Eens mijn beurt op een berichtje te posten =)
Ik verbleef net 10 dagen bij een familie in Retablo om er een eerste case study te doen. Ik beleefde er mooie momenten, maar ook heel veel dode momenten. Retablo is heel klein en veel valt daar niet te beleven. Ik moest me focussen op de familie. Na tien dagen heb ik de dagelijkse routine van Nanai (dul, hardwerkend, lief en oud vrouwtje) en Tatai (even hardwerkend, stillere en nog oudere man) ontdekt. Om 4u30 – 5u opstaan en vuurtje maken om water op te zetten. Elk een kopje koffie en dan aan de slag! Eten voor dieren halen op het land en de dieren voederen. Om 7u30-8u ontbijt. Erna direct weer aan de slag: hout kappen, kleren wassen, tuba (cocosnootwijn) maken, bomen planten, cocosnoten oogsten... Rond 18u30 avondmaal en om 20u-21u oogjes toe na een gebed voor Maria...
Ik wou zo graag helpen met al hun werk maar dat was precies not done... Of het was te warm voor mij volgens Nanai, of te modderig of of of... Bij nanai en tatai verblijven 2 practicumstudenten. Die had ik heel hard nodig voor de taal, maar zij zoeken precies niet echt contact met nanai en tatai, waardoor het voor mij heel moeilijk was om dit wel te doen. Ook omdat nanai dat niet verwachtte omdat ze de manier van doen van de studenten al 2 maanden gewoon is... Het gevolg was dat ik soms een hele dag frustrerend rondhing in het huis omdat nanai en tatai weg waren...
O mensjes, het is zo moeilijk een beeld te schetsen van dit alles...
Resultaat van de 10 dagen zijn een beter beeld van wat LEF voor de mensen in Retablo betekent, enkele interviews, enkele nieuwe fijne mensjes leren kennen (meestal oude vrouwtjes =), tuba geproefd (bah), een beter zicht op het leven van de lokale boer, een dagje zee met de familie...
De informatie ga ik volgende week in een verslag gieten. Volgende week gaan Bert en ik ook dagje naar Cagayan om ons visum te verlengen en krijgen we (en de organisatie natuurlijk) bezoek van Arnold van BD. Wat de week erna brengt weet ik nog niet =) Misschien een nieuwe baranguay opzoeken voor een tweede case study of het plan voor de jeugd verder uitwerken...
Volgende keer een gedetailleerder verslag... Kzal het op voorhand typen ;-) Nu in internetcafe waar de tijd loopt... En foto`s volgen gauw!
Zoen
donderdag 28 juni 2007
dinsdag 26 juni 2007
allemaal beestjes
In 'mijn' huis (zie foto) zitten er heel wat beestjes. Dat zou een erg normale zaak zijn hier in de Filippijnen. De huizen zijn hier dan ook veel opener dan bij ons. Daardoor zitten er heel wat mieren, maar ook spinnen, kevers, grote kakkerlakken en af en toe gecko'tjes in de huizen. Pogingen ze buiten te houden, lijkt bijna tevergeefs. Meestal lukt het wel om de mieren een aantal uren te verjagen, maar dan zijn ze er plots terug. Zeker als er ergens etensresten open en bloot liggen. Als iemand een doeltreffend maar milieuvriendelijk middeltje weet om mieren niet alleen weg te drijven maar vooral om te voorkomen te ze afkomen, laat maar weten.
Gisteren hebben Tine en ik ons eens als echte Filippino's gedragen. We hebben gebruik gemaakt van een speciale dienst van de gsm-operator. Voor slechts 15 peso (0.25 euro) konden we 100 sms'en sturen (enkel naar zelfde netwerk), dit moest wel binnen de 24 uur (dit bleek, geheel in Pinoy style, uiteindelijk bijna 32 uur te zijn). We hebben er dus lustig op los gesms't, bijna voortdurend. We hebben de 100 net gehaald maar toch wel elk dik 50 (normaal kost een sms 1 p). We hebben er alle twee bijna een sms-duim aan overgehouden :-)
Na de evaluaties die ik de voorbije weken gedaan heb, stond er gisteren een 'sharing' van onze bevindingen plaats. Deze meeting, met Rey (iemand die aan de stad van Malaybalay werkt en me vergezelde op de evaluaties) en Easter (KIN), was gepland om 10u. Maar zoals het hoort in de Filippijnen, begon ze ongeveer om 11u15 :-).
Wat me bij de evaluaties opviel, was dat sommige projecten wat beter voorbereid en opgevolgd zouden moeten worden. De PO's (Peoples Organizations actief in de verschillende barangays) zouden zich ook wat minder afhankelijk van KIN moeten opstellen. Maar ja, dat is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. KIN is een erg kleine NGO met slechts 4 voltijdse, vaste krachten. Ze zijn erg gemotiveerd en willen natuurlijk zoveel mogelijk mensen helpen. Daardoor slagen ze er blijkbaar niet altijd in om alles volledig en uitvoerig voor te bereiden en op te volgen. Hierdoor gaat spijtig genoeg af en toe wat fout.
