Practicumers zeiden vaarwel & mijn dagje met hen in hun universiteit

Piep,

Het is al een weekje geleden, maar ik wil jullie toch nog een verslagje brengen =).

Vorige donderdag werd het practicum van de studenten die 6 maanden in een barangay verbleven waar LEF actief is, afgesloten. De studenten, de MSU supervisors, LEF staff, de fosterparents en de barangay captains kwamen samen in Hapitanan Beach Resort. Klinkt aantrekkelijk he, maar niemand nam een duik in het water op 20 meter afstand van de ‘conferentiezaal’. Het werd eerder een praat-dagje.
Het voormiddag gedeelte bestond uit speeches van de gastouders, de barangay captains, de directrice van LEF en de studenten zelf. Naar Filippijnse gewoonte waren alle boodschappen heel positief. Toen de studenten aan het woord waren, kwamen er heel wat traantjes bij kijken. Het viel hen erg moeilijk om na 6 maanden de gastfamilie en de barangay te verlaten.
In de namiddag had ik een evaluatie voorbereid met de bedoeling dat de LEF staff en de studenten wat ervaringen met elkaar zouden delen en dat LEF wat feedback kreeg over de manier waarop ze de studenten ondersteunden. De evaluatie verliep goed, al moest ik er soms op wijzen dat die evaluatie voor hen (staff en studenten) was en niet voor mezelf... Ook vrees ik voor wat LEF met de feedback zal doen want iedereen is altijd te druk bezig om tijd te nemen voor reflectie. Maar aangezien de studenten veel dingen vermeldden die ik ook al heb ervaren, zal ik later alles es in een documentje gieten, dat ik hopelijk in alle openheid kan delen met de staff...

De dag erna ben ik met de studenten mee gegaan naar hun universiteit (MSU) in Marawi, de islamitische hoofdstad van de Filippijnen. Ik wou al erg lang es Marawi verkennen, maar Cora (directrice van LEF) was daar helemaal geen voorstander van door de onveiligheid. Alle moslimgebieden worden hier als onveilig beschouwd, al weet ik niet altijd goed waarom.
Ik vertrok vrijdagmorgen met de studenten, met het plan om er tot maandag te blijven. We waren nog maar net vertrokken, toen een van de studenten een berichtje kreeg van Mam Tess (1 van de profs) dat er opnieuw een bedreiging uitgesproken was tegen de MSU president. Niet veilig dus voor een blanke om op het MSU terrein te vertoeven. Gevolg: mijn verblijf werd ingekort tot 1 dag. Uiteindelijk bleek die ene dag lang genoeg om MSU te verkennen. Eerst en vooral zag ik het universiteits museum over de Maranao cultuur. Daarna verkende ik de campus. Precies een echte stad! Er zijn winkeltjes, restaurantjes, motorella’s, een moskee, internetcafe’s... Ik zag de ‘dormitories’ waar de studenten per vier in een kamer slapen en waar een avondklok van 18u30 geldt! Het studentenleven krijgt ’s avonds dus alleszins een andere invulling dan in Belgie. Ik vond het wel boeiend om de verscheidenheid tussen de studenten waar te nemen – zij het enkel uiterlijk: meisjes met een hoofddoek op allerlei strikte en minder strikte manieren, meisjes in boerka, meisjes met topkes en een korte broek, jongens in short en t-shirt, jongens in lange kleden... Ik zelf hoorde die dag toch tot de eerste categorie. Ze hadden mij gevraagd lange kleren aan te doen en ook een hoofddoek. Man, wat had ik het warm. Maar ook voelde ik me raar met die hoofddoek. Ik was precies iemand anders...
Ik had een fijn en druk dagje, maar toch verlang ik nog altijd naar een bezoekje aan het centrum van de stad Marawi. Na de ramadan is het al heel wat veiliger omdat er dan blijkbaar minder gevaar is voor kidnapping. Begin december is er iets te doen rond het enorm grote meer die aan Marawi grenst, dus wie weet gaan we er dan nog es naar toe.

Ik zette ook nog wat foto’s op de fotopagina!

Liefs,
Tine