Op kerstavond lagen we in een zwembad op het eiland Camiguin. Straks gaan we over naar 2008 geheel in P-noise style: karaoke, disco op een basketbalveld en heel wat knallend vuurwerk.
We wensen iedereen, waar ze ook zij als ze dit lezen, toch nog een zalige kerst en het allerbeste voor 2008.
Het bezoek stelt het hier goed, de drukste dagen zijn achter de rug en morgen trekken we naar iets frissere oorden.
Groeten!
wij
maandag 31 december 2007
woensdag 12 december 2007
Van leek naar activiste...
Piep,
Van 26 november tot 2 december woonde ik een ‘Interdisciplinary conference on mining’ bij. Ik vloog daarvoor op 24 november naar Manila - de hoofdstad van de Filippijnen.
Mijn eerste twee dagen in Manila bracht ik door met Laura, een Belgisch meisje die sinds augustus in Manila werkt. Via via kwamen we met elkaar in contact. Het werd een shop weekend! Het was fijn om eens te kunnen shoppen met een meisje =). En bovendien is men in Manila veel meer gewoon om blanken te zien, wat wil zeggen dat ik deze keer niet achtervolgd werd door verkoopsters. In Manila vind je alles wat je in Belgie kan kopen. Ik heb daar even van geprofiteerd. Ik vulde mijn buikje met een heerlijke croissant, philadelphia kaas, pesto pasta met parmesan... Njammie!
Op maandag startte de mijnconferentie. Misschien vragen jullie zich af wat ik in godsnaam te maken heb met de mijnbouw? Wel... tijdens mijn verblijf in Mahayahay in augustus, bezocht ik een mijnenkamp. Ik trok er wat fotos’s en ik schreef er ook iets over in mijn case study. Het was Arnold van BD die daarop reageerde dat LEF als milieu organisatie iets moet ondernemen tegen die destructieve mijnbouw! Stap 1: Tine die als LEF representative de conferentie ging bijwonen.
Ik kwam terecht bij een groep ware anti-mining activisten van over heel de wereld: Canada, VS, Bolivie, Guatemale, Argentinie, UK, Belgie, Duitsland, India, Indonesie, Filippijnen, China, Thailand, Mongolie, Australie...
Onder hen zaten mensen die op internationaal niveau de strijd aan gaan tegen de mining companies. Anderen zijn lid van een nationale anti-mining NGO. Er waren ook een aantal mensen die droevige getuigenissen brachten van de impact van de mijnoperaties in hun community. Daar zat ik dan met mijn heel concreet geval en geen achtergrondkennis =). De eerste drie dagen passeerden heel wat sprekers de revue. Alle ontwikkelingsthema’s werden gelinkt aan de mijnbouw problematiek: globalisatie, gender, global warming, IP’s, mensenrechten... Soms kon ik echt niet volgen, maar dit stoorde mij niet zo hard. Ik ving die info op die voor mij interessant was. Bovendien sloeg ik af en toe een babbeltje met mijn kleurige buur als ik merkte dat die ook niet aan het volgen was. Na drie dagen conferentie begon de skill share. We gingen daarvoor met de bus naar de provincie Nueva Viscaya (6u ten noorden van Manila) waar heel wat large scale mijnen zijn. Tijdens de skill share was er meer ruimte voor workshops en debatten. Ik kreeg er een beter zicht op hoe LEF haar actie tegen de mijnoperaties kan starten. De laatste dag deden we een field visit. Ik bezocht de community van Paquet die strijdt tegen de aanwezigheid van een mining company uit Autstralie. De community probeerde al vanalles om hun ancestrial domein te beschermen. Omdat de legale weg hen geen antwoord bood, kozen ze ervoor een barricade te maken op de enige verbindingsweg naar de plaats van de mijnen. Als de mining company met haar zware mining equipments in aantocht is, zenden de mensen van de omliggende dorpen signalen naar elkaar. Dan verzamelen ze en blokkeren ze de weg met hun menselijke barricade. Dit is al het geval sinds juli. De mining company spande een (zoveelste) rechtzaak aan tegen de community, maar de zaak werd als niet ontvankelijk verklaard. Nu heerst er een status quo.
Dit is maar een deeltje van de complexe situatie in Paquet en overal ter wereld zijn er dergelijke voorvallen. Ik zou zoveel verhalen kunnen vertellen over het onrecht die lokale communities aangedaan wordt, maar dan wordt dit verslagje veel te lang. Wat ik nog wil delen met jullie:
• Net zoals in vele andere landen ondersteunt de overheid in de Filippijnen de mijnsector. Arroyo (de presidente van de Filippijnen) omschrijft mijnbouw als de motor van de economische groei van de natie. Ze beschouwt buitenlandse investeringen in de mijnindustrie als een cruciaal deel van haar ontwikkelingsplan. Studies hebben echter uitgewezen dat mijnbouw niet veel bijdraagt aan het BNP van de Filippijnen. Bijna al de winst gaat naar de mining company. Bovendien worden de mineralen verwerkt in ontwikkelde landen.
De keuze van de overheid om de mijnsector te ondersteunen wordt ook weerspiegeld in de wetgeving. In de wet is opgenomen dat de president de volledige controle heeft over de mijnoperaties. De verschillende wetten over landeigendom overlappen en zijn tegenstrijdig. Dit vooral in het nadeel van de lokale (IP) gemeenschappen. De wetgeving ter bescherming van het milieu is ook heel dubbelzinnig. Vandaar dat de anti-mining activisten in de Filippijnen eisen van de president dat ze de wet verandert: Scrap the Mining Act!
