He!
Heb je ook zin in een avontuur in het Zuiden als vrijwilligers van Broederlijk Delen?
Momenteel staan de vacante plaatsen voor vrijwilligers in het Zuiden op hun website (klik op de 'Link' hieronder en ga dan naar 'Vacatures').
Er staan deze keer ook weer 2 vacatures bij voor de Filippijnen. Beiden in Davao aan de voet van Mt Apo. Eentje is bij Farmcoop, de bananenboerencooperatieve (da's een mondvol) die we in Sibulan bezochten (zie verslagje in juli). Maar er zijn ook vacatures voor elders in Azie, alsook voor Afrika en Latijns-Amerika.
Wij hebben alvast de smaak van het vrijwilliger zijn in het Zuiden te pakken maar vrees niet, we hebben besloten dat er 'thuis' ook voldoende werk kan gedaan worden (is t nie waar opa Raes? :-).
Frisse groet vanuit Bol-ogan.
/b
zaterdag 24 november 2007
donderdag 15 november 2007
Van strand naar scherm...
Als ik zo Tines programma voor de komende weken bekijk, ik word er een beetje jaloers van... maar misschien niet voor lang....
De voorbije week was ik weer op post in het KIN kantoor, wat steevast betekent dat ik ettelijke uurtjes achter het PCscherm doorbreng. Dat heeft u waarschijnlijk wel gemerkt aan het aantal berichtjes op onze blog. Maar naast onze blog updaten met tekst en beeld heb ik ook mijn handen vol gehad met een paar computerprobleempjes hier. Nu ben ik geen informaticus maar ik heb een basiskennis, bovendien kan ik lezen en heb toegang tot heel veel informatie via het web. Ook voor het kamp moesten nog een paar zaken afgehandeld worden: het verslag, de financien enzo. Het zijn dingen die moeten gebeuren maar zo heel de tijd achter de PC zitten, daarvoor ben ik niet meteen naar hier gekomen.
Sinds zondagnamiddag zitten Tine en ik ook weer apart. Dat is best wel aanpassen na al die weken samen zijn en samenwerken. Maar dit weekend zien we elkaar al terug want ik zak terug af naar Libertad om aanwezig te zijn bij de activiteit met de jeugd die daar plaatsvindt.
Wat brengen mijn volgende weken nog? Dat vraagt u zich misschien af, wel dat doet ik ook een beetje. Ondertussen zijn er wel veranderingen op komst. Vanaf volgende week trek ik naar Songco om mee nuttig te maken bij Henry op zijn farm. Toen ik hem er over aansprak, was hij erg enthousiast. Hij had meteen heel wat ideeen hoe ik hem zou kunnen helpen, dus hopelijk zullen mijn komende weken ook goed gevuld zijn.
Wat ik er precies ga doen, is nog wat onduidelijk maar mogelijks ga ik educatief materiaal over Henry's farm maken en hem helpen met de planning voor het verder ontwikkelen van ecotoerisme op en rond zijn domein.
Ik kijk er wel naar uit, al was het alleen al voor de omgeving, die zal sowieso een stimulerend effect hebben :-)
U verneemt het hier wel.
blub,
/bert
De voorbije week was ik weer op post in het KIN kantoor, wat steevast betekent dat ik ettelijke uurtjes achter het PCscherm doorbreng. Dat heeft u waarschijnlijk wel gemerkt aan het aantal berichtjes op onze blog. Maar naast onze blog updaten met tekst en beeld heb ik ook mijn handen vol gehad met een paar computerprobleempjes hier. Nu ben ik geen informaticus maar ik heb een basiskennis, bovendien kan ik lezen en heb toegang tot heel veel informatie via het web. Ook voor het kamp moesten nog een paar zaken afgehandeld worden: het verslag, de financien enzo. Het zijn dingen die moeten gebeuren maar zo heel de tijd achter de PC zitten, daarvoor ben ik niet meteen naar hier gekomen.
