Tijdens de launch van de ‘1 Million Forest People’ campagne in Cagayan de Oro (zondag 22 april) was de plaatselijke pers ook aanwezig. Aangezien ‘blanken’ hier sowieso al in het oog springen en Tine dan nog eens mee jamde met de aanwezige inheemsen, had ook de aanwezige cameraploeg de nodige aandacht voor ons. Tine werd zelfs geinterviewd en ‘s anderendaags in het (lokale)nieuws was er een item speciaal over ons (lees Tine). Het ging niet echt over de campagne maar over het feit dat wij het, ondanks wat er gebeurde met Julia Campbell (Amerikaanse Peace Corps vrijwilligster die in Noord-Luzon ontvoerd en later vermoord teruggevonden werd), toch nog zien zitten om hier als vrijwilliger te werken.
Voor alle duidelijkheid, geen reden tot paniek. Hier op Mindanao hoeven we niet te vrezen voor onze veiligheid, we worden goed omringd en begeleid waar we heen gaan. We hebben nog niets ondervonden van vijandigheden of dreigend gevaar en zoals Tine het verwoordde: “We geloven in de goede Filippino’s!”
maandag 30 april 2007
Filippijnen door Belgische ogen
- Excuse me boss, you`ve got a message… Al dat sms`en! De gsm is vaak belangrijker voor de Filippino`s dan de mensen rondom hen…
- Rijst… O ja, elke dag 3 maal! Leve de fastfood restaurants waar ze `frietjes` hebben =)
- Merienda… Of snack, tussendoortje. De Filippijnen eten graag: tienuurtje, vieruurtje en elk uur er tussen, waarom niet?!
- Hey Joe… Inderdaad, wij zien er anders uit en dat ondervinden we niet alleen door het nagekeken worden, maar ook door de uitroep Hey Joe. Een goed antwoord hierop: Hey Pinoy (Filippino)…
- Leve de CO2 uitstoot… Moet je een straat verder zijn? Neem een jeepney of een habalhabal of een motorella! Ergens te voet naartoe gaan is not done voor de meeste Filippino`s…
- Karaoke… De Filippino’s zingen graag en de nationale hobby is hier waarschijnlijk karaoke. Sommigen hebben zelfs een videoke toestel in hun huis, je vindt ze ook vaak in cafeetjes en restaurants, zelfs op tv. Helaas verkiezen ze hier vooral melige love ballads
- ...
- Rijst… O ja, elke dag 3 maal! Leve de fastfood restaurants waar ze `frietjes` hebben =)
- Merienda… Of snack, tussendoortje. De Filippijnen eten graag: tienuurtje, vieruurtje en elk uur er tussen, waarom niet?!
- Hey Joe… Inderdaad, wij zien er anders uit en dat ondervinden we niet alleen door het nagekeken worden, maar ook door de uitroep Hey Joe. Een goed antwoord hierop: Hey Pinoy (Filippino)…
- Leve de CO2 uitstoot… Moet je een straat verder zijn? Neem een jeepney of een habalhabal of een motorella! Ergens te voet naartoe gaan is not done voor de meeste Filippino`s…
- Karaoke… De Filippino’s zingen graag en de nationale hobby is hier waarschijnlijk karaoke. Sommigen hebben zelfs een videoke toestel in hun huis, je vindt ze ook vaak in cafeetjes en restaurants, zelfs op tv. Helaas verkiezen ze hier vooral melige love ballads
- ...
Alle begin is moeilijk (voor Bert)
Het liet even op zich wachten maar hier is nu ook een verslagje van mij (Bert) bij KIN. Zoals Tine al schreef scheidden onze wegen zich na de BD partnermeeting. Pas in de late namiddag vertrokken de mensen van KIN richting Malaybalay. Niet alleen ik was hun reisgezel maar ook Johan, een andere BD vrijwilliger die de eerste dagen ook bij KIN zou zijn. Dat zorgde voor wat gemengde gevoelens bij mij. Het was wel fijn dat er in het begin nog iemand zou zijn die ik kende. Maar Johan, half-Filippino, spreekt Tagolog (de officiele Filippijns taal) en zorgde er regelmatig voor dat ik me nogal buitengesloten voelde omdat hij steeds Tagolog sprak tegen de anderen, ook al was ik er bij.
