Four seasons in one weekend

Vorige zaterdag (9 juni) trokken Tine en ik er op uit. We hadden op een foldertje van de stad Valencia (halfuurtje ten zuiden van Malaybalay) gelezen over Lake Apo, een meer ergens in Valencia. We besloten om er eens naar op zoek te gaan. Hier op Mindanao is het toerisme allesbehalve uitgebouwd, veel faciliteiten of informatie over bezienswaardigheden is er dus niet. We vertrokken dus met als enige informatie dat Lake Apo in Valencia lag.
Gelukkig zijn de mensen hier heel erg vriendelijk en behulpzaam. In de busterminal moet je maar aan een iemand Lake Apo vermelden of je wordt meteen begeleid naar een jeepney die die richting uitgaat... De jeepney bracht ons naar he centrum van Valencia, waar we een motor konden nemen die ons rechtstreeks naar he meer zou brengen. De prijs leek ons echter wat hoog dus namen we de andere, meer avontuurlijke mogelijkheid namelijk nog een jeepney. Niet goed wetende wat of hoe, vroegen we aan de inzittenden van een jeepney of die jeepney naar lake Apo reed. Rosie de mevrouw die we aangesproken hadden, moest toevallig ook die richting uit. We kropen in de jeepney en gingen naast haar zitten. Rosie,een vrouw van 59, was op weg om naar haar familie te gaan bezoeken in de baranguay waar ook lake Apo ligt.
Aangekomen in die baranguay nam ons mee naar haar familie. We werden er heel gastvrij ontvangen, met natuurlijk het nodige gestaar van de kinderen. Nadat we kennis hadden gemaakt met Rosies familie, inclusief haar vader van 87, en een lunch voorgeschoteld hadden gekregen, vertrokken we te voet(!) naar lake Apo. we werden hierbij geescorteerd door Rosie, nog twee vrouwen en drie kinderen. Na een ferme wandeling door een erg groen, heuvelachtig landschap (deed ons denken aan Schotland) en langs het kerkhof, een Dole bananenplantage en wat stops bij bekenden van ons gezelschap kwamen we aan bij het meer. Het was niet zo groot en de floating cottages, waar we al over gehoord hadden, waren niet meer dan vlotten met een overdekte tafel. Maar het was een heel rustgevende omgeving omringd door heuvels. (Het meer zou naar verluidt de krater zijn van een vulkaan die ergens in de 19de eeuw uitbarsting kwam.)
Na het meer overgestoken te hebben met een floating cottage en de wandeling terug, keerden we terug naar Malaybalay, met een tussenstop in de 'mall' en 'Jollibee' (we kunnen het niet laten :-). Daar aangekomen waren we moe maar erg voldaan door ons geslaagde avontuur.

De dag erna (10 juni) waren we weer getuige en slachtoffer van een gebrekkige communicatie van mijn huisgenoten genoten. Waardoor we onze plannen om aan onze foto's te werken in het KIN kantoor in het water zagen vallen. Het zorgde voor een abrupt einde aan het goede gevoel dat we door zaterdag hadden. Nogal gefrustreerd hebben we toch nog geprobeerd er het beste van te maken en albijal is dat nog goed gelukt. Want door dat we elkaar zo vaak moeten missen, is elke dag dat we samen kunnen zijn eigenlijk een feest :-)

'Hey Joe, what is your name' Bert