Sinds zondagnamiddag zitten Tine en ik ook weer apart. Dat is best wel aanpassen na al die weken samen zijn en samenwerken. Maar dit weekend zien we elkaar al terug want ik zak terug af naar Libertad om aanwezig te zijn bij de activiteit met de jeugd die daar plaatsvindt.
Wat brengen mijn volgende weken nog? Dat vraagt u zich misschien af, wel dat doet ik ook een beetje. Ondertussen zijn er wel veranderingen op komst. Vanaf volgende week trek ik naar Songco om mee nuttig te maken bij Henry op zijn farm. Toen ik hem er over aansprak, was hij erg enthousiast. Hij had meteen heel wat ideeen hoe ik hem zou kunnen helpen, dus hopelijk zullen mijn komende weken ook goed gevuld zijn.
Wat ik er precies ga doen, is nog wat onduidelijk maar mogelijks ga ik educatief materiaal over Henry's farm maken en hem helpen met de planning voor het verder ontwikkelen van ecotoerisme op en rond zijn domein.
Ik kijk er wel naar uit, al was het alleen al voor de omgeving, die zal sowieso een stimulerend effect hebben :-)
U verneemt het hier wel.
blub,
/bert
woensdag 14 november 2007
maandag 12 november 2007
Wat november en december brengen...
Piepjes,
Ik wil even laten weten wat ik de komende weken zal doen.
Deze week blijf ik in de office. Op woensdag waarschijnlijk wel een uitstap met enkele boeren. Ik weet eigenlijk niet wat het thema van het seminarie is, maar dat zal ik dan wel zien =). Ik wil deze week wat nadenken over hoe LEF kan verder werken met de jeugd in haar barangays. Ik ga proberen een lange termijn plan op te stellen. Zondag (18 nov) brengen we de jongeren samen die de Community Organizing Training volgden of het Youth Camp meededen. De bedoeling is dat er uit deze 40 jongeren een kerngroep gevormd wordt, die dan de trekkers worden van de jeugdorganisatie van LEF. We denken aan een 15 jongeren. Het wordt een dag waarop we ook nog wa kennismaking spellekes zulllen spelen en ook een groepsdynamica activiteit, die ik nog moet bedenken.
Volgende week ga ik 5 dagen verblijven in Tagpaco voor mijn derde case study. Het is wat kort, maar ik heb niet meer tijd omdat ik zaterdag 24 november naar Manila vlieg. Ik ga er namelijk als LEF representative een conferentie rond de mijnproblematiek bijwonen. Van maandag tot en met woensdag is het inhoudelijk. Van donderdag tot zaterdag gaan we praktischer te werk gaan. We gaan onder andere een barangay bezoeken die een weg zoekt om in te gaan tegen de mijn organisaties. Ik vind het tof dat ik dit alles kan meemaken want ik hunker ergens wel naar een breder kader van alles wat ik hier zie.
Als ik terug ben van Manila dan is het al december, help =). Tijdens december gaan we proberen met een ‘one day youth camp’ naar de verschillende barangays te trekken. Rond 18 december trekken we met alle staf naar Dipolog voor een uitstap. Wel zotjes dat Dipolog gekozen wordt, want het is zeker 8 uur rijden. De 21ste keren we al terug naar Libertad want op 22 december staan mijn ouders en oudste broer op Filippijnse bodem. Jieha! Ze blijven tot 4 januari. Ons vrijwilligerswerk loopt tot 15 januari. In die laatste 10 dagen ga ik proberen wat van mijn observaties, inzichten te delen met de staf. Ook wil ik enkele mini workshops geven (rond evaluatie, reflectie, maken van verslagen, werken met groepen...). Ik zal dan ook de inhoud van de mijn conferentie weergeven.
En dan volgt het afscheid, denk ik... Jaja, het gaat allemaal een beetje snel...
Ik smijt een warme groet!
Tine
Ik wil even laten weten wat ik de komende weken zal doen.