Mijn ontvangst bij KIN was eerder koel. Geen verwelkomingsfeestje zoals bij Tine. Ook geen idyllische omgeving zoals bij Tine. Het KIN kantoor bevindt zich in een klein stenen huisje in een van de wijken (baranguay) rond Malaybalay.
KIN is een kleine NGO met slechts 4 voltijdse krachten en enkele halftijdse. De mensen zijn er erg gedreven bezig met hun werk en af en toe had ik het gevoel dat ik er precies niet in paste, dat ik wat op overschot was. Waarschijnlijk had dat te maken met de drukte die de nakende inhuldiging van het ‘Cultural Heritage Center’ (erfgoedhuis) met zich meebracht. Dat zorgde er de eerste dagen voor dat ik het nogal moeilijk had. Ik voelde me onwennig alleen, in een vreemde cultuur. Ik miste ook een beetje warmte, wat structuur, iets vertrouwds. Ik stond open voor alles wat op me afkwam maar ik had graag gehad dat men me wat beter zou inleiden. In het begin kan/mag je nergens alleen toe, maar er werd me ook niet uitgelegd waar we naartoe gingen en hoe we er geraakten, zodat ik het later zelf zou kunnen.
De eerste dagen heb ik niet zoveel gedaan. Er was Earth Day, die absurd genoeg begon met een stoet van auto’s, bromfietsen en ook een paar fietsers, die door de stad trok. Er waren ook een paar speeches, An Inconvenient Truth en dan wat activiteiten voor kinderen. Mijn rol beperkte zich tot wat rondhangen en deel uit te maken van de jury bij de kleurwedstrijd.
In het weekend van 21-22 april zagen Tine en ik elkaar al terug in Cagayan de Oro, waar we de start van de ‘1 Million Forest People’ campagne van Green Mindanoa, een zuster-NGO van KIN, bijwoonden (later meer daarover). Het werd een eerste kennismaking met de cultuur, rituelen en muziek van de inheemse bevolking van Mindanao.
Na een deugddoend weekend (bij Tine), vertrok ik de maandag naar Olanguhon, Dalwangan, een baranguay waar een gemeenschap van de Bukidnon stam (een van de 7 inheemse stammen op Mindanoa) verblijft. Dit is een van de gemeenschappen waar KIN vaak mee samenwerkt. Dalwangan ligt aan de voet van het Kitanglad gebergte, even verwijderd van de rest van de bewoonde wereld. Samen met Johan zou ik er een vijftal dagen verblijven en meehelpen aan de voorbereidingen van de inhuldiging van het erfgoedhuis dat KIN er opgericht heeft. Dit centrum moet een belangrijke rol spelen bij het behoud en kenbaar maken van de cultuur van deze inheemse bevolking.
De vijf dagen bij de Bukidnon stam waren een echt positieve ervaring. Ik was vooral bezig met de jongeren, of de jongeren met mij. Ze waren erg geinteresseerd in mij, oefenden maar al te graag hun Engels met mij en wilden me graag hun taal leren.
De donderdag van die week was er de ganse dag (en nacht) de inwijding van het erfgoedcentrum met bijpassende rituelen. Tine kwam vanaf de woensdag om die bij te wonen. Het was een hele ervaring maar later meer hierover (zie nu al enkele foto’s op de fotopagina).
Mijn ontvangst bij KIN was eerder koel. Geen verwelkomingsfeestje zoals bij Tine. Ook geen idyllische omgeving zoals bij Tine. Het KIN kantoor bevindt zich in een klein stenen huisje in een van de wijken (baranguay) rond Malaybalay.
KIN is een kleine NGO met slechts 4 voltijdse krachten en enkele halftijdse. De mensen zijn er erg gedreven bezig met hun werk en af en toe had ik het gevoel dat ik er precies niet in paste, dat ik wat op overschot was. Waarschijnlijk had dat te maken met de drukte die de nakende inhuldiging van het ‘Cultural Heritage Center’ (erfgoedhuis) met zich meebracht. Dat zorgde er de eerste dagen voor dat ik het nogal moeilijk had. Ik voelde me onwennig alleen, in een vreemde cultuur. Ik miste ook een beetje warmte, wat structuur, iets vertrouwds. Ik stond open voor alles wat op me afkwam maar ik had graag gehad dat men me wat beter zou inleiden. In het begin kan/mag je nergens alleen toe, maar er werd me ook niet uitgelegd waar we naartoe gingen en hoe we er geraakten, zodat ik het later zelf zou kunnen.