's Avonds kon ik onverwachts mee naar een meeting in Dalwangan. Daar waren de ouders en kinderen verzameld om te horen hoe het stond met het scholarship programma. Sinds vorig jaar geeft KIN financiele steun aan gezinnen van de gemeenschap in Dalwangan om hun kinderen naar school te kunnen laten gaan. Dit project valt echter buiten de fondsen van BD en ook buiten die van Oxfam Hong Kong (een andere donor van KIN). KIN moet dus zelf het volledige budget bijeen sprokkelen. Momenteel is dat niet groot genoeg om voor de 61 kinderen alle kosten (inschrijving, uniform, transport, eten, schoolgerei...) te dekken. Dit is misschien ook niet nodig want dan speelt KIN weer de grote Sinterklaas... Een gedeelde inspanning tussen KIN en de ouders is misschien beter (?).
Op de meeting werden ook het schoolgerei en kledingpakketten, die gedoneerd werden, uitgedeeld (zie foto).
Er werd ook afgesproken dat ik elke dinsdag en donderdag een uurtje bijles wiskunde zal geven aan de kinderen van de lagere school. Wiskunde is voor veel van de kinderen een struikelblok. Ik heb geen ervaring met wiskunde geven in de lagere school, maar ook in het secundair moet je soms les geven aan echte kinderen :-).
Tine zit nog steeds in barangay Retablo voor haar eerste case study. Ze ondervindt er nog maar eens hoe moeilijk het is als er geen gemeenschappelijke taal is.Donderdag komt ze even naar Malaybalay om dit weekend samen met mij een workshop rond juwelen uit klei en bamboo kerven mee te doen. Deze wordt georganiseerd voor de Daraghuyan Tribal Youth en niemand minder dan Waway Saway komt die geven. Waway is lid van de Talaandig stam en een muzikant/kunstenaar die momenteel een groeiend succes kent in de Filippijnen. Dat belooft dus...
Tot zo ver de update,
/bert
zaterdag 23 juni 2007
en het werd zomer...
Afgelopen donderdag was het 21 juni: het begin van de zomer. Maar niet hier in de Filippijnen. Hier hebben ze geen 4 seizoenen zoals wij die kennen. De zomervakantiemaanden zijn hier april en mei. Begin juni moesten de Filippijnse kinderen en jongeren dus terug naar school. Elke schooldag zie je nu kinderen in schooluniformen. Die uniformen zijn hier in elke school, zelfs hogeschool en unif verplicht.
Momenteel is het regenseizoen, nog tot september. Dat betekent dat het ongeveer elke dag regent, meestal in de namiddag rond 16u. Als het hier regent dan regent het echt! Niet zoals in Belgie, neen het giet meestal echt bakken water. Ook in het anders zo droge Libertad, kan je bijna je klok gelijk zetten op de regenbuien. Dankzij het warme weer is alles erna snel weer droog. Je hoort de mensen hier niet echt klagen over de regen, het enige waar ze al eens zouden durven over klagen is de warmte...
De regenbuien zijn goed voor de boeren, zij hebben vaak namelijk net hun velden beplant. Maar de regenbuien vormen ook een gevaar, vooral voor de boeren in de 'uplands'. Daar deze boeren in de bergen wonen, bevinden hun akkers zich doorgaans op hellingen. Bij hevige regenbuien spoelt het water dus vaak aarde met zich mee. Op die manier wordt de bovenste vruchtbare grondlaag weggespoeld en dat is natuurlijk geen goede zaak. Door technieken als contourfarming toe te passen wordt getracht dit te voorkomen. Op de foto's van Henry's ecofarm kan je goed zien hoe men dit doet. Op de helling brengt men op geregelde afstand contourlijnen aan. Die contourlijnen kunnen rijen stenen zijn, maar idealer is het om er ook bomen en andere gewassen te planten. Op die manier wordt de aarde tegengehouden en bekomt men na verloop van tijd terrassen. Deze manier van werken wordt meer en meer gepromoot bij de upland farmers (ook door LEF en in mindere mate door KIN). Vaak komt het er op aan de boeren te overtuigen van het nut van contourfarming, zeker met het oog op de toekomst en duurzame landbouw. De boeren zien die contourlijnen vaak gewoon als een verlies van bewerkbare grond. Door er fruitbomen en andere gewassen (zoals koffie, abaca en eetbare varens) op te planten kunnen ook die stroken een alternatieve vorm van inkomen betekenen. Demo-boerderijen zoals die van Henry's bij Landcare of een andere die ik bezocht in Imbayao (barangay bij Malaybalay) dienen als middel om de boeren te overtuigen en ook om hen op te leiden.
groetjes,
kuya Bert
Momenteel is het regenseizoen, nog tot september. Dat betekent dat het ongeveer elke dag regent, meestal in de namiddag rond 16u. Als het hier regent dan regent het echt! Niet zoals in Belgie, neen het giet meestal echt bakken water. Ook in het anders zo droge Libertad, kan je bijna je klok gelijk zetten op de regenbuien. Dankzij het warme weer is alles erna snel weer droog. Je hoort de mensen hier niet echt klagen over de regen, het enige waar ze al eens zouden durven over klagen is de warmte...
