Rush rush

Ook bij mij (Bert) schieten de zaken in gang, maar nu toch net iets te fel en overdonderend.
Ik weet al van bij het begin van ons verblijf in de Filippijnen dat ik een evaluatie van de projecten van KIN zou moeten doen. KIN heeft projecten in 6 baranguays en ik zou die allemaal bezoeken om te zien hoe de uitvoering van de projecten verloopt en wat hun impact is op de mensen. Ondanks mijn herhaaldelijke vraag naar meer uitleg over projecten van KIN en over hoe en wanneer die evaluatie zou gebeuren, had ik nooit een concreet antwoord gekregen. Het meest specifieke tijdstip dat ik kreeg was toen ze mij begin vorige week (eind mei dus) zeiden dat het ‘in juni’ zou gebeuren. De informatie over projecten beperkte zich tot een verhalend verslagje van de evaluatie in 2005, uitgevoerd door een Nederlandse vrijwilligster.
Maar dan ineens schiet vorige woensdag (30 mei) alles in gang. Op amper vier dagen tijd krijg ik een boek en verslag van een workshop over participatieve evaluatie in mijn handen gestopt, hebben we een meeting met Rey van de stad Malaybalay, die samen met mij de evaluatie zal doen, om de evaluatie te bespreken en wordt een planning opgesteld voor de evaluaties. De eerste evaluatie volgde dinsdag (5 juni) al in baranguay Imbayao!
Die evaluatie begon erg mooi met mijn eerste habalhabal rit doorheen een gloeiend landschap bezaaid met bananenplantages. Ze eindigde ook mooi met een bezoek aan een demo-farm (beetje zoals die van Henry’ ecofarm). Maar alles er tussenin was nogal een frustrerende ervaring voor mij. Eerst omdat ik al weken wacht om iets te kunnen doen en al regelmatig om uitleg vroeg, en dan alles plots zo snel snel moet gebeuren. Maar de aanpak van de evaluatie lag me ook niet en we waren gewoon nie genoeg geinformeerd over de projecten. Het werd dus eigenlijk meer een informatie verzamelen maar dan bij wijze van een groepsdiscussie. Informatie die KIN eigenlijk al zou moeten hebben maar die ons niet gegeven werd, zoals welke organisaties zijn er, welke projecten doen ze, wat is het beoogde resultaat... Bovendien ervaarde ik nog eens keihard het taalprobleem! Uiteindelijk had ik op de evaluatie niet veel gedaan behalve wat foto’s nemen van de projecten (varkens vetmesten en een elektrische maalmachine voor oa koffie) en zitten wachten tot Rey klaar was (met van de groep informatie verzamelen in Visaya). Gelukkig heb ik tussendoor toch nog wat kunnen praten met iemand over hoe de projecten concreet werkten, maar dat was geen evaluatie maar dus informatie.
Veel tijd om het geheel bij te sturen is er niet want morgen (donderdag 7 juni) staat de tweede baranguay al gepland...! En vandaag moest ik ook langs bij de burgemeester van Malaybalay City, maar meer dan me voorstellen heb ik niet gedaan. Hij had het blijkbaar erg druk, gelukkig want ik momenteel ook :-).
De eerste evaluatie was dus een frustrerende ervaring maar zal wel zijn waarde hebben , zij het dan niet meteen als evaluatie maar als leerervaring voor mij.

groetjes,
/bert