De eerste dagen heb ik niet zoveel gedaan. Er was Earth Day, die absurd genoeg begon met een stoet van auto’s, bromfietsen en ook een paar fietsers, die door de stad trok. Er waren ook een paar speeches, An Inconvenient Truth en dan wat activiteiten voor kinderen. Mijn rol beperkte zich tot wat rondhangen en deel uit te maken van de jury bij de kleurwedstrijd.
In het weekend van 21-22 april zagen Tine en ik elkaar al terug in Cagayan de Oro, waar we de start van de ‘1 Million Forest People’ campagne van Green Mindanoa, een zuster-NGO van KIN, bijwoonden (later meer daarover). Het werd een eerste kennismaking met de cultuur, rituelen en muziek van de inheemse bevolking van Mindanao.
Na een deugddoend weekend (bij Tine), vertrok ik de maandag naar Olanguhon, Dalwangan, een baranguay waar een gemeenschap van de Bukidnon stam (een van de 7 inheemse stammen op Mindanoa) verblijft. Dit is een van de gemeenschappen waar KIN vaak mee samenwerkt. Dalwangan ligt aan de voet van het Kitanglad gebergte, even verwijderd van de rest van de bewoonde wereld. Samen met Johan zou ik er een vijftal dagen verblijven en meehelpen aan de voorbereidingen van de inhuldiging van het erfgoedhuis dat KIN er opgericht heeft. Dit centrum moet een belangrijke rol spelen bij het behoud en kenbaar maken van de cultuur van deze inheemse bevolking.
De vijf dagen bij de Bukidnon stam waren een echt positieve ervaring. Ik was vooral bezig met de jongeren, of de jongeren met mij. Ze waren erg geinteresseerd in mij, oefenden maar al te graag hun Engels met mij en wilden me graag hun taal leren.
De donderdag van die week was er de ganse dag (en nacht) de inwijding van het erfgoedcentrum met bijpassende rituelen. Tine kwam vanaf de woensdag om die bij te wonen. Het was een hele ervaring maar later meer hierover (zie nu al enkele foto’s op de fotopagina).
vrijdag 27 april 2007
lekker samen in de bergen
piep,
hier zitten we samen achter het computerscherm in een internetcafe in een van de malls van cagayan de oro. we komen van malaybalay, waar een rituele opening was van een heritage center voor een van de 7 tribes in Bukidnon. Het is een activiteit van berts organisatie maar omdat het iets unieks is ben ik er naartoe gegaan... Het was de moeite (uitgebreid verslag volgt! nu al wat fotos te zien!). Nu gaan we naar Libertad om samen het weekend door te brengen...
tot binnenkort,
tine en bert
hier zitten we samen achter het computerscherm in een internetcafe in een van de malls van cagayan de oro. we komen van malaybalay, waar een rituele opening was van een heritage center voor een van de 7 tribes in Bukidnon. Het is een activiteit van berts organisatie maar omdat het iets unieks is ben ik er naartoe gegaan... Het was de moeite (uitgebreid verslag volgt! nu al wat fotos te zien!). Nu gaan we naar Libertad om samen het weekend door te brengen...
tot binnenkort,
tine en bert
zondag 22 april 2007
4 seasons in one day…
Woensdagochtend moesten we afscheid nemen van elkaar. Ik (Tine) vertrok om 10u met de auto richting Libertad. Twas met een klein hartje dat ik vertrok! Al het bekende, vertrouwde achterlaten om in een totaal nieuwe omgeving terecht te komen. Niet simpel! Bert en ik zijn ondertussen real Filippino`s geworden wat het smsjes versturen betreft. Het is zot hoeveel Filippino`s sms`en… maar wel goed meegenomen… wij doen lekker mee! Enige houvast was echt nodig de eerste dagen!
Wat kan ik allemaal zeggen over LEF. Misschien eerst iets over de locatie. Het kantoor van LEF ligt op zo`n 10 minuten hobbelen van de hoofdweg. Het ligt bovenop een heuvel in het bergachtig landschap. Het uitzicht en de omgeving zijn prachtig: middenin de natuur, in de verte kan je de zee zien… Toch leven we hier niet helemaal op het ritme van de natuur, want er is electriciteit. Vroeg opstaan en laat slapen is hier precies de gewoonte. Het kantoor van LEF bestaat uit verschillende – uit hout opgetrokken – gebouwen: het kantoor zelf, een traininghall, ook een gebouwtje met zo`n 50 bedden… Allemaal heel eenvoudig, maar mooi!