De regenbuien zijn goed voor de boeren, zij hebben vaak namelijk net hun velden beplant. Maar de regenbuien vormen ook een gevaar, vooral voor de boeren in de 'uplands'. Daar deze boeren in de bergen wonen, bevinden hun akkers zich doorgaans op hellingen. Bij hevige regenbuien spoelt het water dus vaak aarde met zich mee. Op die manier wordt de bovenste vruchtbare grondlaag weggespoeld en dat is natuurlijk geen goede zaak. Door technieken als contourfarming toe te passen wordt getracht dit te voorkomen. Op de foto's van Henry's ecofarm kan je goed zien hoe men dit doet. Op de helling brengt men op geregelde afstand contourlijnen aan. Die contourlijnen kunnen rijen stenen zijn, maar idealer is het om er ook bomen en andere gewassen te planten. Op die manier wordt de aarde tegengehouden en bekomt men na verloop van tijd terrassen. Deze manier van werken wordt meer en meer gepromoot bij de upland farmers (ook door LEF en in mindere mate door KIN). Vaak komt het er op aan de boeren te overtuigen van het nut van contourfarming, zeker met het oog op de toekomst en duurzame landbouw. De boeren zien die contourlijnen vaak gewoon als een verlies van bewerkbare grond. Door er fruitbomen en andere gewassen (zoals koffie, abaca en eetbare varens) op te planten kunnen ook die stroken een alternatieve vorm van inkomen betekenen. Demo-boerderijen zoals die van Henry's bij Landcare of een andere die ik bezocht in Imbayao (barangay bij Malaybalay) dienen als middel om de boeren te overtuigen en ook om hen op te leiden.
groetjes,
kuya Bert
woensdag 20 juni 2007
ons reilen en zeilen de voorbije week
Het voorbije weekend was weer erg leuk en divers. Ik kon vrijdagochtend even voor de middag, na het ondertekenen van het huurcontract van mijn huis, vertrekken richting Libertad. Daar aangekomen merkte ik dat het druk was in het LEF kantoor. Er was net staff meeting geweest en het was ook de 15de van de maand, dan legt iedere werknemer van LEF 100 peso uit en wordt er lotje getrokken wie de pot krijgt. Als je al eens de pot gewonnen hebt, kan je hem niet meer winnen tot iedereen gewonnen heeft. Je moet wel nog elke maand 100 peso uitleggen. Dit is dus geen vorm van een lotterij maar eigenlijk een soort sparen...
Het was leuk zo samen in de cottage. Precies of we waren op vakantie in een berghut... We kookten ons eigen potje: spaghetti, kip met patatjes en appelmoes... We hadden 's nachts zelfs koud met de airco aan :-)
Zaterdag was er opnieuw een uitstap gepland. We trokken samen met Gani, Ann en May (allen van LEF) naar de Tinago fall, dat is een waterval in Iligan waar je ook kan zwemmen. Bij de uitstap twee weken geleden hadden we hoge verwachtingen omdat er gesproken werd over een bron en zwemmen, later bleek het een zwembad te zijn. Nu verwachtten we dus niet te veel... Na een uurtje rijden en wat zoeken kwamen we ergens aan, er was nog steeds geen waterval te zien. Maar we moesten blijkbaar eerst nog een hele afdaling maken, langs 500 treden. Stilaan konden we het gebruis van vallend water horen en beetje bij beetje konden we stukken zien van de waterval. Eens beneden hadden we beiden dezelfde reacte: wow! We zagen een 15 tot 20 meter (gokje) hoge waterval met eronder een waterplas waar er kon in gezwommen worden. In Europa zou dit waarschijnlijk een beschermd natuurmonument zijn, maar daar kon je gewoon tot onder het vallende water zwemmen. Dat deden we dan ook, nadat we naar Filippijnse gewoonte eerst gegeten hadden :-). Ik moet jullie niet vertellen dat het er zalig was zeker... We hebben mooie foto's maar die staan op Tines fototoestel en komen er dus later aan. Op de terug weg naar Libertad stopten we ook nog aan de Maria Cristina waterval. Dat was een minder idyllisch plekje omdat er daar een waterkrachtcentrale staat. We moesten ons zelfs registreren aan de ingang voor we het terrein op mochten rijden. Vanop de centrale konden we de waterval dan bekijken. Deze waterval was 'geweldiger' maar kon toch niet tippen aan deze van Tinago.
Op zondag deden we dan weer iets totaal tegenovergesteld, we gingen samen met heel wat LeF'ers naar de mall in Cagayan. We shopten er wat en kochten onder andere badmintonracketten voor in Malaybalay :-). De avond en ons afscheid naderde veel te snel, snif...