• Tijdens de conferentie kreeg ik ook zicht op hoe de mining companies de mensen voor hun kar spannen. Eerst en vooral beloven ze de mensen van de gemeenschappen dat zij degene zullen zijn die in de mijnen kunnen werken. Daarnaast beloven ze nieuwe schoolgebouwen, een ziekenhuis, goede wegen... Maar het gaat nog verder. In Argentinie bijvoorbeeld probeerden mining companies van hun slechte imago af te raken door in te spelen op de twee passies van het land: ze sponsorden voetbalploegen en organiseerden een miss mining verkiezing. Mining companies maken ook hun eigen fake NGOs die dus enkel zogezegd handelen in het belang van de mensen. Soms recruteren (lees: omkopen) ze daarvoor mensen die voor goede NGOs werkten die door de lokale gemeenschappen erkend werden. De mensen denken dan de community organizer te kunnen vertrouwen. Een Canadese mining company organiseerde een meeting met IP’s en bracht daarvoor IP’s mee die pro-mining zijn (door het geld dat ze kregen) om de andere IP’s te overtuigen de mijnbouw toe te laten.
• Enkele pro-miners hadden hun stem laten horen tijdens de conferentie. Zo stonden er enkele pamfletten aan de ingang van het resort waar de skill share doorging. Bijvoorbeeld: You are using mineral products... why are you against mining? Dit onderwerp van consumptie kwam ook vaak ter sprake tijdens de conferentie. Er zijn meer mijnoperaties omdat er meer vraag is naar mineralen. We moeten dan ook onze eigen levensstijl onder de loep nemen!
Volgens de pro-miners zijn de anti-mining activitsten anti-development. Ik wist niet dat het willen beschermen van mensenlevens en natuurlijke bronnen anti-development is. Voor kapitalistjes wel natuurlijk...
Ik hoop dat dit verslagje ook jullie doet inzien hoe vernietigend mijnbouw is. Heel veel mensen verliezen hun leven in de strijd tegen de grote mining companies die enkel oog hebben voor de winst die ze kunnen maken. Een Zuid-Afrikaanse activist zei: ‘People will die because of social justice’. Een IP leider in Paquet zei: ‘I don’t mind if I die here protecting our land for our children’. Ik kreeg net de volgende mail in mijn mailbox:
ANTI-MINING ADVOCATE SLAINED IN SURIGAO DEL SUR
In a small nipa house located in the middle of a pineapple plantation owned Dodong Ledesma in Sitio Magroyong, Brgy. Tina, San Miguel, Surigao del Sur where Dodong, Deodato Pame and another 8 individuals seated in a semi-circle discussing the plans of the ancestral domain last Dec. 2, 2007 around 2:00 in the afternoon.
An hour after, while some of the group members about to leave the place, a gun shot hit Deodato Pame on his back part of his right arm while still exchanging discussion with his seatmate and friend Dodong.
Dodong and the rest of the group carry him to the nearest highway but he didn't survived. No one saw the triggerman but based on the initial investigation report, the triggerman was about 60-80 meters away.
Dodong Pame is a fighter in Surigao del Sur illegal logging, mining and corruption in the last 30 years. He has been a front liner of some of the community and church led advocacies. He has been known for his anti-large scale stand in the province. He is also one of the complainants of the case filed against SUDECOR in relation to indigenous peoples' rights. He also filed recently ombudsman cases against influential officials in the province for facilitating development projects that are detrimental to IP and settler communities.
For a time, he even placed a streamer in front of his house "Ang nagpuyo dinhi sa Balay, Supak sa Mina" ( Residing in this house is an anti-mining ). His untimely death is a big loss to the struggle of communities in Surigao del sur to stop large-scale mining and logging in the province.
Een strijdende en stille groet,
Tine
Van 26 november tot 2 december woonde ik een ‘Interdisciplinary conference on mining’ bij. Ik vloog daarvoor op 24 november naar Manila - de hoofdstad van de Filippijnen.
Mijn eerste twee dagen in Manila bracht ik door met Laura, een Belgisch meisje die sinds augustus in Manila werkt. Via via kwamen we met elkaar in contact. Het werd een shop weekend! Het was fijn om eens te kunnen shoppen met een meisje =). En bovendien is men in Manila veel meer gewoon om blanken te zien, wat wil zeggen dat ik deze keer niet achtervolgd werd door verkoopsters. In Manila vind je alles wat je in Belgie kan kopen. Ik heb daar even van geprofiteerd. Ik vulde mijn buikje met een heerlijke croissant, philadelphia kaas, pesto pasta met parmesan... Njammie!
Op maandag startte de mijnconferentie. Misschien vragen jullie zich af wat ik in godsnaam te maken heb met de mijnbouw? Wel... tijdens mijn verblijf in Mahayahay in augustus, bezocht ik een mijnenkamp. Ik trok er wat fotos’s en ik schreef er ook iets over in mijn case study. Het was Arnold van BD die daarop reageerde dat LEF als milieu organisatie iets moet ondernemen tegen die destructieve mijnbouw! Stap 1: Tine die als LEF representative de conferentie ging bijwonen.
Ik kwam terecht bij een groep ware anti-mining activisten van over heel de wereld: Canada, VS, Bolivie, Guatemale, Argentinie, UK, Belgie, Duitsland, India, Indonesie, Filippijnen, China, Thailand, Mongolie, Australie...