En de mensen… zelf spreken ze van de LEF familie, en dat kan ik echt wel beamen. LEF heeft 15 stafleden, maar er lopen hier ook heel wat andere mensen rond. Dit komt deels omdat het nu grote vakantie is hier. Ook zijn er op dit moment 18 studenten hun stage aan het doen binnen hun richting community development. Ze leven 6 maanden bij een lokale boer. Dit geeft hun kennis over de noden en behoeftes van de families. Ze interviewen ook alle huishoudens. Dit moet dan uitmondden in een actieplan enz. Kvind dat heel interessant om op te volgen en ik zal ook een bepaalde periode enkele studenten vervoegen.
Ik word hier dus goed opgevangen! Er was zelf een verwelkomingsfeestje in een beach resort vlakbij, met de ondergaande zon… heel gezellig
Het werk van LEF… ik heb er nog niet helemaal zicht op, maar dat het cultuur sensitief is, is een feit! De werking van LEF spreidt zich uit over een redelijk groot gebied en ook zeer afgelegen plaatsen. Ze werken rond water, agroforestry, nutrition and development. Development houdt op dit moment bijvoorbeeld in dat de mensen geinformeerd worden over het belang van verantwoordelijke stemmers te zijn (op 14 mei zijn het lokale verkiezingen). Verder hecht LEF heel veel belang aan het behoud van het milieu. Ze proberen de boeren alternatieven te geven om geld te verdienen, zodat geen bomen omgekapt worden voor de verkoop van hout.
Er is nog zoveel meer dat ik kan vertellen, maar dat zal voor een andere keer zijn…
groetje,
Tine
Wat kan ik allemaal zeggen over LEF. Misschien eerst iets over de locatie. Het kantoor van LEF ligt op zo`n 10 minuten hobbelen van de hoofdweg. Het ligt bovenop een heuvel in het bergachtig landschap. Het uitzicht en de omgeving zijn prachtig: middenin de natuur, in de verte kan je de zee zien… Toch leven we hier niet helemaal op het ritme van de natuur, want er is electriciteit. Vroeg opstaan en laat slapen is hier precies de gewoonte. Het kantoor van LEF bestaat uit verschillende – uit hout opgetrokken – gebouwen: het kantoor zelf, een traininghall, ook een gebouwtje met zo`n 50 bedden… Allemaal heel eenvoudig, maar mooi!
En de mensen… zelf spreken ze van de LEF familie, en dat kan ik echt wel beamen. LEF heeft 15 stafleden, maar er lopen hier ook heel wat andere mensen rond. Dit komt deels omdat het nu grote vakantie is hier. Ook zijn er op dit moment 18 studenten hun stage aan het doen binnen hun richting community development. Ze leven 6 maanden bij een lokale boer. Dit geeft hun kennis over de noden en behoeftes van de families. Ze interviewen ook alle huishoudens. Dit moet dan uitmondden in een actieplan enz. Kvind dat heel interessant om op te volgen en ik zal ook een bepaalde periode enkele studenten vervoegen.
Ik word hier dus goed opgevangen! Er was zelf een verwelkomingsfeestje in een beach resort vlakbij, met de ondergaande zon… heel gezellig
Het werk van LEF… ik heb er nog niet helemaal zicht op, maar dat het cultuur sensitief is, is een feit! De werking van LEF spreidt zich uit over een redelijk groot gebied en ook zeer afgelegen plaatsen. Ze werken rond water, agroforestry, nutrition and development. Development houdt op dit moment bijvoorbeeld in dat de mensen geinformeerd worden over het belang van verantwoordelijke stemmers te zijn (op 14 mei zijn het lokale verkiezingen). Verder hecht LEF heel veel belang aan het behoud van het milieu. Ze proberen de boeren alternatieven te geven om geld te verdienen, zodat geen bomen omgekapt worden voor de verkoop van hout.
Er is nog zoveel meer dat ik kan vertellen, maar dat zal voor een andere keer zijn…
groetje,
Tine
zaterdag 21 april 2007
Partnermeeting
Bijna een weekje in de Filippijnen en heel wat verschillende ervaringen.