KIN had deze week een delegatie van een Cambodiaanse NGO op bezoek. De meeste waren advocaten en ze zijn vooral bezig met landrechten van de inheemse bevolking van Cambodia. Aangezien ze daaromtrent al wat verder staan in de Filippijnen, kwammen ze dus op een studiereis naar hier. In Malaybalay hebben ze de gemeenschap in Olanguhon bezocht (dinsdag) en de vergadering van de Protected Area Management (PamB) Board bijgewoond (woensdag). Vooral dit laatste was eens interessant voor mij want ik hoor hier heel de tijd acroniemen maar nu heb ik eens een in actie (nu ja) gezien. Morgen (donderdag) staat de vierde evaluatie op het programma...
Tine zit momenteel in Retablo, de eerste baranguay waar ze een case study zal doen. Ze verblijft er bij een gastgezin, waar ook de studenten in die baranguay verblijven. Ze wordt er helemaal ondergedompeld in het leven in zo'n baranguay. Om 19 uur gaan ze er slapen om elektriciteit te sparen (maar die is er dus wel). Het eten is er minimaal, de mensen spreken er nauwelijks Engels en zijn dan nog eens super verlegen. Het is dus keihard aanpassen voor haar nu ze net verhuist was naar de cottage. Het vooruitzicht dat we elkaar twee weken niet zullen zien, doet er niet veel goed aan (wat waren we tot nu toe toch verwent).
Zo dat was weer even een update van ons reilen en zeilen. Tot later.
Het was leuk zo samen in de cottage. Precies of we waren op vakantie in een berghut... We kookten ons eigen potje: spaghetti, kip met patatjes en appelmoes... We hadden 's nachts zelfs koud met de airco aan :-)
Zaterdag was er opnieuw een uitstap gepland. We trokken samen met Gani, Ann en May (allen van LEF) naar de Tinago fall, dat is een waterval in Iligan waar je ook kan zwemmen. Bij de uitstap twee weken geleden hadden we hoge verwachtingen omdat er gesproken werd over een bron en zwemmen, later bleek het een zwembad te zijn. Nu verwachtten we dus niet te veel... Na een uurtje rijden en wat zoeken kwamen we ergens aan, er was nog steeds geen waterval te zien. Maar we moesten blijkbaar eerst nog een hele afdaling maken, langs 500 treden. Stilaan konden we het gebruis van vallend water horen en beetje bij beetje konden we stukken zien van de waterval. Eens beneden hadden we beiden dezelfde reacte: wow! We zagen een 15 tot 20 meter (gokje) hoge waterval met eronder een waterplas waar er kon in gezwommen worden. In Europa zou dit waarschijnlijk een beschermd natuurmonument zijn, maar daar kon je gewoon tot onder het vallende water zwemmen. Dat deden we dan ook, nadat we naar Filippijnse gewoonte eerst gegeten hadden :-). Ik moet jullie niet vertellen dat het er zalig was zeker... We hebben mooie foto's maar die staan op Tines fototoestel en komen er dus later aan. Op de terug weg naar Libertad stopten we ook nog aan de Maria Cristina waterval. Dat was een minder idyllisch plekje omdat er daar een waterkrachtcentrale staat. We moesten ons zelfs registreren aan de ingang voor we het terrein op mochten rijden. Vanop de centrale konden we de waterval dan bekijken. Deze waterval was 'geweldiger' maar kon toch niet tippen aan deze van Tinago.
Op zondag deden we dan weer iets totaal tegenovergesteld, we gingen samen met heel wat LeF'ers naar de mall in Cagayan. We shopten er wat en kochten onder andere badmintonracketten voor in Malaybalay :-). De avond en ons afscheid naderde veel te snel, snif...
KIN had deze week een delegatie van een Cambodiaanse NGO op bezoek. De meeste waren advocaten en ze zijn vooral bezig met landrechten van de inheemse bevolking van Cambodia. Aangezien ze daaromtrent al wat verder staan in de Filippijnen, kwammen ze dus op een studiereis naar hier. In Malaybalay hebben ze de gemeenschap in Olanguhon bezocht (dinsdag) en de vergadering van de Protected Area Management (PamB) Board bijgewoond (woensdag). Vooral dit laatste was eens interessant voor mij want ik hoor hier heel de tijd acroniemen maar nu heb ik eens een in actie (nu ja) gezien. Morgen (donderdag) staat de vierde evaluatie op het programma...
Tine zit momenteel in Retablo, de eerste baranguay waar ze een case study zal doen. Ze verblijft er bij een gastgezin, waar ook de studenten in die baranguay verblijven. Ze wordt er helemaal ondergedompeld in het leven in zo'n baranguay. Om 19 uur gaan ze er slapen om elektriciteit te sparen (maar die is er dus wel). Het eten is er minimaal, de mensen spreken er nauwelijks Engels en zijn dan nog eens super verlegen. Het is dus keihard aanpassen voor haar nu ze net verhuist was naar de cottage. Het vooruitzicht dat we elkaar twee weken niet zullen zien, doet er niet veel goed aan (wat waren we tot nu toe toch verwent).
Zo dat was weer even een update van ons reilen en zeilen. Tot later.
donderdag 14 juni 2007
Een eigen huis...