Onder hen zaten mensen die op internationaal niveau de strijd aan gaan tegen de mining companies. Anderen zijn lid van een nationale anti-mining NGO. Er waren ook een aantal mensen die droevige getuigenissen brachten van de impact van de mijnoperaties in hun community. Daar zat ik dan met mijn heel concreet geval en geen achtergrondkennis =). De eerste drie dagen passeerden heel wat sprekers de revue. Alle ontwikkelingsthema’s werden gelinkt aan de mijnbouw problematiek: globalisatie, gender, global warming, IP’s, mensenrechten... Soms kon ik echt niet volgen, maar dit stoorde mij niet zo hard. Ik ving die info op die voor mij interessant was. Bovendien sloeg ik af en toe een babbeltje met mijn kleurige buur als ik merkte dat die ook niet aan het volgen was. Na drie dagen conferentie begon de skill share. We gingen daarvoor met de bus naar de provincie Nueva Viscaya (6u ten noorden van Manila) waar heel wat large scale mijnen zijn. Tijdens de skill share was er meer ruimte voor workshops en debatten. Ik kreeg er een beter zicht op hoe LEF haar actie tegen de mijnoperaties kan starten. De laatste dag deden we een field visit. Ik bezocht de community van Paquet die strijdt tegen de aanwezigheid van een mining company uit Autstralie. De community probeerde al vanalles om hun ancestrial domein te beschermen. Omdat de legale weg hen geen antwoord bood, kozen ze ervoor een barricade te maken op de enige verbindingsweg naar de plaats van de mijnen. Als de mining company met haar zware mining equipments in aantocht is, zenden de mensen van de omliggende dorpen signalen naar elkaar. Dan verzamelen ze en blokkeren ze de weg met hun menselijke barricade. Dit is al het geval sinds juli. De mining company spande een (zoveelste) rechtzaak aan tegen de community, maar de zaak werd als niet ontvankelijk verklaard. Nu heerst er een status quo.
Dit is maar een deeltje van de complexe situatie in Paquet en overal ter wereld zijn er dergelijke voorvallen. Ik zou zoveel verhalen kunnen vertellen over het onrecht die lokale communities aangedaan wordt, maar dan wordt dit verslagje veel te lang. Wat ik nog wil delen met jullie:
• Net zoals in vele andere landen ondersteunt de overheid in de Filippijnen de mijnsector. Arroyo (de presidente van de Filippijnen) omschrijft mijnbouw als de motor van de economische groei van de natie. Ze beschouwt buitenlandse investeringen in de mijnindustrie als een cruciaal deel van haar ontwikkelingsplan. Studies hebben echter uitgewezen dat mijnbouw niet veel bijdraagt aan het BNP van de Filippijnen. Bijna al de winst gaat naar de mining company. Bovendien worden de mineralen verwerkt in ontwikkelde landen.
De keuze van de overheid om de mijnsector te ondersteunen wordt ook weerspiegeld in de wetgeving. In de wet is opgenomen dat de president de volledige controle heeft over de mijnoperaties. De verschillende wetten over landeigendom overlappen en zijn tegenstrijdig. Dit vooral in het nadeel van de lokale (IP) gemeenschappen. De wetgeving ter bescherming van het milieu is ook heel dubbelzinnig. Vandaar dat de anti-mining activisten in de Filippijnen eisen van de president dat ze de wet verandert: Scrap the Mining Act!
• Tijdens de conferentie kreeg ik ook zicht op hoe de mining companies de mensen voor hun kar spannen. Eerst en vooral beloven ze de mensen van de gemeenschappen dat zij degene zullen zijn die in de mijnen kunnen werken. Daarnaast beloven ze nieuwe schoolgebouwen, een ziekenhuis, goede wegen... Maar het gaat nog verder. In Argentinie bijvoorbeeld probeerden mining companies van hun slechte imago af te raken door in te spelen op de twee passies van het land: ze sponsorden voetbalploegen en organiseerden een miss mining verkiezing. Mining companies maken ook hun eigen fake NGOs die dus enkel zogezegd handelen in het belang van de mensen. Soms recruteren (lees: omkopen) ze daarvoor mensen die voor goede NGOs werkten die door de lokale gemeenschappen erkend werden. De mensen denken dan de community organizer te kunnen vertrouwen. Een Canadese mining company organiseerde een meeting met IP’s en bracht daarvoor IP’s mee die pro-mining zijn (door het geld dat ze kregen) om de andere IP’s te overtuigen de mijnbouw toe te laten.
• Enkele pro-miners hadden hun stem laten horen tijdens de conferentie. Zo stonden er enkele pamfletten aan de ingang van het resort waar de skill share doorging. Bijvoorbeeld: You are using mineral products... why are you against mining? Dit onderwerp van consumptie kwam ook vaak ter sprake tijdens de conferentie. Er zijn meer mijnoperaties omdat er meer vraag is naar mineralen. We moeten dan ook onze eigen levensstijl onder de loep nemen!
Volgens de pro-miners zijn de anti-mining activitsten anti-development. Ik wist niet dat het willen beschermen van mensenlevens en natuurlijke bronnen anti-development is. Voor kapitalistjes wel natuurlijk...
Ik hoop dat dit verslagje ook jullie doet inzien hoe vernietigend mijnbouw is. Heel veel mensen verliezen hun leven in de strijd tegen de grote mining companies die enkel oog hebben voor de winst die ze kunnen maken. Een Zuid-Afrikaanse activist zei: ‘People will die because of social justice’. Een IP leider in Paquet zei: ‘I don’t mind if I die here protecting our land for our children’. Ik kreeg net de volgende mail in mijn mailbox:
ANTI-MINING ADVOCATE SLAINED IN SURIGAO DEL SUR
In a small nipa house located in the middle of a pineapple plantation owned Dodong Ledesma in Sitio Magroyong, Brgy. Tina, San Miguel, Surigao del Sur where Dodong, Deodato Pame and another 8 individuals seated in a semi-circle discussing the plans of the ancestral domain last Dec. 2, 2007 around 2:00 in the afternoon.