Deze week blijf ik in de office. Op woensdag waarschijnlijk wel een uitstap met enkele boeren. Ik weet eigenlijk niet wat het thema van het seminarie is, maar dat zal ik dan wel zien =). Ik wil deze week wat nadenken over hoe LEF kan verder werken met de jeugd in haar barangays. Ik ga proberen een lange termijn plan op te stellen. Zondag (18 nov) brengen we de jongeren samen die de Community Organizing Training volgden of het Youth Camp meededen. De bedoeling is dat er uit deze 40 jongeren een kerngroep gevormd wordt, die dan de trekkers worden van de jeugdorganisatie van LEF. We denken aan een 15 jongeren. Het wordt een dag waarop we ook nog wa kennismaking spellekes zulllen spelen en ook een groepsdynamica activiteit, die ik nog moet bedenken.
Volgende week ga ik 5 dagen verblijven in Tagpaco voor mijn derde case study. Het is wat kort, maar ik heb niet meer tijd omdat ik zaterdag 24 november naar Manila vlieg. Ik ga er namelijk als LEF representative een conferentie rond de mijnproblematiek bijwonen. Van maandag tot en met woensdag is het inhoudelijk. Van donderdag tot zaterdag gaan we praktischer te werk gaan. We gaan onder andere een barangay bezoeken die een weg zoekt om in te gaan tegen de mijn organisaties. Ik vind het tof dat ik dit alles kan meemaken want ik hunker ergens wel naar een breder kader van alles wat ik hier zie.
Als ik terug ben van Manila dan is het al december, help =). Tijdens december gaan we proberen met een ‘one day youth camp’ naar de verschillende barangays te trekken. Rond 18 december trekken we met alle staf naar Dipolog voor een uitstap. Wel zotjes dat Dipolog gekozen wordt, want het is zeker 8 uur rijden. De 21ste keren we al terug naar Libertad want op 22 december staan mijn ouders en oudste broer op Filippijnse bodem. Jieha! Ze blijven tot 4 januari. Ons vrijwilligerswerk loopt tot 15 januari. In die laatste 10 dagen ga ik proberen wat van mijn observaties, inzichten te delen met de staf. Ook wil ik enkele mini workshops geven (rond evaluatie, reflectie, maken van verslagen, werken met groepen...). Ik zal dan ook de inhoud van de mijn conferentie weergeven.
En dan volgt het afscheid, denk ik... Jaja, het gaat allemaal een beetje snel...
Ik smijt een warme groet!
Tine
de harde realiteit in de Filippijnen
Terwijl wij de westerse toerist uithingen op Camiguin, ging het leven gewoon verder. Een klein meisje uit Davao City had er echter genoeg van...
Marianeth Amper, een 12 jarig meisje heeft zich op 2 november van het leven beroofd door zichzelf op te hangen. Het meisje liet een brief en dagboek achter, daarin vraagt ze God om haar ouders te helpen rond te komen. De reden voor haar zelfmoord was armoede. Haar vader is werkloos (door ziekte) en haar moeder verdient amper 50 peso per dag (1 euro is ongeveer 63 peso). Marianeth kon niet naar school gaan omdat er niet genoeg geld was voor transport en eten.
Haar dood zorgt voor heel wat commotie en ineens beseffen mensen hier maar al te goed dat heel wat anderen het veel minder goed hebben.
Plots wordt haar familie geholpen en krijgen ze financiele steun. Het is jammer dat een meisje van amper 12 zich eerst van het leven moet beroven en zo echte armoede een gezicht geeft, vooraleer men in actie schiet.
Lees meer (in het Engels) op:
Grade schooler’s suicide draws attention to urban poverty
Girl’s death ‘unacceptable’
Marianeth Amper, een 12 jarig meisje heeft zich op 2 november van het leven beroofd door zichzelf op te hangen. Het meisje liet een brief en dagboek achter, daarin vraagt ze God om haar ouders te helpen rond te komen. De reden voor haar zelfmoord was armoede. Haar vader is werkloos (door ziekte) en haar moeder verdient amper 50 peso per dag (1 euro is ongeveer 63 peso). Marianeth kon niet naar school gaan omdat er niet genoeg geld was voor transport en eten.