Mijn zoektocht naar een huis lijkt te einde. Volgende week verhuis is, als alles volgens plan verloopt, naar een huisje op wandelafstand van het KIN kantoor. Het is een gelijkaardig huisje als dat waar het kantoor in gevestigd is en ook waar Easter in woont. Het ligt in een rustige buurt en er staan kokosbomen in de tuin :-). Foto's volgen nog...
Nu volgt een zoektocht naar meubelen, want het is ongemeubeld. Maar ik zal wel het een en ander kunnen lenen van KIN.
Tine is ondertussen ook verhuist. Ze verblijft nu in de vakantiecottage van Cora. Die cottage staat vlakbij het kantoor van LEF maar toch ver genoeg om minder last te hebben van het 'lawaai' dat de anderen maken. Nu heeft ze (hebben we) ook wat meer privacy, een eigen koelkast en is het makkelijker om ons eigen potje te koken.
Ondertussen heb ik al drie baranguays bezocht in het kader van de evaluatie die ik moet doen. Na een mindere start in Imbayao, pasten we onze aanpak aan voor Dalwangan. Ik had ook nog eens uitdrukkelijk naar informatie over projecten van KIN in die baranguay gevraagd en mede dankzij de frustraties, opgedaan bij het bezoek aan Imbayao, kreeg mijn verzoek wat meer respons. In Dalwangan konden we ons dus meer focussen op het bekijken en bespreken van de projecten daar. Wat me opvalt, is dat vooral de jeugd van Dalwangan vele plannen en ideeen heeft en dus een groot potentieel heeft. Ze hebben echtermisschien wat te weinig zelfvertrouwen en hangen wat te veel af van of verwachten wat te veel de hulp van KIN om hun plannen uit te voeren. Dat zou misschien dus best een van de actiepunten van KIN worden.
Naar aanleiding van een brief die ik aan Easter schreef (ze is namelijk veel weg voor meetings ed) en een voorval vorige zondag (voor mij een beetje de spreekwoordelijk druppel), hebben we eindelijk eens een goed gesprek gehad. He was eigenlijk vooral ik die mijn frustraties, mijn gevoelens en mijn ergernissen uitte. Ik denk wel dat Easter begrepen heeft wat ik bedoelde en dat ze er rekening zal mee houden. Dat zullen de komende weken wel uitwijzen maar we hebben goede hoop.
blub,
/bert
Nu volgt een zoektocht naar meubelen, want het is ongemeubeld. Maar ik zal wel het een en ander kunnen lenen van KIN.
Tine is ondertussen ook verhuist. Ze verblijft nu in de vakantiecottage van Cora. Die cottage staat vlakbij het kantoor van LEF maar toch ver genoeg om minder last te hebben van het 'lawaai' dat de anderen maken. Nu heeft ze (hebben we) ook wat meer privacy, een eigen koelkast en is het makkelijker om ons eigen potje te koken.
Ondertussen heb ik al drie baranguays bezocht in het kader van de evaluatie die ik moet doen. Na een mindere start in Imbayao, pasten we onze aanpak aan voor Dalwangan. Ik had ook nog eens uitdrukkelijk naar informatie over projecten van KIN in die baranguay gevraagd en mede dankzij de frustraties, opgedaan bij het bezoek aan Imbayao, kreeg mijn verzoek wat meer respons. In Dalwangan konden we ons dus meer focussen op het bekijken en bespreken van de projecten daar. Wat me opvalt, is dat vooral de jeugd van Dalwangan vele plannen en ideeen heeft en dus een groot potentieel heeft. Ze hebben echtermisschien wat te weinig zelfvertrouwen en hangen wat te veel af van of verwachten wat te veel de hulp van KIN om hun plannen uit te voeren. Dat zou misschien dus best een van de actiepunten van KIN worden.
Naar aanleiding van een brief die ik aan Easter schreef (ze is namelijk veel weg voor meetings ed) en een voorval vorige zondag (voor mij een beetje de spreekwoordelijk druppel), hebben we eindelijk eens een goed gesprek gehad. He was eigenlijk vooral ik die mijn frustraties, mijn gevoelens en mijn ergernissen uitte. Ik denk wel dat Easter begrepen heeft wat ik bedoelde en dat ze er rekening zal mee houden. Dat zullen de komende weken wel uitwijzen maar we hebben goede hoop.
blub,
/bert
Four seasons in one weekend
Vorige zaterdag (9 juni) trokken Tine en ik er op uit. We hadden op een foldertje van de stad Valencia (halfuurtje ten zuiden van Malaybalay) gelezen over Lake Apo, een meer ergens in Valencia. We besloten om er eens naar op zoek te gaan. Hier op Mindanao is het toerisme allesbehalve uitgebouwd, veel faciliteiten of informatie over bezienswaardigheden is er dus niet. We vertrokken dus met als enige informatie dat Lake Apo in Valencia lag.
