...een kamer in de kelder van een luchtkasteel...

Een vervelende kantje van de Filippijnse cultuur is dat men blijkbaar moeilijk rechtuit een mening of oordeel kan geven. Er wordt dus heel wat verbloemd.
Nu moet ik, Bert, bekennen dat ik me daar de afgelopen maanden ook wat aan bezondigd heb. Ik probeerde me in berichtjes steeds op de positieve dingen te focussen maar nu vind ik het tijd om open kaart te spelen: eerlijk gezegd vind ik KIN, mijn gast-organisatie hier, maar een povere NGO. Ik moet wel toegeven dat ik al in het begin geen goede indruk kreeg van KIN en dat dat waarschijnlijk mijn beeld op alles wat kleurt, maar toch ...
Mijn ontvangst hier was allesbehalve warm te noemen. De KIN staff heeft me nooit het gevoel gegeven dat ik welkom was of dat ze blij waren met mijn komst. Laat staan dat ze een idee hadden hoe ze me konden inschakelen of een plan hadden om me wegwijs te maken in hun werking. In het begin liep ik behoorlijk verloren. Ik sliep ook nog eens op de ‘zetel’ in het huis van Easter (directrice van KIN) en miste een soort (warme) thuishaven. Gelukkig zag ik Tine regelmatig en dat hielp me erg. Na verloop van tijd, heel wat geduld en een pak frustraties begon het toch wel wat te wringen dat ik zo weinig kon doen en amper vooruitzichten had op dingen die ik bij KIN zou gaan of zou kunnen doen. Toen ik eindelijk eens de kans had om het er met de directrice Easter over te hebben, beweerde ze dat het kaderde in haar ‘plan’. Dat plan was om me te laten ontdekken waar KIN allemaal mee bezig is en dan zou ik wel zien “where my heart connects to” (vrij vertaald ‘wat me gevoelsmatig het meest aanspreekt’). Eens dat zou gebeuren, zou ik zelf wel met voorstellen voor projecten of activiteiten komen... Ze gaf me geen opdrachten of taken want ze wilde me niets opleggen, tot niets verplichten. (De anderen gaven me ook geen taken omdat ze dachten dat ik die van Easter zou krijgen.) Op zich is dat een mooi plan maar aan een plan alleen heb je niet genoeg. Ondertussen heb ik wel al vaker ondervonden dat Easter goed is in het verwoorden van grootste plannen, maar daadwerkelijk gebeurt er meestal weinig. Luchtkastelen dus, maar dit voorlopig ter zijde.
Er was dus wel een ‘plan’ voor mij bij KIN (of toch tenminste in Easter’s hoofd, ik hoorde er voor het eerst iets van na 2 maanden) maar er werd niet stil gestaan bij het in praktijk brengen er van. De KIN staff heeft me nooit betrokken bij hun werking. Ik kreeg ook nauwelijks informatie over waar ze mee bezig waren. Ik voelde me dus nogal een buitenstaander. Vrij moeilijk om zo de werking van KIN in al haar facetten te ontdekken. Laat staan om zelf met voorstellen op de proppen te kunnen komen.
Ondertussen is mijn/ons verblijf hier al behoorlijk gevorderd. Bijna 6 maanden zijn reeds voorbij maar in sommige opzichten is er weinig veranderd. Ik ben nog steeds heel erg een buitenstaander bij KIN en ben dus nooit echt ‘ingeburgerd’ bij KIN. Verschil met het begin is nu wel dat ik zelf ook geen moeite meer doe en gewoon probeer mijn eigen ding te doen. Ik heb mezelf nog een paar doelen gesteld en probeer die te bereiken zonder me te veel te ergeren aan de manier van werken van KIN (of het gebrek eraan). Ook zit ik regelmatig in Libertad want gelukkig is LEF, Tines NGO, er nog. Zij lijken mij meer bij hun werking te betrekken dan dat KIN dat doet...
Ondertussen heb wel ik een behoorlijk zicht op de werking van KIN en op KIN als organisatie. Ook al weet ik natuurlijk niet overal het fijne van, toch meen ik dus te mogen besluiten dat het op beide vlakken maar pover is.