Haar dood zorgt voor heel wat commotie en ineens beseffen mensen hier maar al te goed dat heel wat anderen het veel minder goed hebben.
Plots wordt haar familie geholpen en krijgen ze financiele steun. Het is jammer dat een meisje van amper 12 zich eerst van het leven moet beroven en zo echte armoede een gezicht geeft, vooraleer men in actie schiet.
Lees meer (in het Engels) op:
Grade schooler’s suicide draws attention to urban poverty
Girl’s death ‘unacceptable’
Camiguin trip
Na het kamp kampte Tine met een ferme snotvalling en koppijn, die maar niet wilden overgaan. 9 volgesnoten WC-rollen en 4 dagen slapen later, werd na een bezoek aan de dokter op maandag (5/11) het vermoeden bevestigd dat het om sinusitis ging. Er begint zich een duidelijk patroon af te tekenen, Tine heeft hier om de drie maanden een dokter nodig... Maar gelukkig deze keer geen verblijf in het ziekenhuis en geen infuus maar enkel 5 daagjes antibiotica. Daardoor moesten we onze trip naar Camiguin een paar dagen uitstellen maar gelukkig kwam van uitstel geen afstel.
Woensdag (7/11) konden we eindelijk koers zetten richting het kleine eiland. Camiguin ligt even ten noorden van Mindanao. Het is een vulkanisch eiland met een omtrek van 64 kilometer. Er wonen dik 70.000 mensen op het eiland en het heeft daarmee een bevolkingsdichtheid vergelijkbaar met Belgie, nl. 323 inw/km2. Van al die mensen hebben we weinig gemerkt. Het is er erg rustig maar tijdens het hoogseizoen zal het er wel drukker zijn.
Om in Camiguin te geraken moet je een uurtje varen met de boot vanuit Balingoan, dat ligt een kleine twee uur bus verwijderd van Cagayan de Oro. Op de boot maakten we kennis met een realiteit die we wel kenden maar waar we hier nog niet zoveel mee geconfronteerd werden. Viktor en Louis, twee zestigers, waren ook op weg naar het paradijselijke eiland, elk vergezeld van hun Filippijnse vriendin (twintigers). Viktor, een Roemeen, trakteerde Tine op zijn levensverhaal, een echt filmscenario waardig. Eens gearriveerd in de haven van Benoni op Camiguin, maakten we handig gebruik van het heerschap om een lift te krijgen naar onze verblijfplaats.
De eerste twee nachten verblijven we in Enigmata. Deze plaats was ons door verschillende mensen aangeraden, en terecht. Enigmata is opgetrokken langs een oude maar stevige acaciaboom. Het is een soort boomhuis met overdadige en ook meteen erg mooie decoraties. We arriveerden er rond de middag en na een lekker lunch trokken we er op uit om de eerste attracties van het eiland te bezichtigen. De Katibawasan watervallen vonden we maar pover (wat zijn we ondertussen al verwend...) maar de vooravondlijke duik in de Ardent Hot Springs (zwempoelen met water van 38 graden) vielen des te meer in de smaak.
De volgende dag huurden we een motor met bestuurder en toerden we het eiland rond. We maakten verschillende stops, oa bij PhilVocs, het vulkanisch instituut met informatie over de vulkanen op het eiland. We deden (devoot als we zijn :-) de 15 staties van het kruis aan, die langs een pad lagen die de oude vulkaan opliep. Het uitzicht boven namen we erbij. We zagen het gezonken kerkhof, of toch wat er nog van boven water stak.
Een hoogtepunt was de Tuwasan waterval, een waterval die nog niet geexploteerd wordt en die een kwartier van de weg afligt. Na wat klauter- en zoekwerk vonden we de waterval in al zijn donderende schoonheid. Heel wat anders dan de miezerige Katibawasan straal van de dag ervoor, waar je maar van de motor te stappen en 20 treden af te dalen had. Voor deze moest je je borst en voeten natmaken...