Misschien eerst nog iets zeggen over de partnermeeting. Voor 2 dagen kwamen alle Filippijnse partners van BD samen. De eerste dag hebben alle organisaties zich voorgesteld, wat af en toe uitmondde in een interessante discussie (over mijnproblematiek, landrechten van de indigenous people, het evenwicht tussen een hoger inkomen en\of behoud van het milieu…). Allemaal interessante thema`s om dieper op in te gaan, maar daar was geen tijd voor en dat was natuurlijk ook niet de bedoeling want de partners zelf weten er al heel veel over. Maar goed, we hebben een aanzet gekregen en tijdens ons verblijf hier zullen we wel meer te weten komen. De eerste dag hebben we ook nog de film `An inconvenient truth` bekeken. Ook hier is veel te merken van global warming! De schade van ontbossing is hier heel groot… De tweede dag van de meeting bracht een kennismaking met (verschillende documenten van) BD. Wij hebben kort geschetst wat het vrijwilligerswerk voor ons betekent. Voor de rest was die dag niet zo interessant voor ons: het was heel technisch en er werd heel wat visaya gesproken. We zijn hier nog net niet lang genoeg om die taal te begrijpen ;-)
Na de partnermeeting hebben we samen met Johan, Bayani, Maya (dochter van Arnold) en Genevieve (vriendin van Maya) nog een stapje in de wereld gezet. We hebben onder andere het Filppijnse bier en de picapica (hapjes voor bij het bier) geproefd! Twerd een toffe avond =)…
Misschien eerst nog iets zeggen over de partnermeeting. Voor 2 dagen kwamen alle Filippijnse partners van BD samen. De eerste dag hebben alle organisaties zich voorgesteld, wat af en toe uitmondde in een interessante discussie (over mijnproblematiek, landrechten van de indigenous people, het evenwicht tussen een hoger inkomen en\of behoud van het milieu…). Allemaal interessante thema`s om dieper op in te gaan, maar daar was geen tijd voor en dat was natuurlijk ook niet de bedoeling want de partners zelf weten er al heel veel over. Maar goed, we hebben een aanzet gekregen en tijdens ons verblijf hier zullen we wel meer te weten komen. De eerste dag hebben we ook nog de film `An inconvenient truth` bekeken. Ook hier is veel te merken van global warming! De schade van ontbossing is hier heel groot… De tweede dag van de meeting bracht een kennismaking met (verschillende documenten van) BD. Wij hebben kort geschetst wat het vrijwilligerswerk voor ons betekent. Voor de rest was die dag niet zo interessant voor ons: het was heel technisch en er werd heel wat visaya gesproken. We zijn hier nog net niet lang genoeg om die taal te begrijpen ;-)
Na de partnermeeting hebben we samen met Johan, Bayani, Maya (dochter van Arnold) en Genevieve (vriendin van Maya) nog een stapje in de wereld gezet. We hebben onder andere het Filppijnse bier en de picapica (hapjes voor bij het bier) geproefd! Twerd een toffe avond =)…
woensdag 18 april 2007
eerste nieuws uit de filippijnen
ONZE REIS...
Vliegen op vrijdag de dertiende, om problemen vragen. O ja! Zoals de meesten onder jullie gehoord zullen hebben, staakten de brandweermannen en het veiligheidspersoneel van Zaventem. Gevolg: geen vluchten die vertrokken of aankwamen… We waren dan eens ruim op tijd (flinke paps!) en dan stonden we daar: niet weten wat te doen, personeel die ook niet goed weet hoe of wat, er bleek dan een bus te zijn naar Amsterdam maar die was net vertrokken… Na een tijdje kregen we zekerheid over een volgende bus. Uiteindelijk zijn we om 11u met de bus richting Amsterdam vertrokken. Normaal zaten we dan al op ons vliegtuig naar Amsterdam. Om 13u kwamen we aan in Amsterdam. Genoeg op tijd om ons vliegtuig naar Manilla te halen! Oef, dus toch nog een beetje geluk op vrijdag de 13de en minder milieuvervuiling!