An hour after, while some of the group members about to leave the place, a gun shot hit Deodato Pame on his back part of his right arm while still exchanging discussion with his seatmate and friend Dodong.
Dodong and the rest of the group carry him to the nearest highway but he didn't survived. No one saw the triggerman but based on the initial investigation report, the triggerman was about 60-80 meters away.
Dodong Pame is a fighter in Surigao del Sur illegal logging, mining and corruption in the last 30 years. He has been a front liner of some of the community and church led advocacies. He has been known for his anti-large scale stand in the province. He is also one of the complainants of the case filed against SUDECOR in relation to indigenous peoples' rights. He also filed recently ombudsman cases against influential officials in the province for facilitating development projects that are detrimental to IP and settler communities.
For a time, he even placed a streamer in front of his house "Ang nagpuyo dinhi sa Balay, Supak sa Mina" ( Residing in this house is an anti-mining ). His untimely death is a big loss to the struggle of communities in Surigao del sur to stop large-scale mining and logging in the province.
Een strijdende en stille groet,
Tine
donderdag 6 december 2007
Oeps...
Vanmorgen overviel me plots het besef dat het einde echt wel heel dichtbij komt. Over iets meer dan een maand loopt ons vrijwilligerswerk af. Dat zorgt bij ons een beetje voor een gemengd gevoel. Aan de ene kant betekent het dat we tijd zullen hebben om wat te reizen. Ook dat we weer wat dichter zijn bij het moment waarop we jullie allemaal terug zullen zien. En we moeten toegeven, het is niet altijd even makkelijk om hier te werken dus daarom zijn we ook wel een beetje blij dat het einde er aan komt.
Maar, aan de andere kant, betekent het einde van ons vrijwilligerwerk ook wel het einde van alles wat we hier beleven. Ondanks de moeilijkheden, frustraties en heimwee af en toe, beseffen we maar al te goed dat we heel wat zullen missen eens we hier weg zijn en daarom kijken we dus minder uit naar het einde.
Maar "telkens als je denkt dit is het einde, sta je op de grens van wat begint" (S. Bos).
BTW: De poll wees uit (u was zo goed al unaniem) dat ik in Camiguin de T-shirt met het ventje (de rechtse) moest kopen. Om de weten of jullie smaak met die van ons overeenkomt, zal u moeten wachten tot we terug zijn :-p.
groet,
/b
Maar, aan de andere kant, betekent het einde van ons vrijwilligerwerk ook wel het einde van alles wat we hier beleven. Ondanks de moeilijkheden, frustraties en heimwee af en toe, beseffen we maar al te goed dat we heel wat zullen missen eens we hier weg zijn en daarom kijken we dus minder uit naar het einde.
Maar "telkens als je denkt dit is het einde, sta je op de grens van wat begint" (S. Bos).
BTW: De poll wees uit (u was zo goed al unaniem) dat ik in Camiguin de T-shirt met het ventje (de rechtse) moest kopen. Om de weten of jullie smaak met die van ons overeenkomt, zal u moeten wachten tot we terug zijn :-p.
groet,
/b
zaterdag 1 december 2007
Rustgevend
Ik zat bijna twee weken bij Henry in Bol-ogan. Het was daar heel wat frisser dan in Malaybalay en zeker dan in Libertad. Bol-ogan ligt dan ook op een hoogte van 1300m. De voorbije dagen was er eerst veel regen en daarna heel felle wind. Dat komt door de tyfoons. Tyfoon Mina roerde zich in het noorden (Luzon), terwijl tyfoon Lando helemaal in het zuiden van Mindanao huis hield. Maar zo heel veel merkten we daar dus niet van.
Ik heb Henry geholpen met het maken van wat documentatie en ook met een paar grafische dingen. Jammergenoeg was al dat (weer) vooral computerwerk.
Het leven in Bol-ogan is erg rustig, soms wat te rustig. Veel valt er eigenlijk niet te beleven, net zoals in veel afgelegen barangays. Dat zorgt voor heel wat dode momenten, die ik probeerde op te vullen met wat te lezen, te puzzelen en toerkes te doen op de farm. Verder deed ik ook wat Henry me aanraadde, namelijk relaxen :-).
Daar zitten gaf me ook de kans om alles eens van op een afstand te bekijken. Wat nodig was want het gedoe met KIN werkte soms nogal op mijn gemoed. Zo kon ik een wat beter zicht krijgen op de 'impact' van mijn verblijf in de Filippijnen en specifiek bij KIN. Dit kwam ook doordat ze bij KIN nu plots wel met reacties kwamen op wat ik al gedaan heb. Ze lieten me ook weten dat ik hen al heel wat geholpen heb en ze al veel van mij en mijn opmerkingen geleerd hebben.
Het blijft wat jammer dat er voor mij niet die ene grotere verwezenlijking is die er uitspringt. Maar vele kleine dingen maken ook een groot, niet? En er resten me nog een aantal weken, wie weet...
De komende weken zal ik Tine wat helpen bij LEF en wat zaken afronden bij KIN. Als het nog lukt, ga ik ook nog een paar dagen terug Bol-ogan.
prettig weekend,
/b
PS. Op de fotopagina zijn een paar foto's toegevoegd.
