Camiguin trip

Na het kamp kampte Tine met een ferme snotvalling en koppijn, die maar niet wilden overgaan. 9 volgesnoten WC-rollen en 4 dagen slapen later, werd na een bezoek aan de dokter op maandag (5/11) het vermoeden bevestigd dat het om sinusitis ging. Er begint zich een duidelijk patroon af te tekenen, Tine heeft hier om de drie maanden een dokter nodig... Maar gelukkig deze keer geen verblijf in het ziekenhuis en geen infuus maar enkel 5 daagjes antibiotica. Daardoor moesten we onze trip naar Camiguin een paar dagen uitstellen maar gelukkig kwam van uitstel geen afstel.
Woensdag (7/11) konden we eindelijk koers zetten richting het kleine eiland. Camiguin ligt even ten noorden van Mindanao. Het is een vulkanisch eiland met een omtrek van 64 kilometer. Er wonen dik 70.000 mensen op het eiland en het heeft daarmee een bevolkingsdichtheid vergelijkbaar met Belgie, nl. 323 inw/km2. Van al die mensen hebben we weinig gemerkt. Het is er erg rustig maar tijdens het hoogseizoen zal het er wel drukker zijn.
Om in Camiguin te geraken moet je een uurtje varen met de boot vanuit Balingoan, dat ligt een kleine twee uur bus verwijderd van Cagayan de Oro. Op de boot maakten we kennis met een realiteit die we wel kenden maar waar we hier nog niet zoveel mee geconfronteerd werden. Viktor en Louis, twee zestigers, waren ook op weg naar het paradijselijke eiland, elk vergezeld van hun Filippijnse vriendin (twintigers). Viktor, een Roemeen, trakteerde Tine op zijn levensverhaal, een echt filmscenario waardig. Eens gearriveerd in de haven van Benoni op Camiguin, maakten we handig gebruik van het heerschap om een lift te krijgen naar onze verblijfplaats.
De eerste twee nachten verblijven we in Enigmata. Deze plaats was ons door verschillende mensen aangeraden, en terecht. Enigmata is opgetrokken langs een oude maar stevige acaciaboom. Het is een soort boomhuis met overdadige en ook meteen erg mooie decoraties. We arriveerden er rond de middag en na een lekker lunch trokken we er op uit om de eerste attracties van het eiland te bezichtigen. De Katibawasan watervallen vonden we maar pover (wat zijn we ondertussen al verwend...) maar de vooravondlijke duik in de Ardent Hot Springs (zwempoelen met water van 38 graden) vielen des te meer in de smaak.
De volgende dag huurden we een motor met bestuurder en toerden we het eiland rond. We maakten verschillende stops, oa bij PhilVocs, het vulkanisch instituut met informatie over de vulkanen op het eiland. We deden (devoot als we zijn :-) de 15 staties van het kruis aan, die langs een pad lagen die de oude vulkaan opliep. Het uitzicht boven namen we erbij. We zagen het gezonken kerkhof, of toch wat er nog van boven water stak.
Een hoogtepunt was de Tuwasan waterval, een waterval die nog niet geexploteerd wordt en die een kwartier van de weg afligt. Na wat klauter- en zoekwerk vonden we de waterval in al zijn donderende schoonheid. Heel wat anders dan de miezerige Katibawasan straal van de dag ervoor, waar je maar van de motor te stappen en 20 treden af te dalen had. Voor deze moest je je borst en voeten natmaken...


De donderende schoonheid van de Tuwasan waterval.

We koelden erna af bij de Sto Nino Cold Springs, een 40m groot zwembad gevuld door water van een bron (cold betekent enkel dat het water maar 24 graden is).
We tjeesden verder op de motor op de weg die helemaal rond het eiland loopt om vervolgens te stoppen aan Kabila White beach, een rustige plaats ver verwijderd van de hoofdweg. U raadt het al, het zand is er wit en de zee blauw. Op die plaats is er een project rond het kweken reuze zeeschelpen (zijn een beschermde diersoort). Het mooie is dat het project uitgevoerd wordt door de plaatselijke bewoners, die zo de natuur beschermt en een inkomen heeft. Een jong meisje gaf ons in heel goed Engels wat uitleg over hun project terwijl we de reuze zeeschelpen konden bezichtigen in basins en aquariums. Wat later konden we ze bewonderen in de natuur. We kregen een gegidste toer in de zee. Voorzien van duikbril, zwommen we een hele tijd rond, terwijl we een ongeziene pracht konden bewonderen. Net voor de kust leefden een hele hoop reuze zeeschelpen, soms met een grootte van meer dan een halve meter. Naast de schelpen was er nog heel wat anders te bewonderen: prachtige gekleurde koralen, fel blauwe zeesterren, zeekomkommers, zeeegels en heel wat kleine bontgekleurde visjes. We zagen zelfs enkele clownvisjes, beter bekend als de Nemo-visjes (Tine knipoogt naar Anniek). Voor ons beiden was het de eerste keer dat we koralen zagen en tropische visjes hadden we tot dan toe enkel in aquariums. Deze laatste stop van onze dag was dan ook het hoogtepunt van onze toer rond het eiland!


Toer even mee op de moto rond het eiland.

De volgende dag 'verlegden' we ons van Enigmata naar een resort aan het strand 'Action Geckos'. We hielden ons rustig die dag, wandelden wat op het zwarte strand, zwommen wat, luierden wat, maar we speelden ook een partijtje beachvolleybal tegen een paar Filipino's die zo vriendelijk waren om niet op hun best te spelen (merkten we achteraf) zodat het voor ons ook leuk bleef.
Camiguin is een toeristische trekpleister en dat merkten we erg. Eerst en vooral in de bijzonder vriendelijke en behulpzame bewoners. We merkten ook dat ze daar gewoon zijn om blanken te zien. Kinderen worden er op school waarschijnlijk geleerd om erg vriendelijk te zijn tegen blanken want telkens we er een paar passeerden, riepen ze erg vriendelijk: "Hi friends!" Iets wat veel leuker hoort dan het vaak brutale 'Hi Joe!' dat we anders te horen krijgen. Er komen dan ook heel wat blanken naar het eiland. In het resort waar we verbleven, leek het wel een invasie van Duitsers, de eigenaar was dan ook een Duitser. De enige Filipino's die we er zagen waren degenen die er werkten. Het resort was erg mooie en idyllische met een breed strand tot aan de zee. Wat verder op lag een ander resort 'Yasmine by the sea', onze eerste keuze als verblijfplaats maar het was volboekt. Later ondervonden we waarom, het was misschien wat minder idyllisch maar er hing een erg toffe sfeer. Ook daar wel heel wat blanken (maar mindere duikgekke Duitsers). Ook daar opnieuw die wat confronterende realiteit, deze keer een grijze Amerikaan met zijn Filippijns vriendje van 26.
We leerden er een paar leuke mensen kennen, oa een Belgisch koppel en een jonge Brit. Met deze laatste en nog wat andere gasten trokken we 's avonds naar een 'dansfeest', plaatselijk 'disco' genoemd. Het was best wel grappig om te zien hoe de Filippijnen uitgaan maar na een tijdje begon de eentonige muziek wel wat tegen te steken en staakten we onze danspogingen. Moe maar voldaan kropen we na enen in ons bed.
Na een vroege duik in de zee (om 6 uur) maakten we onze zak en begon de terugreis naar Libertad. De batterijen weer helemaal opgeladen en klaar voor de laatste maanden...

Bij onze foto's vind je ook een fotoverslag.

aloha,
/wij