De vlucht naar Manilla duurde 12 uur… Genoeg tijd om te slapen, maar dat is er niet van gekomen… Veel te toffe films om uit te kiezen, veel te veel eten en ons bioritme deed niet mee. Op het vliegtuig werd kunstmatig een nacht ingebouwd want eenmaal in Manilla was het ochtend (er is een tijdsverschil van 6 uur)… Eenmaal in Manilla moesten we naar een ander gebouw van de luchthaven. Bij het buiten komen maakten we direct kennis met het warme klimaat. Vanuit de taxi (met airco!) zagen we al enkele typische vervoersmiddelen: de jeepneys en de fietsen met zijspan… We waren van plan wat rond te snuisteren in de luchthaven, maar er was helemaal niets te beleven… Het werd 6 uur mottig wachten, tot we konden inchecken…
In Davao werden we opgehaald door Bayani (de zoon van Arnold, de verantwoordelijke voor BD in de Filippijnen) en Johan (een mede-vrijwilliger). Ze brachten ons naar ons hotel in de stad, waar we uiteindelijk gewoon ons bagage hebben gedropt. Onze vermoeidheid was weg door de opwinding van het ‘er eindelijk zijn’. We zijn meegegaan naar het huis van Arnold, waar we zijn vrouw en dochter ook ontmoetten. Het was echt een toffe ontvangst. Lekker eten, veel fruitsoorten geproefd, goeie babbels (ontdekt dat ze familie zijn van Milow!)…
Rond 23u werden we teruggebracht naar ons hotel. Heel moe, maar ideaal om een jetlag tegen te gaan…
DAG 1 IN DE FILIPPIJNEN
Wat een start! Onze eerste dag werd een heerlijke dag aan één van de zovele stranden van de Filippijnen!!! Bayani had afgesproken met zijn frisbee vrienden een dagje te relaxen, en wij werden uitgenodigd om mee te gaan.
Om 8u15 werden we opgepikt. We gingen eerst eten en genoeg water kopen, vooraleer we de boot namen. Na een uurtje varen op helder blauw water kwamen we aan op het eiland Talikud. We installeerden ons op een idyllisch wit strand met palmbomen en uitzicht op het heuvelachtige eiland Samal.
Het werd echt een relax dagje! Zittend op het strand babbelen met Filippijnse jongeren van onze leeftijd. Kennismaken met heel wat Filippijns eten. Zwemmen in en kanovaren op de zee. Partijtje frisbee (al liet onze conditie het niet toe om in die hitte heel lang te spelen).
Rond 17u waren we terug in Davao. Resultaat van dag 1: vermoeid maar toch een heldere geest, verbrande huid voor tine, Filippijnse schelpjes, eerste rit in een jeepney, eerste kennismaking met ‘hey joe’ (het koosnaampje voor de blanken =), een zwempartij in het zwembadje van het hotel…
Babay (bye, tot straks)
(Ondertussen is de partnermeeting al voorbij, maar aangezien het nu al erg laat is en we morgen allebei een lange trip voor de boeg hebben naar de locatie van onze organisatie, zullen we jullie later daarover berichten... slaapwel)
Vliegen op vrijdag de dertiende, om problemen vragen. O ja! Zoals de meesten onder jullie gehoord zullen hebben, staakten de brandweermannen en het veiligheidspersoneel van Zaventem. Gevolg: geen vluchten die vertrokken of aankwamen… We waren dan eens ruim op tijd (flinke paps!) en dan stonden we daar: niet weten wat te doen, personeel die ook niet goed weet hoe of wat, er bleek dan een bus te zijn naar Amsterdam maar die was net vertrokken… Na een tijdje kregen we zekerheid over een volgende bus. Uiteindelijk zijn we om 11u met de bus richting Amsterdam vertrokken. Normaal zaten we dan al op ons vliegtuig naar Amsterdam. Om 13u kwamen we aan in Amsterdam. Genoeg op tijd om ons vliegtuig naar Manilla te halen! Oef, dus toch nog een beetje geluk op vrijdag de 13de en minder milieuvervuiling!