De projecten die KIN doet, zijn naast het scholarship programma en een grootst plan rond het cultureel erfgoedhuis in Olanguhon, vooral kleinschalige projecten die de mensen een alternatieve bron van inkomsten zouden moeten bieden. Het resultaat van die projectjes heb ik kunnen aanschouwen tijdens een bezoek aan de 6 barangays waar KIN werkzaam is. Dit was in het kader van een ‘evaluatie’ maar voor ik naar de eerste barangay vertrok had ik niet eens informatie over welke projecten daar op dat moment gedaan werden. Laat staan dat ik iets wist over de doelstellingen of het beleid er rond. In elke barangay moest ik vaststellen dat het resultaat van de meeste projecten te wensen overliep. Een aantal projecten werden slecht uitgevoerd en nog andere na een paar maanden gewoon gestopt. Natuurlijk ligt de schuld hiervoor niet enkel bij KIN. De Local Community Organizers en de Peoples Organizations in de barangays dragen ook een heel deel van de schuld. Maar KIN lijkt het allemaal te veel te laten begaan. Soms wisten ze niet eens dat bepaalde projecten gestopt werden of slecht liepen.
Volgens mij functioneert KIN ook gewoon slecht als organisatie. Er is wel een duidelijke taakverdeling maar ieder richt zich precies alleen op zijn eigen taak. Er lijkt amper overleg of discussie te zijn. Met de communicatie zit er sowieso iets grondig mis bij KIN. Dat heb ik al verschillende keren mogen ondervinden.
Aan het roer bij KIN staat dus Easter. Zij is de grote baas en beslist dan ook heel veel, zo niet alles. De andere volgen vaak zonder discussie haar wil. Onlangs heb ik zelf ondervonden dat ze het er moeilijk mee heeft wanneer haar ‘bevelen’ niet blindelings opgevolgd worden, of haar gezag in vraag gesteld wordt. Nu ja, het zal wel duidelijk zijn dat we niet meteen de beste vrienden zijn. Het klikt gewoon niet tussen ons, we staan te anders in het leven. Zoals ik al aangaf, is ze een kei in het bouwen van luchtkastelen. Met het in praktijk brengen van haar ‘ideeen’ houdt ze zich blijkbaar niet bezig. ‘Veldwerk’ heb ik haar nog niet weten doen. Veldwerk is sowieso iets dat bij KIN niet hoog aangeschreven staat. Alles lijkt te gebeuren vanuit het goed uitgeruste kantoor in Malaybalay. Het aanwezig zijn tussen de mensen die je doelt te helpen, is volgens mij nochtans erg belangrijk...
Naar aanleiding van de ‘evaluaties’ die ik deed, heb ik mijn bemerkingen omtrent KIN’s projecten eens op papier gezet. Ik haal mogelijke oorzaken aan en doe een aantal suggesties voor verbeteringen. Het komt er, volgens mij, op neer dat KIN haar projecten meer holistisch moet aanpakken. De projecten moeten veel grondiger voorbereid worden, strikter geimplementeerd worden en vooral intensiever opgevolgd worden. Het zou volgens mij dus al een goed begin zijn om meer veldwerk te doen ipv voortdurend in het erg goed uitgeruste en comfortabele kantoor te zitten... Op dat documentje, dat ik maakte, heb ik zo goed als geen reactie gekregen. Terwijl ik nochtans aangaf dat ik niet meen de waarheid in pacht te hebben en het document kon dienen als een vertrekpunt van een bespreking. Ik had me laten vertellen dat een buitenlandse vrijwilliger namelijk met zijn/haar andere kijk op de zaken wel tot nut kan zijn voor een NGO in het zuiden...

Ik moet keer op keer vaststellen dat KIN het potentieel van mijn verblijf hier niet inziet, of dat toch niet laat merken. Dat is heel erg frustrerend en zorgt vaak voor de nodige ergernis. Het voornemen om hier toch te proberen iets te veranderen, heb ik ondertussen al laten schieten. KIN lijkt te vastgeroest in een voor haar comfortabele situatie. Maar of die duurzaam is? Zelfs signalen van BD dat er bij KIN een aantal zaken anders moeten aangepakt worden, lijken hier (lees bij Easter) nauwelijks door te dringen.
Soms stel ik ontgoocheld vast dat mijn koffer vol motivatie en zin om er tegen aan te gaan, al behoorlijk geplunderd is. Als ik hoor of lees over de avonturen van andere vrijwilligers dan vind ik het jammer dat ik hier precies zo weinig zal kunnen hebben realiseren.
Natuurlijk is het niet allemaal de schuld van KIN, ook ik zal bijgedragen hebben aan hoe mijn situatie hier nu is. Het is echter moeilijk om duidelijkheid te krijgen over mijn rol in dit alles. Ik probeer te reflecteren op mijn doen en laten, zo kan ik wel een paar van mijn fouten vermoeden. Ik lijk uiteindelijk echter steeds weer op de incompetentie van KIN te stuiten. Ik zit er dan ook midden in. Wat feedback van een buitenstaander zou me daar wel in helpen maar er is niet meteen iemand die me die kan geven.

Maar ook al vallen sommige dingen hier bij KIN dus ferm tegen, toch helt de balans voor mij niet over naar het negatieve (ook al laat dit bericht misschien anders vermoeden)! We beleven hier ook heel wat mooie dingen. Ik doe heel wat ervaring op en leer heel wat bij. Dat zijn de dingen die ik wil meedragen.
Maar we hebben nog dik drie maanden te gaan, dus er is nog hoop om (waar dan ook) nog iets te realiseren!

Grote groet,
/b