Gelukkig zijn de mensen hier heel erg vriendelijk en behulpzaam. In de busterminal moet je maar aan een iemand Lake Apo vermelden of je wordt meteen begeleid naar een jeepney die die richting uitgaat... De jeepney bracht ons naar he centrum van Valencia, waar we een motor konden nemen die ons rechtstreeks naar he meer zou brengen. De prijs leek ons echter wat hoog dus namen we de andere, meer avontuurlijke mogelijkheid namelijk nog een jeepney. Niet goed wetende wat of hoe, vroegen we aan de inzittenden van een jeepney of die jeepney naar lake Apo reed. Rosie de mevrouw die we aangesproken hadden, moest toevallig ook die richting uit. We kropen in de jeepney en gingen naast haar zitten. Rosie,een vrouw van 59, was op weg om naar haar familie te gaan bezoeken in de baranguay waar ook lake Apo ligt.
Aangekomen in die baranguay nam ons mee naar haar familie. We werden er heel gastvrij ontvangen, met natuurlijk het nodige gestaar van de kinderen. Nadat we kennis hadden gemaakt met Rosies familie, inclusief haar vader van 87, en een lunch voorgeschoteld hadden gekregen, vertrokken we te voet(!) naar lake Apo. we werden hierbij geescorteerd door Rosie, nog twee vrouwen en drie kinderen. Na een ferme wandeling door een erg groen, heuvelachtig landschap (deed ons denken aan Schotland) en langs het kerkhof, een Dole bananenplantage en wat stops bij bekenden van ons gezelschap kwamen we aan bij het meer. Het was niet zo groot en de floating cottages, waar we al over gehoord hadden, waren niet meer dan vlotten met een overdekte tafel. Maar het was een heel rustgevende omgeving omringd door heuvels. (Het meer zou naar verluidt de krater zijn van een vulkaan die ergens in de 19de eeuw uitbarsting kwam.)
Na het meer overgestoken te hebben met een floating cottage en de wandeling terug, keerden we terug naar Malaybalay, met een tussenstop in de 'mall' en 'Jollibee' (we kunnen het niet laten :-). Daar aangekomen waren we moe maar erg voldaan door ons geslaagde avontuur.
De dag erna (10 juni) waren we weer getuige en slachtoffer van een gebrekkige communicatie van mijn huisgenoten genoten. Waardoor we onze plannen om aan onze foto's te werken in het KIN kantoor in het water zagen vallen. Het zorgde voor een abrupt einde aan het goede gevoel dat we door zaterdag hadden. Nogal gefrustreerd hebben we toch nog geprobeerd er het beste van te maken en albijal is dat nog goed gelukt. Want door dat we elkaar zo vaak moeten missen, is elke dag dat we samen kunnen zijn eigenlijk een feest :-)
'Hey Joe, what is your name' Bert
donderdag 7 juni 2007
Rush rush
Ook bij mij (Bert) schieten de zaken in gang, maar nu toch net iets te fel en overdonderend.
Ik weet al van bij het begin van ons verblijf in de Filippijnen dat ik een evaluatie van de projecten van KIN zou moeten doen. KIN heeft projecten in 6 baranguays en ik zou die allemaal bezoeken om te zien hoe de uitvoering van de projecten verloopt en wat hun impact is op de mensen. Ondanks mijn herhaaldelijke vraag naar meer uitleg over projecten van KIN en over hoe en wanneer die evaluatie zou gebeuren, had ik nooit een concreet antwoord gekregen. Het meest specifieke tijdstip dat ik kreeg was toen ze mij begin vorige week (eind mei dus) zeiden dat het ‘in juni’ zou gebeuren. De informatie over projecten beperkte zich tot een verhalend verslagje van de evaluatie in 2005, uitgevoerd door een Nederlandse vrijwilligster.
Maar dan ineens schiet vorige woensdag (30 mei) alles in gang. Op amper vier dagen tijd krijg ik een boek en verslag van een workshop over participatieve evaluatie in mijn handen gestopt, hebben we een meeting met Rey van de stad Malaybalay, die samen met mij de evaluatie zal doen, om de evaluatie te bespreken en wordt een planning opgesteld voor de evaluaties. De eerste evaluatie volgde dinsdag (5 juni) al in baranguay Imbayao!
Die evaluatie begon erg mooi met mijn eerste habalhabal rit doorheen een gloeiend landschap bezaaid met bananenplantages. Ze eindigde ook mooi met een bezoek aan een demo-farm (beetje zoals die van Henry’ ecofarm). Maar alles er tussenin was nogal een frustrerende ervaring voor mij. Eerst omdat ik al weken wacht om iets te kunnen doen en al regelmatig om uitleg vroeg, en dan alles plots zo snel snel moet gebeuren. Maar de aanpak van de evaluatie lag me ook niet en we waren gewoon nie genoeg geinformeerd over de projecten. Het werd dus eigenlijk meer een informatie verzamelen maar dan bij wijze van een groepsdiscussie. Informatie die KIN eigenlijk al zou moeten hebben maar die ons niet gegeven werd, zoals welke organisaties zijn er, welke projecten doen ze, wat is het beoogde resultaat... Bovendien ervaarde ik nog eens keihard het taalprobleem! Uiteindelijk had ik op de evaluatie niet veel gedaan behalve wat foto’s nemen van de projecten (varkens vetmesten en een elektrische maalmachine voor oa koffie) en zitten wachten tot Rey klaar was (met van de groep informatie verzamelen in Visaya). Gelukkig heb ik tussendoor toch nog wat kunnen praten met iemand over hoe de projecten concreet werkten, maar dat was geen evaluatie maar dus informatie.