De vlucht naar Manilla duurde 12 uur… Genoeg tijd om te slapen, maar dat is er niet van gekomen… Veel te toffe films om uit te kiezen, veel te veel eten en ons bioritme deed niet mee. Op het vliegtuig werd kunstmatig een nacht ingebouwd want eenmaal in Manilla was het ochtend (er is een tijdsverschil van 6 uur)… Eenmaal in Manilla moesten we naar een ander gebouw van de luchthaven. Bij het buiten komen maakten we direct kennis met het warme klimaat. Vanuit de taxi (met airco!) zagen we al enkele typische vervoersmiddelen: de jeepneys en de fietsen met zijspan… We waren van plan wat rond te snuisteren in de luchthaven, maar er was helemaal niets te beleven… Het werd 6 uur mottig wachten, tot we konden inchecken…
In Davao werden we opgehaald door Bayani (de zoon van Arnold, de verantwoordelijke voor BD in de Filippijnen) en Johan (een mede-vrijwilliger). Ze brachten ons naar ons hotel in de stad, waar we uiteindelijk gewoon ons bagage hebben gedropt. Onze vermoeidheid was weg door de opwinding van het ‘er eindelijk zijn’. We zijn meegegaan naar het huis van Arnold, waar we zijn vrouw en dochter ook ontmoetten. Het was echt een toffe ontvangst. Lekker eten, veel fruitsoorten geproefd, goeie babbels (ontdekt dat ze familie zijn van Milow!)…
Rond 23u werden we teruggebracht naar ons hotel. Heel moe, maar ideaal om een jetlag tegen te gaan…
DAG 1 IN DE FILIPPIJNEN
Wat een start! Onze eerste dag werd een heerlijke dag aan één van de zovele stranden van de Filippijnen!!! Bayani had afgesproken met zijn frisbee vrienden een dagje te relaxen, en wij werden uitgenodigd om mee te gaan.
Om 8u15 werden we opgepikt. We gingen eerst eten en genoeg water kopen, vooraleer we de boot namen. Na een uurtje varen op helder blauw water kwamen we aan op het eiland Talikud. We installeerden ons op een idyllisch wit strand met palmbomen en uitzicht op het heuvelachtige eiland Samal.
Het werd echt een relax dagje! Zittend op het strand babbelen met Filippijnse jongeren van onze leeftijd. Kennismaken met heel wat Filippijns eten. Zwemmen in en kanovaren op de zee. Partijtje frisbee (al liet onze conditie het niet toe om in die hitte heel lang te spelen).
Rond 17u waren we terug in Davao. Resultaat van dag 1: vermoeid maar toch een heldere geest, verbrande huid voor tine, Filippijnse schelpjes, eerste rit in een jeepney, eerste kennismaking met ‘hey joe’ (het koosnaampje voor de blanken =), een zwempartij in het zwembadje van het hotel…
Babay (bye, tot straks)
(Ondertussen is de partnermeeting al voorbij, maar aangezien het nu al erg laat is en we morgen allebei een lange trip voor de boeg hebben naar de locatie van onze organisatie, zullen we jullie later daarover berichten... slaapwel)
donderdag 12 april 2007
Elk risico is een kans op geluk
Piep,
De laatste inkopen, een laatste terrasje in het zonnige Kortrijk, een (h)eerlijk afscheidsfeestje (klik hier voor foto's). Nu enkel nog onze rugzakken vullen en morgen op tijd in Zaventem geraken. We zijn bijna helemaal klaar voor de lange reis richting Davao. Ons vliegtuig stijgt morgen op om 10u50. We vliegen dan richting Amsterdam (lekker absurd) waar we om 14u10 ons vliegtuig richting Manilla hebben. Aankomst in Manilla om 02u45 (Belgische tijd). Om dan na zowat 7 uur wachten en een vlucht van 1u45 aan te komen in Davao (zaterdag 11u45 Belgische tijd). In Davao komt iemand ons oppikken en brengt ons naar een hotel (naar't schijnt met zwembadje =). Daar slapen we twee nachten. Maandagmiddag begint dan een bijeenkomst met alle partners van BD in de Filippijnen. En hoe dat zal zijn, lees je later wel ;-)...
Btw, kwestie dat het nog es zwart (blauw) op wit staat:
we vertrekken als verloofden =) We proberen te wachten met trouwen tot we in België terug zijn =)
Tot hoors vanuit de Filippijnen!
Liefs,
wij
De laatste inkopen, een laatste terrasje in het zonnige Kortrijk, een (h)eerlijk afscheidsfeestje (klik hier voor foto's). Nu enkel nog onze rugzakken vullen en morgen op tijd in Zaventem geraken. We zijn bijna helemaal klaar voor de lange reis richting Davao. Ons vliegtuig stijgt morgen op om 10u50. We vliegen dan richting Amsterdam (lekker absurd) waar we om 14u10 ons vliegtuig richting Manilla hebben. Aankomst in Manilla om 02u45 (Belgische tijd). Om dan na zowat 7 uur wachten en een vlucht van 1u45 aan te komen in Davao (zaterdag 11u45 Belgische tijd). In Davao komt iemand ons oppikken en brengt ons naar een hotel (naar't schijnt met zwembadje =). Daar slapen we twee nachten. Maandagmiddag begint dan een bijeenkomst met alle partners van BD in de Filippijnen. En hoe dat zal zijn, lees je later wel ;-)...
