerden een Duits-Filippijnse koppel het spel ‘slagen raden’. ’s Morgens werden we getrakteerd op een mooie zonsopgang van op de boot. Op Bohol werden we in een snel tempo langs de (te) toeristische trekpleisters van het eiland geleid. We bezochten oa de oude kerk van Baclayon, een hangende bamboo brug en natuurlijk de befaamde ‘Chocolate Hills’. Dit zijn een aantal kleine afgeronde heuveltjes die in het droogseizoen, door het droge gras bruingekleurd zijn. Nu waren ze echter nog iets tussen groen en bruin. We verbleven in Nutshuts, een aantal eenvoudige hutten die verscholen liggen tussen de bomen langs de rivier vlak bij Loboc. Nutshuts wordt uitgebaat door een erg vriendelijk Belgisch koppel dat ons bijstond met raad en daad. Het was een deugddoende rustige omgeving en het eten was heerlijk. We relaxten in de bar/restaurant, kaarten wat, aten ‘true Belgian fries’ en genoten van elkaars gezelschap. De volgende dag bracht een bootje ons naar Loboc waar we het plaatselijk museum en kerk bezochten. Een overvolle jeepney (een paar van ons namen daarom plaats op het dak) bracht ons vervolgens naar Corella waar we het, met uitsterven bedreigde spookdierje (tarsier) konden gaan bekijken. In de namiddag deden we een mooie wandeling naar het Cruz Daku, een groot wit kruis dat boven op een heuvel stond. De dag sloten we weer af in de gezellige bar/restaurant van Nutshuts waar we liegen speelden met twee vriendelijke Canadesen.
De volgende dag (30/12) was het alweer tijd om te vertrekken, maar niet zonder eerst nog wat stroomopwaarts te varen om de nabijgelegen watervalletjes te gaan bekijken. Met een snelle ferry voeren we naar Cebu (eiland ten westen van Bohol). In Cebu City bezochten we in snel tempo het San Pedro Fort, de Sto Nino Basiliek en de mall. ’s Avonds zaten we alweer op de nachtboot richting CDO.
Oudejaarsavond vierden we bij Cora (directrice van LEF) thuis in Initao. Het was opnieuw een best vreemde manier om oudejaar te vieren. Als Filippijnen feest vieren dan is eten heel erg belangrijk maar men neemt er niet de tijd voor om gezellig samen te tafelen zoals wij dat gewoon zijn. Toen we aankwamen bij Cora stond het eten al klaar, we mochten meteen beginnen want zij hadden al gegeten... Verder was er die avond heel wat lawaai, zowel van de karaoke als van het vele vuurwerk dat voortdurend aangestoken werd. Om middernacht geen kussen maar opnieuw eten. Er was een lechon en wij hadden nieuwjaarswaffeltjes meegebracht. Lang hebben we het die avond niet getrokken, we waren allemaal moe en snakten naar wat rust.
Op nieuwjaarsdag stond er weer gereis op het programma. De LEF pick-up en Bert brachten ons helemaal naar Henry’s farm in Songco. Daar konden we genieten van de rustige omgeving en het lekkere eten. De volgende morgen leidde Henry ons rond. We wandelden een stukje de berg op en kregen zijn farm te zien. Na het middageten reden we terug naar Malaybalay (MB), waar we op ons gemak wat rondwandelden en een koffietje dronken. Wandelen stond ook de volgende dag (3/1) op het programma, we trokken naar Impalutao (20 minuutjes van MB) om er in het natuurpark CEDAR een wandeling te maken die ons langs drie watervallen leidde. ’s Avonds aten we kip met appelmoes en gebakken patatjes in Bert’s huis en wogen we zorgvuldig de verschillende reistassen om alle toegelaten kilo’s goed te benutten.
Vrijdag 4 januari was de dag waarop de terugreis van ons bezoek gepland stond. ’s Morgens reden we van MB naar CDO en nadat wij ons visum verlengd hadden, zij een museum in CDO bezochten en we samen nog iets gegeten hadden, trokken we naar het vliegveld van CDO. Daar kregen we het slechte nieuws dat er door de bewolking en de regen geen vliegtuigen konden landen (en dus ook niet terug opstijgen). “We had a great problem.” Ons bezoek geraakte dus niet terug in Manilla en misten dus hun aansluiting richting Europa. Na het overschouwen van de mogelijkheden, bleek dat de eerst volgende mogelijkheid om in Europa te geraken pas op woensdag 9 januari was. Voor de zekerheid werd besloten om dan vanuit Davao naar Manilla te vliegen (Davao is een beter gelegen en uitgeruste luchthaven en vluchten zijn er dus minder afhankelijk van het weer). Na alles geregeld te hebben, trokken we dus met z’n allen terug naar Libertad, voor een voor ons bezoek noodgedwongen verlengd verblijf in de Filippijnen. Die avond was het best leuk in Tines cottage. We konden twee dingen doen: lachen of wenen en dus kozen we maar voor de leukste oplossing.
Het volgend weekend (5-6 januari) deden we het rustig aan. Er werd wat was gedaan, gekaart, gelezen, het thuisfront werd verder op de hoogte gebracht, extra verlof werd bedongen en vervangtaken opgesteld. Cora maakte van het verlengd verblijf gebruik om ons uit te nodigen voor een lunch op het strand de volgende dag.
Op maandag trokken we, opnieuw gebruikmakend van de pick-up van LEF en met Bert aan het stuur, naar Davao. Het werd een lange rit door de bergen maar het mooie landschap deed hem snel vorderen. ’s Avonds stelden we ons bezoek voor aan Arnold, Norma en hun dochter Maya. Het werd een gezellige avond. De volgende dag gebruikten we om een paar zaken in Davao te bezoeken. We zagen heel wat dieren in het Philippine Eagle Center, vlindertuin en krokodillen park. We bezochten het rijkelijk van kunstwerken voorziene hotel Ponce’s Suites en jaagden nog wat op soeveniers in Aldevinco. ’s Avonds werd alles muzikaal afgesloten met een optreden van de muzikale-dansgroep Kathara, die inheemse dansen en muziek brachten.
De volgende dag werden de reistassen nogmaals ingepakt, werd er nogmaals afscheid genomn en kon ons bezoek uiteindelijk zonder veel problemen richting Manilla en Europa vliegen. Wij genieten nog na van het bezoek dankzij Belgische chocolade, Belgische kaas, witte wereldwinkel wijn, Humo’s en foto’s van het thuisfront. Het waren best drukke dagen maar we hebben er erg van genoten.


