Eiland hoppen...

Piep,
We hebben jullie wat laten wachten, maar jullie teveel laten verwateren is ook niet goed, niet? Hier gaan we dan… een verslag van onze voorbije twee weken ter land, ter zee en in de lucht…
Zoals je in ons laatste berichtje kon lezen, zaten we twee weken geleden op het suikerriet eiland Negros. In de plaats van de geplande wandeltocht in een nationaal park, werd het nog een dagje in het dorpje Silay, want deze madam was geveld met wat koorts en spierpijn. De dag erna gingen we naar een mountain resort waar ik nog wat verder kon uitrusten, vooral in de warmwaterbron van waaruit we honderden vleermuizen gade konden slaan. Dit was tevens het hoogtepunt van ons 18 uur verblijf daar, want zo heel veel was er niet te beleven. We deden ’s morgens in de vroegte wel nog een wandeling langs zeven watervallen. Wel, Bert zag er zeven... mijn conditie was - na drie dagen vooral in bed gelegen te hebben - nog niet al dat... Tijdens de wandeling hadden we een fijne ontmoeting met de eigenares van een de rijstvelden daar. Ze woont met haar Amerikaanse man in de stad Cebu, maar de bergen zijn haar echte thuis. Ze nodigde ons uit om te komen logeren eens haar huis in de bergen heropgebouwd is. Tijdens haar verblijf in de stad, hadden haar familieleden namelijk al het bruikbaars van haar verlaten huis in de bergen in gebruik genomen, hihi.
De volgende drie dagen waren puur genieten op het idyllische witte strand Sugar Beach. Met een motorbootje bereikten we het afgelegen strand die met de vijf resorts gericht is op toeristen. Hoewel de resorts volgeboekt waren, was het er super rustig. Wij hebben er ook echt geluierd. Heerlijk was dat. Dit deden we samen met een aantal Nederlanders die we er ontmoetten: Dirk - de zeeman en Tobi, Claire en Johny - onze leeftijd en al maanden aan het reizen. Naast het luieren, eten & pintjes drinken (dit laatste vooral door Bert dan =) hadden we toch ook een paar actieve momenten. We gingen snorkelen bij een gezonken scheepswrak waar heel mooie koralen en visjes in alle kleuren en vormen te zien waren. Ook konden we poolen en bakken (tafelvoetbal) in het resort. Driftwood Village was ’s avonds en tot in de vroege uurtjes echt wel de place to be. De jeugdige Filippijnse meisjes die er werkten, slaagden er telkens weer in de sfeer er in te brengen en ‘s morgens in de vroegte waren ze al weer aan het werk.
Van dit zalige plekje, gingen we samen met Tobi, Claire en Johny naar de stad Dumaguete. Tijdens de rit er naartoe hadden we enkel 1 klapband en 1 overhitte motor =). Maar we zijn er geraakt! Dumaguete is een klein stadje die toch heel levendig is door de aanwezige studenten. Je vindt er - in tegenstelling tot de meeste steden in de Filippijnen - heel wat cafeetjes en restaurants. In Dumaguete huurden we een brommer waarmee we naar de Twin Lakes reden. Deze kratermeren liggen in een beschermd natuurgebied. We maakten een wandeling door het bos, tot het pad opeens stopte. Daar stonden we dan in de regen (door de hoogte), aan de verkeerde kant van het meer. Maar we hadden geluk: er waren daar enkele mannen en een van hen had een boot. Hij was zo vriendelijk om ons terug te brengen naar de overkant. Het werd een harde peddeltocht door wind en regen - toch voor Bert en de man, hihi.
Daarna brachten we een dagje in de lucht door... We vlogen van Dumaguete naar Manila en van Manila naar Legazpi, een stad in het zuiden van het grootste en noordelijkste eiland Luzon. We vlogen om wat tijd te besparen, want vervoer neemt hier zoveel tijd in beslag! In Legazpi ontmoetten we een Zweeds koppel (Olle en Lena) die hetzelfde plan leek te hebben als ons: de meest perfect gevormde vulkaan Mount Mayon beklimmen. We gingen naar het toeristenbureau om onze trek te regelen. Hoewel het heel wat tijd in beslag nam om te onderhandelen met de gids, geloofden we erin dat het een mooie tocht ging worden. Maar dit werd het niet. Dit door een combinatie van het slechte weer, het slechte pad en de slechte gids. We bereikten slechts een hoogte van 1100 meter en men had ons gezegd dat we gingen wandelen tot op 2000 meter hoogte. Behalve de grote rotsblokken (oud lavagesteente) was er niets te merken van het feit dat we een vulkaan aan het beklimmen waren. En we hadden er echt wel naar uitgekeken. Maar goed, ik zal en moet ooit in mijn leven nog een vulkaan beklimmen!
Toen we terug waren van de ‘klim’, gingen we samen met Olle en Lena onmiddellijk door naar Donsol, een dorpje dat toeristisch is geworden door de aanwezigheid van whale sharks (walvishaaien). De topattractie in Donsol is dan ook het snorkelen in de baai waar de reusachtige, maar mensvriendelijke walvishaaien vaak verblijven. Voor je vertrekt met de boot op zoek naar de haaien, weet je niet hoeveel je er die dag zal te zien krijgen. Wij hadden echt geluk. We zagen er vijf en van super dichtbij. Ongelofelijk, echt waar. Iedere keer de spotter op de boot een haai zag, vaarde de boot er naartoe en dan sprongen we in het water en zwommen we er naartoe tot de haai in de diepte verdween. Dan klauterden we weer in de boot op zoek naar de volgende. Een keer konden we wel 20 minuten samen met de haai zwemmen. De vijf die we zagen waren tussen de 5 en 8 meter. In de zomer zijn er in de baai nog veel meer van die haaien en dan kan je er vinden van wel 14 meter. Maar wij waren super gelukkig na onze trip die ik op dit moment toch als het hoogtepunt van onze reis beschouw! Ik geniet er nog van!
De dag erna (gisteren) was iets minder. We waren namelijk van 7u ’s morgens op weg naar onze volgende bestemming waar we pas om 22u30 aankwamen. Een verschrikkelijke busrit naar een fijn plekje waar we Bayani, de zoon van Arnold van BD, een bezoekje brengen. Hij werkt en woont op een zuivelboerderij. Vandaag kregen we een rondleiding tussen de koeien =). We zagen onder andere hoe het sperma van de stieren in een fake vagina werd opgevangen. Ook proefden we de heerlijke yoghurt die hier gemaakt wordt. Voor de rest planden we vandaag onze volgende weken. We hopen een dezer dagen onze vliegtuigticketten te boeken, zodat we zeker kunnen zijn dat we overal geraken. Morgen gaan we naar de Taal vulkaan hier dichtbij. Je kan er een korte wandeling maken naar de krater meren en het schijnt dat het uitzicht er super is. Daarna trekken we naar het noorden waar we een trek van enkele dagen zullen doen tussen rijstterassen die beschouwd worden als het achtste wereldwonder. Klinkt niet slecht he! De laatste week in de Filippijnen zullen we doorbrengen op het eiland Palawan met een ondergrondse rivier en nog enkele aantrekkelijke plekjes =). Ten laatste op 24 februari vliegen we (goedkoop) naar Bangkok in Thailand. We zullen daar enkele dagen blijven tot we onze visa voor Laos en Cambodja hebben. En dat zal dan weer een heel ander avontuur worden...

Liefs,
Tine en Bert

ps. foto's volgen later...