Ik heb Henry geholpen met het maken van wat documentatie en ook met een paar grafische dingen. Jammergenoeg was al dat (weer) vooral computerwerk.
Het leven in Bol-ogan is erg rustig, soms wat te rustig. Veel valt er eigenlijk niet te beleven, net zoals in veel afgelegen barangays. Dat zorgt voor heel wat dode momenten, die ik probeerde op te vullen met wat te lezen, te puzzelen en toerkes te doen op de farm. Verder deed ik ook wat Henry me aanraadde, namelijk relaxen :-).
Daar zitten gaf me ook de kans om alles eens van op een afstand te bekijken. Wat nodig was want het gedoe met KIN werkte soms nogal op mijn gemoed. Zo kon ik een wat beter zicht krijgen op de 'impact' van mijn verblijf in de Filippijnen en specifiek bij KIN. Dit kwam ook doordat ze bij KIN nu plots wel met reacties kwamen op wat ik al gedaan heb. Ze lieten me ook weten dat ik hen al heel wat geholpen heb en ze al veel van mij en mijn opmerkingen geleerd hebben.
Het blijft wat jammer dat er voor mij niet die ene grotere verwezenlijking is die er uitspringt. Maar vele kleine dingen maken ook een groot, niet? En er resten me nog een aantal weken, wie weet...
De komende weken zal ik Tine wat helpen bij LEF en wat zaken afronden bij KIN. Als het nog lukt, ga ik ook nog een paar dagen terug Bol-ogan.
prettig weekend,
/b
PS. Op de fotopagina zijn een paar foto's toegevoegd.
Ondertussen in de Filippijnen...
Staatsgreep in Manilla...
Of toch wat daarvoor moest doorgaan. Er was donderdag (29 november) een poging tot staatsgreep. Eigenlijk was het niet meer dan een naive poging om de huidige regering en presidente aan de kant te zetten. Een senator en een generaal van het leger zorgden voor wat rebellie door samen met een paar tientallen aanhangers door de straten van Makati City te trekken. Ze drongen het Penninsula hotel binnen en gaven er een geimproviseerde persconferentie. Het is een publiek geheim dat de huidige president, Gloria M. Arroyo, en haar regering heel wat mispeuteren en lustig hun zakken vullen (geheel volgens de Filippijnse traditie).
De rebellie riep de mensen op tot steun in de strijd voor verandering. Maar veel steun kwam er niet dus de rebellie was snel de kop ingedrukt. Vooral omdat er al geruime tijd geruchten van een staatsgreep de ronde deden en het leger in verhoogde staat van paraatheid was. De machtsontplooiing van het leger was wat overdreven en het Penninsula hotel werd zelfs met een tank bestookt.
Volgens een bezoeker op de farm willen de mensen wel af van de huidige presidente maar zouden ze het wat moe zijn om dergelijke rebellie te steunen (het was niet de eerste poging van de betrokken senator). Ze stellen zich gerust met het feit dat de ambtstermijn van Arroyo afloopt in 2010 en zouden geduldig wachten tot het zo ver is.
Hier op Mindanao merk je er niet veel van. Zelfs Tine, die toen momenteel op Luzon zat, maar meer dan 100 km ten noorden van Manilla, merkt er enkel iets van via de berichtgeving.
Jullie wisten dat waarschijnlijk al want het kreeg aandacht in de Vlaamse media (vrtnieuws). Maar toch eens cool om zo in een land te zijn waar er een poging was tot 'staatsgreepje'.
/b
Of toch wat daarvoor moest doorgaan. Er was donderdag (29 november) een poging tot staatsgreep. Eigenlijk was het niet meer dan een naive poging om de huidige regering en presidente aan de kant te zetten. Een senator en een generaal van het leger zorgden voor wat rebellie door samen met een paar tientallen aanhangers door de straten van Makati City te trekken. Ze drongen het Penninsula hotel binnen en gaven er een geimproviseerde persconferentie. Het is een publiek geheim dat de huidige president, Gloria M. Arroyo, en haar regering heel wat mispeuteren en lustig hun zakken vullen (geheel volgens de Filippijnse traditie).
De rebellie riep de mensen op tot steun in de strijd voor verandering. Maar veel steun kwam er niet dus de rebellie was snel de kop ingedrukt. Vooral omdat er al geruime tijd geruchten van een staatsgreep de ronde deden en het leger in verhoogde staat van paraatheid was. De machtsontplooiing van het leger was wat overdreven en het Penninsula hotel werd zelfs met een tank bestookt.
Volgens een bezoeker op de farm willen de mensen wel af van de huidige presidente maar zouden ze het wat moe zijn om dergelijke rebellie te steunen (het was niet de eerste poging van de betrokken senator). Ze stellen zich gerust met het feit dat de ambtstermijn van Arroyo afloopt in 2010 en zouden geduldig wachten tot het zo ver is.
Hier op Mindanao merk je er niet veel van. Zelfs Tine, die toen momenteel op Luzon zat, maar meer dan 100 km ten noorden van Manilla, merkt er enkel iets van via de berichtgeving.
Jullie wisten dat waarschijnlijk al want het kreeg aandacht in de Vlaamse media (vrtnieuws). Maar toch eens cool om zo in een land te zijn waar er een poging was tot 'staatsgreepje'.
/b
Filippijnse TV.
Bij Henry had ik de kans en het genoegen om naar de Filippijnse TV-zender ABS-CBN (de enige zender die men daar behoorlijk kon ontvangen) te kijken. Een aantal zaken die me opvielen:
- Men houdt blijkbaar van veel geroep op TV.