... en er is een tijd van gaan.
Door het verlengde verblijf van ons bezoek werden onze laatste dagen als vrijwilligers wat hectisch. We reden woensdag (9/1) terug van Davao naar Malaybalay waar er ’s avonds een klein afscheidsfeestje, plaatselijke despedida genoemd, was voor ons bij KIN. Het was in KIN huisstijl een rustige bijeenkomst. We waren beiden moe dus vonden dat niet zo erg. Er werd afscheid genomen en ik, Bert, kreeg te horen dat ze me zouden missen maar het gaf me, door alles wat er gebeurd was, een wat dubbel gevoel en het afscheid deed me weinig.
De volgende ochtend stonden we vroeg op. We ontruimden Bert’s huis en brachten de geleende meubelen terug naar het kantoor van KIN. We lieten Malaybalay achter ons en zetten koers terug naar Libertad. Daar aangekomen gingen we, vooral Tine dan, meteen weer aan de slag. Ze had nog heel wat op haar to do lijstje. De volgende dag zou ze in een soort workshop een aantal dingen die haar opgevallen waren bij LEF delen met de staff en dat moest nog grotendeels voorbereid worden. Na de workshop was er ook bij LEF een despedida voor ons. We werden beiden in de bloemetjes gezet en kregen beiden een ‘Plaque of Appreciation’ voor wat we voor LEF gedaan hadden. Daarna kon het feest los barsten. Er werd nog de hele avond gezongen en gedanst dat het een lieve lust was.
Ik (Tine) besef nog niet helemaal dat ik vertrek bij LEF. Ik was heel druk bezig de laatste dagen: met de workshop, met het fotoboek die ik voor LEF maakte als bedanking, met het nog tijd doorbrengen met mijn vrienden hier... Alles lijkt nog zoals ervoor en opeens zal het gedaan zijn. Brrr... Het is waarschijnlijk ook typisch dat ik het moment dat ik moet vertrekken, me super goed voel bij LEF. ‘You don’t know what you’ve got till it’s (almost) gone...’


Laat het reizen beginnen.
Wat er nu voor ons volgt, ligt nog niet helemaal vast. Eerst zullen we nog een maand de Filippijnen verder ontdekken. Op dinsdag (15/1) trekken we naar Cebu. Kortrijk, waar we beiden geboren en getogen zijn, heeft een zusterband met Cebu City. Een plaatselijke NGO zal ons laten kennis maken met haar eigen werking en met hoe de zusterband verloopt. In het weekend is er het Sinulog festival in Cebu, dit zou een erg goed festival zijn en dit zullen we dus ook nog meepikken. Na Cebu volgen nog andere eilanden van de Filippijnen. We proberen jullie op de hoogte via deze blog maar we weten niet goed hoe vaak we toegang zullen hebben tot internet.
Na een maand rond te hebben gereisd in de Filippijnen trekken we naar Cambodia, Laos en Vietnam. Of dat is voorlopig nog het plan. Er bestaat een mogelijkheid dat we niet naar Zuid-Oost-Azie trekken maar naar India om er voor BD wat voorbereidend werk te verrichten met het oog op het volgende wereldkamp en de vastencampagne van 2009 waarin India centraal staat. Momenteel hebben we daar echter nog geen zekerheid over, dus het is nog even afwachten voor we weten wat we vanaf half februari tot half april zullen doen. Jullie lezen het hier ook zodra we iets meer weten.
Aangezien we niet weten hoe regelmatig we onze blog zullen kunnen update maar jullie vast en zeker niets willen missen, kan je hiernaast je e-mailadres ingeven en dan wordt je op de hoogte gebracht van nieuwe berichten. Op die manier kan je onze avonturen mee beleven :-)

Vele groetjes,
wij