Btw, kwestie dat het nog es zwart (blauw) op wit staat:
we vertrekken als verloofden =) We proberen te wachten met trouwen tot we in België terug zijn =)Tot hoors vanuit de Filippijnen!
Liefs,
wij
vrijdag 6 april 2007
Partnerorganisaties
Broederlijk Delen (BD) is in de Filippijnen actief in de Cordilleraregio in Noord-Luzon en op Mindanao. BD verleent er steun aan mensen uit inheemse bevolkingsgroepen zodat zij hun eigen plannen voor een betere toekomst kunnen waarmaken. BD ondersteunt en werkt samen met 16 lokale partnerorganisaties in de Filippijnen. Al deze organisaties zijn actief betrokken bij verschillende aspecten van gemeenschapsversterking en ondersteuning van inheemse gemeenschappen, op zowel lokaal, nationaal als internationaal niveau.
KIN steunt inheemse groepen bij het maken van claims op hun voorouderlijke domeinen en stimuleert bewustwording en herleving van cultuur en traditie en ecologisch verantwoord gebruik van land en woud. KIN is vooral actief in de regio van Mount Kitanglad, een natuurgebied in Mindanao. Er worden allerlei vormen van training voor de gemeenschap georganiseerd, ze krijgen steun in hun strijd voor landrechten, de gemeenschappen krijgen hulp bij het ontwikkelen van milieuvriendelijke landbouwmethoden en bij het opzetten van kleinschalige inkomsten generende activiteiten. KIN ondersteunt ook met hart en ziel de heropleving van de culturele identiteit van de inheemse bevolking. Bij al deze activiteiten ligt de nadruk op de deelname van de leden van de gemeenschap zelf. De wil en het engagement van de leden van de gemeenschap, in de vorm van deelname aan de verschillende projecten en vrijwilligerswerk, zijn van groot belang voor KIN. Ze willen niet vóór, maar mét de gemeenschap zaken veranderen.
.gif)
LEF werkt samen met een drietal dorpen, bestaande uit ongeveer 400 families waarbij zij zeer nauw betrokken zijn. LEF brengt in de eerste plaats nieuwe technieken voor duurzame hoogland landbouw tot bij de boeren en heeft daarnaast een aantal inkomstengenererende projecten opgestart en werkt aan verbetering van de watervoorziening in het gebied. De organisatie is ook actief op het gebied van milieu en gezondheidszorg in de dorpen. LEF leidt dorpelingen op, zodat deze lokale organisaties kunnen besturen. Deze lokale organisaties zien toe op de verschillende voorzieningen en projecten, zoals de watervoorzieningen, de boomkwekerijen en de bosaanplantingen. Aandacht voor de rol van de vrouw is geïntegreerd in het hele proces en speciale aandacht gaat naar het opleiden van vrouwelijke leiders en de werklast van vrouwen.
dinsdag 3 april 2007
Wat vooraf ging...
We droomden allebei al langer van een ervaring in het Zuiden. Door studies en werk hadden we van die droom nog geen werkelijkheid kunnen maken. Tot we een tijdje terug moesten kiezen tussen ons settelen en onze droom opbergen of voluit gaan voor de verwezenlijking van onze droom. Het is al duidelijk dat we voor de tweede optie zijn gegaan. Vanaf augustus 2006 hebben we actief gezocht naar een organisatie die plaatsen vrij had voor vrijwilligers in het Zuiden. Ons plekje in Leuven ruilden we beiden terug in voor ons ouderlijk huis (gelukkig slechts op anderhalve kilometer van elkaar). Ook wilden we enkel tijdelijke jobs doen om nergens aan vast te zitten eens de mogelijkheid zich zou voordoen om te vertrekken. Toen de reeds lang aangekondigde vacatures bij Broederlijk Delen verschenen, is alles vrij snel gegaan. In februari werd ons vertrek naar de Filippijnen concreet. Na twee maanden reikhalzend uitkijken en heel wat geregel, staat de poort naar het avontuur wagenwijd open…
Abonneren op:
Posts (Atom)