- Veel en erg lange reclameblokken.
- Veel reclame voor voedselsupplementen (vitaminen e.d.) en shampoos tegen roos (alle Filippijnen hebben zwart haar)
- Productiehuis Endemol doet hier waarschijnlijk gouden zaken.
- In het nieuws toont me vaak erg expliciete beelden. Bvb de capriolen van een gedrogeerde man die op het dak van een gebouw kroop worden bijna integraal uitgezonden. Enkel zijn landing op de grond knipte men er uit, maar zijn sprong, vlucht en de eerste verzorgingen na de landing waren allemaal te zien.
- De weerman en wetenschapsman van het nieuws, kuya Kim, draagt altijd een zijn zonnehoed op TV!
- Op het einde van het nieuws toont men hoeveel dagen er nog resten tot kerstmis.
- Men houdt blijkbaar van veel geroep op TV.
- Veel en erg lange reclameblokken.
- Veel reclame voor voedselsupplementen (vitaminen e.d.) en shampoos tegen roos (alle Filippijnen hebben zwart haar)
- Productiehuis Endemol doet hier waarschijnlijk gouden zaken.
- In het nieuws toont me vaak erg expliciete beelden. Bvb de capriolen van een gedrogeerde man die op het dak van een gebouw kroop worden bijna integraal uitgezonden. Enkel zijn landing op de grond knipte men er uit, maar zijn sprong, vlucht en de eerste verzorgingen na de landing waren allemaal te zien.
- De weerman en wetenschapsman van het nieuws, kuya Kim, draagt altijd een zijn zonnehoed op TV!
- Op het einde van het nieuws toont men hoeveel dagen er nog resten tot kerstmis.
zaterdag 24 november 2007
Ook zin in het Zuiden?
He!
Heb je ook zin in een avontuur in het Zuiden als vrijwilligers van Broederlijk Delen?
Momenteel staan de vacante plaatsen voor vrijwilligers in het Zuiden op hun website (klik op de 'Link' hieronder en ga dan naar 'Vacatures').
Er staan deze keer ook weer 2 vacatures bij voor de Filippijnen. Beiden in Davao aan de voet van Mt Apo. Eentje is bij Farmcoop, de bananenboerencooperatieve (da's een mondvol) die we in Sibulan bezochten (zie verslagje in juli). Maar er zijn ook vacatures voor elders in Azie, alsook voor Afrika en Latijns-Amerika.
Wij hebben alvast de smaak van het vrijwilliger zijn in het Zuiden te pakken maar vrees niet, we hebben besloten dat er 'thuis' ook voldoende werk kan gedaan worden (is t nie waar opa Raes? :-).
Frisse groet vanuit Bol-ogan.
/b
Heb je ook zin in een avontuur in het Zuiden als vrijwilligers van Broederlijk Delen?
Momenteel staan de vacante plaatsen voor vrijwilligers in het Zuiden op hun website (klik op de 'Link' hieronder en ga dan naar 'Vacatures').
Er staan deze keer ook weer 2 vacatures bij voor de Filippijnen. Beiden in Davao aan de voet van Mt Apo. Eentje is bij Farmcoop, de bananenboerencooperatieve (da's een mondvol) die we in Sibulan bezochten (zie verslagje in juli). Maar er zijn ook vacatures voor elders in Azie, alsook voor Afrika en Latijns-Amerika.
Wij hebben alvast de smaak van het vrijwilliger zijn in het Zuiden te pakken maar vrees niet, we hebben besloten dat er 'thuis' ook voldoende werk kan gedaan worden (is t nie waar opa Raes? :-).
Frisse groet vanuit Bol-ogan.
/b
donderdag 15 november 2007
Van strand naar scherm...
Als ik zo Tines programma voor de komende weken bekijk, ik word er een beetje jaloers van... maar misschien niet voor lang....
De voorbije week was ik weer op post in het KIN kantoor, wat steevast betekent dat ik ettelijke uurtjes achter het PCscherm doorbreng. Dat heeft u waarschijnlijk wel gemerkt aan het aantal berichtjes op onze blog. Maar naast onze blog updaten met tekst en beeld heb ik ook mijn handen vol gehad met een paar computerprobleempjes hier. Nu ben ik geen informaticus maar ik heb een basiskennis, bovendien kan ik lezen en heb toegang tot heel veel informatie via het web. Ook voor het kamp moesten nog een paar zaken afgehandeld worden: het verslag, de financien enzo. Het zijn dingen die moeten gebeuren maar zo heel de tijd achter de PC zitten, daarvoor ben ik niet meteen naar hier gekomen.
Sinds zondagnamiddag zitten Tine en ik ook weer apart. Dat is best wel aanpassen na al die weken samen zijn en samenwerken. Maar dit weekend zien we elkaar al terug want ik zak terug af naar Libertad om aanwezig te zijn bij de activiteit met de jeugd die daar plaatsvindt.
Wat brengen mijn volgende weken nog? Dat vraagt u zich misschien af, wel dat doet ik ook een beetje. Ondertussen zijn er wel veranderingen op komst. Vanaf volgende week trek ik naar Songco om mee nuttig te maken bij Henry op zijn farm. Toen ik hem er over aansprak, was hij erg enthousiast. Hij had meteen heel wat ideeen hoe ik hem zou kunnen helpen, dus hopelijk zullen mijn komende weken ook goed gevuld zijn.