Veel tijd om het geheel bij te sturen is er niet want morgen (donderdag 7 juni) staat de tweede baranguay al gepland...! En vandaag moest ik ook langs bij de burgemeester van Malaybalay City, maar meer dan me voorstellen heb ik niet gedaan. Hij had het blijkbaar erg druk, gelukkig want ik momenteel ook :-).
De eerste evaluatie was dus een frustrerende ervaring maar zal wel zijn waarde hebben , zij het dan niet meteen als evaluatie maar als leerervaring voor mij.
groetjes,
/bert
Ik weet al van bij het begin van ons verblijf in de Filippijnen dat ik een evaluatie van de projecten van KIN zou moeten doen. KIN heeft projecten in 6 baranguays en ik zou die allemaal bezoeken om te zien hoe de uitvoering van de projecten verloopt en wat hun impact is op de mensen. Ondanks mijn herhaaldelijke vraag naar meer uitleg over projecten van KIN en over hoe en wanneer die evaluatie zou gebeuren, had ik nooit een concreet antwoord gekregen. Het meest specifieke tijdstip dat ik kreeg was toen ze mij begin vorige week (eind mei dus) zeiden dat het ‘in juni’ zou gebeuren. De informatie over projecten beperkte zich tot een verhalend verslagje van de evaluatie in 2005, uitgevoerd door een Nederlandse vrijwilligster.
Maar dan ineens schiet vorige woensdag (30 mei) alles in gang. Op amper vier dagen tijd krijg ik een boek en verslag van een workshop over participatieve evaluatie in mijn handen gestopt, hebben we een meeting met Rey van de stad Malaybalay, die samen met mij de evaluatie zal doen, om de evaluatie te bespreken en wordt een planning opgesteld voor de evaluaties. De eerste evaluatie volgde dinsdag (5 juni) al in baranguay Imbayao!
Die evaluatie begon erg mooi met mijn eerste habalhabal rit doorheen een gloeiend landschap bezaaid met bananenplantages. Ze eindigde ook mooi met een bezoek aan een demo-farm (beetje zoals die van Henry’ ecofarm). Maar alles er tussenin was nogal een frustrerende ervaring voor mij. Eerst omdat ik al weken wacht om iets te kunnen doen en al regelmatig om uitleg vroeg, en dan alles plots zo snel snel moet gebeuren. Maar de aanpak van de evaluatie lag me ook niet en we waren gewoon nie genoeg geinformeerd over de projecten. Het werd dus eigenlijk meer een informatie verzamelen maar dan bij wijze van een groepsdiscussie. Informatie die KIN eigenlijk al zou moeten hebben maar die ons niet gegeven werd, zoals welke organisaties zijn er, welke projecten doen ze, wat is het beoogde resultaat... Bovendien ervaarde ik nog eens keihard het taalprobleem! Uiteindelijk had ik op de evaluatie niet veel gedaan behalve wat foto’s nemen van de projecten (varkens vetmesten en een elektrische maalmachine voor oa koffie) en zitten wachten tot Rey klaar was (met van de groep informatie verzamelen in Visaya). Gelukkig heb ik tussendoor toch nog wat kunnen praten met iemand over hoe de projecten concreet werkten, maar dat was geen evaluatie maar dus informatie.
Veel tijd om het geheel bij te sturen is er niet want morgen (donderdag 7 juni) staat de tweede baranguay al gepland...! En vandaag moest ik ook langs bij de burgemeester van Malaybalay City, maar meer dan me voorstellen heb ik niet gedaan. Hij had het blijkbaar erg druk, gelukkig want ik momenteel ook :-).
De eerste evaluatie was dus een frustrerende ervaring maar zal wel zijn waarde hebben , zij het dan niet meteen als evaluatie maar als leerervaring voor mij.
groetjes,
/bert
dinsdag 5 juni 2007
Gesprek met directrice over mijn taak...
Dag mensjes,
Deze morgen had ik eindelijk (!) een eerste deftig gesprek met de directrice over mijn taak... Zo`n gesprek is natuurlijk veel informeler dan dat het in een organisatie bij ons zou zijn... Af en toe moest ik dus onnodige uitwijdingen weglachen en moest ik heel geduldig zijn in het verbloemd (!) uitdrukken van mijn ideeen en gevoelens...
Uit het gesprek volgden de volgende taken voor mijn verder verblijf:
- CASESTUDY: Voor LEF zou het interessant zijn om te zien wat de gevolgen van hun interventies zijn voor een gezin. Daarom ga ik in 3 verschillende gezinnen in 3 verschillende baranguays een maand verblijven om dit te achterhalen. Voor LEF is het een heel goede aanvulling voor hun evaluatie omdat die heel kwantitatief is: werden de bomen geplant zoals vooropgesteld, zijn er genoeg dieren verspreid...