De donderende schoonheid van de Tuwasan waterval.
We koelden erna af bij de Sto Nino Cold Springs, een 40m groot zwembad gevuld door water van een bron (cold betekent enkel dat het water maar 24 graden is).
We tjeesden verder op de motor op de weg die helemaal rond het eiland loopt om vervolgens te stoppen aan Kabila White beach, een rustige plaats ver verwijderd van de hoofdweg. U raadt het al, het zand is er wit en de zee blauw. Op die plaats is er een project rond het kweken reuze zeeschelpen (zijn een beschermde diersoort). Het mooie is dat het project uitgevoerd wordt door de plaatselijke bewoners, die zo de natuur beschermt en een inkomen heeft. Een jong meisje gaf ons in heel goed Engels wat uitleg over hun project terwijl we de reuze zeeschelpen konden bezichtigen in basins en aquariums. Wat later konden we ze bewonderen in de natuur. We kregen een gegidste toer in de zee. Voorzien van duikbril, zwommen we een hele tijd rond, terwijl we een ongeziene pracht konden bewonderen. Net voor de kust leefden een hele hoop reuze zeeschelpen, soms met een grootte van meer dan een halve meter. Naast de schelpen was er nog heel wat anders te bewonderen: prachtige gekleurde koralen, fel blauwe zeesterren, zeekomkommers, zeeegels en heel wat kleine bontgekleurde visjes. We zagen zelfs enkele clownvisjes, beter bekend als de Nemo-visjes (Tine knipoogt naar Anniek). Voor ons beiden was het de eerste keer dat we koralen zagen en tropische visjes hadden we tot dan toe enkel in aquariums. Deze laatste stop van onze dag was dan ook het hoogtepunt van onze toer rond het eiland!
Toer even mee op de moto rond het eiland.
De volgende dag 'verlegden' we ons van Enigmata naar een resort aan het strand 'Action Geckos'. We hielden ons rustig die dag, wandelden wat op het zwarte strand, zwommen wat, luierden wat, maar we speelden ook een partijtje beachvolleybal tegen een paar Filipino's die zo vriendelijk waren om niet op hun best te spelen (merkten we achteraf) zodat het voor ons ook leuk bleef.
Camiguin is een toeristische trekpleister en dat merkten we erg. Eerst en vooral in de bijzonder vriendelijke en behulpzame bewoners. We merkten ook dat ze daar gewoon zijn om blanken te zien. Kinderen worden er op school waarschijnlijk geleerd om erg vriendelijk te zijn tegen blanken want telkens we er een paar passeerden, riepen ze erg vriendelijk: "Hi friends!" Iets wat veel leuker hoort dan het vaak brutale 'Hi Joe!' dat we anders te horen krijgen. Er komen dan ook heel wat blanken naar het eiland. In het resort waar we verbleven, leek het wel een invasie van Duitsers, de eigenaar was dan ook een Duitser. De enige Filipino's die we er zagen waren degenen die er werkten. Het resort was erg mooie en idyllische met een breed strand tot aan de zee. Wat verder op lag een ander resort 'Yasmine by the sea', onze eerste keuze als verblijfplaats maar het was volboekt. Later ondervonden we waarom, het was misschien wat minder idyllisch maar er hing een erg toffe sfeer. Ook daar wel heel wat blanken (maar mindere duikgekke Duitsers). Ook daar opnieuw die wat confronterende realiteit, deze keer een grijze Amerikaan met zijn Filippijns vriendje van 26.
We leerden er een paar leuke mensen kennen, oa een Belgisch koppel en een jonge Brit. Met deze laatste en nog wat andere gasten trokken we 's avonds naar een 'dansfeest', plaatselijk 'disco' genoemd. Het was best wel grappig om te zien hoe de Filippijnen uitgaan maar na een tijdje begon de eentonige muziek wel wat tegen te steken en staakten we onze danspogingen. Moe maar voldaan kropen we na enen in ons bed.