Wat ik er precies ga doen, is nog wat onduidelijk maar mogelijks ga ik educatief materiaal over Henry's farm maken en hem helpen met de planning voor het verder ontwikkelen van ecotoerisme op en rond zijn domein.
Ik kijk er wel naar uit, al was het alleen al voor de omgeving, die zal sowieso een stimulerend effect hebben :-)
U verneemt het hier wel.
blub,
/bert
De voorbije week was ik weer op post in het KIN kantoor, wat steevast betekent dat ik ettelijke uurtjes achter het PCscherm doorbreng. Dat heeft u waarschijnlijk wel gemerkt aan het aantal berichtjes op onze blog. Maar naast onze blog updaten met tekst en beeld heb ik ook mijn handen vol gehad met een paar computerprobleempjes hier. Nu ben ik geen informaticus maar ik heb een basiskennis, bovendien kan ik lezen en heb toegang tot heel veel informatie via het web. Ook voor het kamp moesten nog een paar zaken afgehandeld worden: het verslag, de financien enzo. Het zijn dingen die moeten gebeuren maar zo heel de tijd achter de PC zitten, daarvoor ben ik niet meteen naar hier gekomen.
Sinds zondagnamiddag zitten Tine en ik ook weer apart. Dat is best wel aanpassen na al die weken samen zijn en samenwerken. Maar dit weekend zien we elkaar al terug want ik zak terug af naar Libertad om aanwezig te zijn bij de activiteit met de jeugd die daar plaatsvindt.
Wat brengen mijn volgende weken nog? Dat vraagt u zich misschien af, wel dat doet ik ook een beetje. Ondertussen zijn er wel veranderingen op komst. Vanaf volgende week trek ik naar Songco om mee nuttig te maken bij Henry op zijn farm. Toen ik hem er over aansprak, was hij erg enthousiast. Hij had meteen heel wat ideeen hoe ik hem zou kunnen helpen, dus hopelijk zullen mijn komende weken ook goed gevuld zijn.
Wat ik er precies ga doen, is nog wat onduidelijk maar mogelijks ga ik educatief materiaal over Henry's farm maken en hem helpen met de planning voor het verder ontwikkelen van ecotoerisme op en rond zijn domein.
Ik kijk er wel naar uit, al was het alleen al voor de omgeving, die zal sowieso een stimulerend effect hebben :-)
U verneemt het hier wel.
blub,
/bert
woensdag 14 november 2007
maandag 12 november 2007
Wat november en december brengen...
Piepjes,
Ik wil even laten weten wat ik de komende weken zal doen.
Deze week blijf ik in de office. Op woensdag waarschijnlijk wel een uitstap met enkele boeren. Ik weet eigenlijk niet wat het thema van het seminarie is, maar dat zal ik dan wel zien =). Ik wil deze week wat nadenken over hoe LEF kan verder werken met de jeugd in haar barangays. Ik ga proberen een lange termijn plan op te stellen. Zondag (18 nov) brengen we de jongeren samen die de Community Organizing Training volgden of het Youth Camp meededen. De bedoeling is dat er uit deze 40 jongeren een kerngroep gevormd wordt, die dan de trekkers worden van de jeugdorganisatie van LEF. We denken aan een 15 jongeren. Het wordt een dag waarop we ook nog wa kennismaking spellekes zulllen spelen en ook een groepsdynamica activiteit, die ik nog moet bedenken.
Volgende week ga ik 5 dagen verblijven in Tagpaco voor mijn derde case study. Het is wat kort, maar ik heb niet meer tijd omdat ik zaterdag 24 november naar Manila vlieg. Ik ga er namelijk als LEF representative een conferentie rond de mijnproblematiek bijwonen. Van maandag tot en met woensdag is het inhoudelijk. Van donderdag tot zaterdag gaan we praktischer te werk gaan. We gaan onder andere een barangay bezoeken die een weg zoekt om in te gaan tegen de mijn organisaties. Ik vind het tof dat ik dit alles kan meemaken want ik hunker ergens wel naar een breder kader van alles wat ik hier zie.
Als ik terug ben van Manila dan is het al december, help =). Tijdens december gaan we proberen met een ‘one day youth camp’ naar de verschillende barangays te trekken. Rond 18 december trekken we met alle staf naar Dipolog voor een uitstap. Wel zotjes dat Dipolog gekozen wordt, want het is zeker 8 uur rijden. De 21ste keren we al terug naar Libertad want op 22 december staan mijn ouders en oudste broer op Filippijnse bodem. Jieha! Ze blijven tot 4 januari. Ons vrijwilligerswerk loopt tot 15 januari. In die laatste 10 dagen ga ik proberen wat van mijn observaties, inzichten te delen met de staf. Ook wil ik enkele mini workshops geven (rond evaluatie, reflectie, maken van verslagen, werken met groepen...). Ik zal dan ook de inhoud van de mijn conferentie weergeven.
En dan volgt het afscheid, denk ik... Jaja, het gaat allemaal een beetje snel...
Ik smijt een warme groet!
Tine
Ik wil even laten weten wat ik de komende weken zal doen.
Deze week blijf ik in de office. Op woensdag waarschijnlijk wel een uitstap met enkele boeren. Ik weet eigenlijk niet wat het thema van het seminarie is, maar dat zal ik dan wel zien =). Ik wil deze week wat nadenken over hoe LEF kan verder werken met de jeugd in haar barangays. Ik ga proberen een lange termijn plan op te stellen. Zondag (18 nov) brengen we de jongeren samen die de Community Organizing Training volgden of het Youth Camp meededen. De bedoeling is dat er uit deze 40 jongeren een kerngroep gevormd wordt, die dan de trekkers worden van de jeugdorganisatie van LEF. We denken aan een 15 jongeren. Het wordt een dag waarop we ook nog wa kennismaking spellekes zulllen spelen en ook een groepsdynamica activiteit, die ik nog moet bedenken.