- JEUGD: We gaan een kerngroep van jongeren samenstellen: in vijf baranguays gaan we 3 jongeren selecteren die we zullen opleiden als jeugdleider. Zij kunnen dan de jeugd in hun baranguay samenbrengen - net zoals de boeren en vrouwen al gegroepeerd zijn. De focus ligt op het motiveren van de bezorgdheid van de jeugd voor de natuur. KIN (organisatie van Bert) is van plan een kamp van 3 dagen te houden in december. Doelen van dit kamp zijn dat jongeren uit verschillende gebieden elkaar ontmoeten en de bewustmaking van het belang van respect van de omgeving... Bert en ik gaan dit kamp waarschijnlijk samen uitwerken...
- MAGAZINE: Enkele succesverhalen neerschrijven, zodat de verschillende baranguays van elkaar kunnen leren. Kdenk dat dit ook een goeie dynamiek kan teweegbrengen in de baranguays als je de mensen erbij betrekt...
Dit is het... ik kan zelf zat plannen wat ik wanneer doe, dus das wel goed... Mijn eerste verblijf in een baranguay zal vanaf 18 juni zijn... De baranguay ligt heel dicht bij de office... Later zullen meer afgelegen baranguays volgen...
Tot beetje later,
Tine
Deze morgen had ik eindelijk (!) een eerste deftig gesprek met de directrice over mijn taak... Zo`n gesprek is natuurlijk veel informeler dan dat het in een organisatie bij ons zou zijn... Af en toe moest ik dus onnodige uitwijdingen weglachen en moest ik heel geduldig zijn in het verbloemd (!) uitdrukken van mijn ideeen en gevoelens...
Uit het gesprek volgden de volgende taken voor mijn verder verblijf:
- CASESTUDY: Voor LEF zou het interessant zijn om te zien wat de gevolgen van hun interventies zijn voor een gezin. Daarom ga ik in 3 verschillende gezinnen in 3 verschillende baranguays een maand verblijven om dit te achterhalen. Voor LEF is het een heel goede aanvulling voor hun evaluatie omdat die heel kwantitatief is: werden de bomen geplant zoals vooropgesteld, zijn er genoeg dieren verspreid...
- JEUGD: We gaan een kerngroep van jongeren samenstellen: in vijf baranguays gaan we 3 jongeren selecteren die we zullen opleiden als jeugdleider. Zij kunnen dan de jeugd in hun baranguay samenbrengen - net zoals de boeren en vrouwen al gegroepeerd zijn. De focus ligt op het motiveren van de bezorgdheid van de jeugd voor de natuur. KIN (organisatie van Bert) is van plan een kamp van 3 dagen te houden in december. Doelen van dit kamp zijn dat jongeren uit verschillende gebieden elkaar ontmoeten en de bewustmaking van het belang van respect van de omgeving... Bert en ik gaan dit kamp waarschijnlijk samen uitwerken...
- MAGAZINE: Enkele succesverhalen neerschrijven, zodat de verschillende baranguays van elkaar kunnen leren. Kdenk dat dit ook een goeie dynamiek kan teweegbrengen in de baranguays als je de mensen erbij betrekt...
Dit is het... ik kan zelf zat plannen wat ik wanneer doe, dus das wel goed... Mijn eerste verblijf in een baranguay zal vanaf 18 juni zijn... De baranguay ligt heel dicht bij de office... Later zullen meer afgelegen baranguays volgen...
Tot beetje later,
Tine
vrijdag 1 juni 2007
BD ontmoetingsavond
Zoals jullie weten hebben Tine en ik de mogelijkheid om als vrijwilliger in de Filippijnen actief te zijn dankzij Broederlijk Delen.
Misschien vinden jullie het ook wel eens fijn kennis te maken met de organisatie die ons de mogelijkheid geeft om een ervaring op te doen als vrijwilliger in het Zuiden. Of misschien vinden jullie het ook wel leuk om jullie trotsheid, spanning, angsten, vreugdes, vakantieverhalen,... eens uit te wisselen met andere ouders, broers, zussen, vrienden... van vrijwilligers in het Zuiden.
Daarom organiseert Broederlijk Delen een ontmoetingsavond voor al deze mensen op 8 juni 2007 te Brussel (Huidevettersstraat).
Als je interesse hebt, laat vooraf iets weten aan Griet Verstraeten van BD (zie website voor meer info).
groetjes,
/bert
Misschien vinden jullie het ook wel eens fijn kennis te maken met de organisatie die ons de mogelijkheid geeft om een ervaring op te doen als vrijwilliger in het Zuiden. Of misschien vinden jullie het ook wel leuk om jullie trotsheid, spanning, angsten, vreugdes, vakantieverhalen,... eens uit te wisselen met andere ouders, broers, zussen, vrienden... van vrijwilligers in het Zuiden.
Daarom organiseert Broederlijk Delen een ontmoetingsavond voor al deze mensen op 8 juni 2007 te Brussel (Huidevettersstraat).
Als je interesse hebt, laat vooraf iets weten aan Griet Verstraeten van BD (zie website voor meer info).
groetjes,
/bert
Abonneren op:
Posts (Atom)