Na een vroege duik in de zee (om 6 uur) maakten we onze zak en begon de terugreis naar Libertad. De batterijen weer helemaal opgeladen en klaar voor de laatste maanden...
Bij onze foto's vind je ook een fotoverslag.
aloha,
/wij
Woensdag (7/11) konden we eindelijk koers zetten richting het kleine eiland. Camiguin ligt even ten noorden van Mindanao. Het is een vulkanisch eiland met een omtrek van 64 kilometer. Er wonen dik 70.000 mensen op het eiland en het heeft daarmee een bevolkingsdichtheid vergelijkbaar met Belgie, nl. 323 inw/km2. Van al die mensen hebben we weinig gemerkt. Het is er erg rustig maar tijdens het hoogseizoen zal het er wel drukker zijn.
Om in Camiguin te geraken moet je een uurtje varen met de boot vanuit Balingoan, dat ligt een kleine twee uur bus verwijderd van Cagayan de Oro. Op de boot maakten we kennis met een realiteit die we wel kenden maar waar we hier nog niet zoveel mee geconfronteerd werden. Viktor en Louis, twee zestigers, waren ook op weg naar het paradijselijke eiland, elk vergezeld van hun Filippijnse vriendin (twintigers). Viktor, een Roemeen, trakteerde Tine op zijn levensverhaal, een echt filmscenario waardig. Eens gearriveerd in de haven van Benoni op Camiguin, maakten we handig gebruik van het heerschap om een lift te krijgen naar onze verblijfplaats.
De eerste twee nachten verblijven we in Enigmata. Deze plaats was ons door verschillende mensen aangeraden, en terecht. Enigmata is opgetrokken langs een oude maar stevige acaciaboom. Het is een soort boomhuis met overdadige en ook meteen erg mooie decoraties. We arriveerden er rond de middag en na een lekker lunch trokken we er op uit om de eerste attracties van het eiland te bezichtigen. De Katibawasan watervallen vonden we maar pover (wat zijn we ondertussen al verwend...) maar de vooravondlijke duik in de Ardent Hot Springs (zwempoelen met water van 38 graden) vielen des te meer in de smaak.
De volgende dag huurden we een motor met bestuurder en toerden we het eiland rond. We maakten verschillende stops, oa bij PhilVocs, het vulkanisch instituut met informatie over de vulkanen op het eiland. We deden (devoot als we zijn :-) de 15 staties van het kruis aan, die langs een pad lagen die de oude vulkaan opliep. Het uitzicht boven namen we erbij. We zagen het gezonken kerkhof, of toch wat er nog van boven water stak.
Een hoogtepunt was de Tuwasan waterval, een waterval die nog niet geexploteerd wordt en die een kwartier van de weg afligt. Na wat klauter- en zoekwerk vonden we de waterval in al zijn donderende schoonheid. Heel wat anders dan de miezerige Katibawasan straal van de dag ervoor, waar je maar van de motor te stappen en 20 treden af te dalen had. Voor deze moest je je borst en voeten natmaken...
De donderende schoonheid van de Tuwasan waterval.
We koelden erna af bij de Sto Nino Cold Springs, een 40m groot zwembad gevuld door water van een bron (cold betekent enkel dat het water maar 24 graden is).
We tjeesden verder op de motor op de weg die helemaal rond het eiland loopt om vervolgens te stoppen aan Kabila White beach, een rustige plaats ver verwijderd van de hoofdweg. U raadt het al, het zand is er wit en de zee blauw. Op die plaats is er een project rond het kweken reuze zeeschelpen (zijn een beschermde diersoort). Het mooie is dat het project uitgevoerd wordt door de plaatselijke bewoners, die zo de natuur beschermt en een inkomen heeft. Een jong meisje gaf ons in heel goed Engels wat uitleg over hun project terwijl we de reuze zeeschelpen konden bezichtigen in basins en aquariums. Wat later konden we ze bewonderen in de natuur. We kregen een gegidste toer in de zee. Voorzien van duikbril, zwommen we een hele tijd rond, terwijl we een ongeziene pracht konden bewonderen. Net voor de kust leefden een hele hoop reuze zeeschelpen, soms met een grootte van meer dan een halve meter. Naast de schelpen was er nog heel wat anders te bewonderen: prachtige gekleurde koralen, fel blauwe zeesterren, zeekomkommers, zeeegels en heel wat kleine bontgekleurde visjes. We zagen zelfs enkele clownvisjes, beter bekend als de Nemo-visjes (Tine knipoogt naar Anniek). Voor ons beiden was het de eerste keer dat we koralen zagen en tropische visjes hadden we tot dan toe enkel in aquariums. Deze laatste stop van onze dag was dan ook het hoogtepunt van onze toer rond het eiland!
Toer even mee op de moto rond het eiland.
De volgende dag 'verlegden' we ons van Enigmata naar een resort aan het strand 'Action Geckos'. We hielden ons rustig die dag, wandelden wat op het zwarte strand, zwommen wat, luierden wat, maar we speelden ook een partijtje beachvolleybal tegen een paar Filipino's die zo vriendelijk waren om niet op hun best te spelen (merkten we achteraf) zodat het voor ons ook leuk bleef.
Camiguin is een toeristische trekpleister en dat merkten we erg. Eerst en vooral in de bijzonder vriendelijke en behulpzame bewoners. We merkten ook dat ze daar gewoon zijn om blanken te zien. Kinderen worden er op school waarschijnlijk geleerd om erg vriendelijk te zijn tegen blanken want telkens we er een paar passeerden, riepen ze erg vriendelijk: "Hi friends!" Iets wat veel leuker hoort dan het vaak brutale 'Hi Joe!' dat we anders te horen krijgen. Er komen dan ook heel wat blanken naar het eiland. In het resort waar we verbleven, leek het wel een invasie van Duitsers, de eigenaar was dan ook een Duitser. De enige Filipino's die we er zagen waren degenen die er werkten. Het resort was erg mooie en idyllische met een breed strand tot aan de zee. Wat verder op lag een ander resort 'Yasmine by the sea', onze eerste keuze als verblijfplaats maar het was volboekt. Later ondervonden we waarom, het was misschien wat minder idyllisch maar er hing een erg toffe sfeer. Ook daar wel heel wat blanken (maar mindere duikgekke Duitsers). Ook daar opnieuw die wat confronterende realiteit, deze keer een grijze Amerikaan met zijn Filippijns vriendje van 26.
We leerden er een paar leuke mensen kennen, oa een Belgisch koppel en een jonge Brit. Met deze laatste en nog wat andere gasten trokken we 's avonds naar een 'dansfeest', plaatselijk 'disco' genoemd. Het was best wel grappig om te zien hoe de Filippijnen uitgaan maar na een tijdje begon de eentonige muziek wel wat tegen te steken en staakten we onze danspogingen. Moe maar voldaan kropen we na enen in ons bed.
Na een vroege duik in de zee (om 6 uur) maakten we onze zak en begon de terugreis naar Libertad. De batterijen weer helemaal opgeladen en klaar voor de laatste maanden...
Bij onze foto's vind je ook een fotoverslag.
aloha,
/wij
zaterdag 3 november 2007
Foto's van het kamp.
Jop,
Op de fotopagina staat al een selectie van onze foto's van het kamp.
Een verslagje volgt later.
Veel kijkgenot.
wij.
Op de fotopagina staat al een selectie van onze foto's van het kamp.
Een verslagje volgt later.
Veel kijkgenot.
wij.
vrijdag 2 november 2007
Geslaagd kamp
Gewoon even melden dat het jeugdkamp erg goed verlopen is en dat het een heel succes was. Binnenkort volgt er een verslagje. Er volgen ook foto's maar we moeten eerst nog een selectie maken uit de bijna 1000 foto's die we trokken...
groet,
ons
groet,
ons
Abonneren op:
Posts (Atom)