Volgende week ga ik 5 dagen verblijven in Tagpaco voor mijn derde case study. Het is wat kort, maar ik heb niet meer tijd omdat ik zaterdag 24 november naar Manila vlieg. Ik ga er namelijk als LEF representative een conferentie rond de mijnproblematiek bijwonen. Van maandag tot en met woensdag is het inhoudelijk. Van donderdag tot zaterdag gaan we praktischer te werk gaan. We gaan onder andere een barangay bezoeken die een weg zoekt om in te gaan tegen de mijn organisaties. Ik vind het tof dat ik dit alles kan meemaken want ik hunker ergens wel naar een breder kader van alles wat ik hier zie.
Als ik terug ben van Manila dan is het al december, help =). Tijdens december gaan we proberen met een ‘one day youth camp’ naar de verschillende barangays te trekken. Rond 18 december trekken we met alle staf naar Dipolog voor een uitstap. Wel zotjes dat Dipolog gekozen wordt, want het is zeker 8 uur rijden. De 21ste keren we al terug naar Libertad want op 22 december staan mijn ouders en oudste broer op Filippijnse bodem. Jieha! Ze blijven tot 4 januari. Ons vrijwilligerswerk loopt tot 15 januari. In die laatste 10 dagen ga ik proberen wat van mijn observaties, inzichten te delen met de staf. Ook wil ik enkele mini workshops geven (rond evaluatie, reflectie, maken van verslagen, werken met groepen...). Ik zal dan ook de inhoud van de mijn conferentie weergeven.
En dan volgt het afscheid, denk ik... Jaja, het gaat allemaal een beetje snel...
Ik smijt een warme groet!
Tine
de harde realiteit in de Filippijnen
Terwijl wij de westerse toerist uithingen op Camiguin, ging het leven gewoon verder. Een klein meisje uit Davao City had er echter genoeg van...
Marianeth Amper, een 12 jarig meisje heeft zich op 2 november van het leven beroofd door zichzelf op te hangen. Het meisje liet een brief en dagboek achter, daarin vraagt ze God om haar ouders te helpen rond te komen. De reden voor haar zelfmoord was armoede. Haar vader is werkloos (door ziekte) en haar moeder verdient amper 50 peso per dag (1 euro is ongeveer 63 peso). Marianeth kon niet naar school gaan omdat er niet genoeg geld was voor transport en eten.
Haar dood zorgt voor heel wat commotie en ineens beseffen mensen hier maar al te goed dat heel wat anderen het veel minder goed hebben.
Plots wordt haar familie geholpen en krijgen ze financiele steun. Het is jammer dat een meisje van amper 12 zich eerst van het leven moet beroven en zo echte armoede een gezicht geeft, vooraleer men in actie schiet.
Lees meer (in het Engels) op:
Grade schooler’s suicide draws attention to urban poverty
Girl’s death ‘unacceptable’
Marianeth Amper, een 12 jarig meisje heeft zich op 2 november van het leven beroofd door zichzelf op te hangen. Het meisje liet een brief en dagboek achter, daarin vraagt ze God om haar ouders te helpen rond te komen. De reden voor haar zelfmoord was armoede. Haar vader is werkloos (door ziekte) en haar moeder verdient amper 50 peso per dag (1 euro is ongeveer 63 peso). Marianeth kon niet naar school gaan omdat er niet genoeg geld was voor transport en eten.
Haar dood zorgt voor heel wat commotie en ineens beseffen mensen hier maar al te goed dat heel wat anderen het veel minder goed hebben.
Plots wordt haar familie geholpen en krijgen ze financiele steun. Het is jammer dat een meisje van amper 12 zich eerst van het leven moet beroven en zo echte armoede een gezicht geeft, vooraleer men in actie schiet.
Lees meer (in het Engels) op:
Grade schooler’s suicide draws attention to urban poverty
Girl’s death ‘unacceptable’
Camiguin trip
Na het kamp kampte Tine met een ferme snotvalling en koppijn, die maar niet wilden overgaan. 9 volgesnoten WC-rollen en 4 dagen slapen later, werd na een bezoek aan de dokter op maandag (5/11) het vermoeden bevestigd dat het om sinusitis ging. Er begint zich een duidelijk patroon af te tekenen, Tine heeft hier om de drie maanden een dokter nodig... Maar gelukkig deze keer geen verblijf in het ziekenhuis en geen infuus maar enkel 5 daagjes antibiotica. Daardoor moesten we onze trip naar Camiguin een paar dagen uitstellen maar gelukkig kwam van uitstel geen afstel.
Woensdag (7/11) konden we eindelijk koers zetten richting het kleine eiland. Camiguin ligt even ten noorden van Mindanao. Het is een vulkanisch eiland met een omtrek van 64 kilometer. Er wonen dik 70.000 mensen op het eiland en het heeft daarmee een bevolkingsdichtheid vergelijkbaar met Belgie, nl. 323 inw/km2. Van al die mensen hebben we weinig gemerkt. Het is er erg rustig maar tijdens het hoogseizoen zal het er wel drukker zijn.
Om in Camiguin te geraken moet je een uurtje varen met de boot vanuit Balingoan, dat ligt een kleine twee uur bus verwijderd van Cagayan de Oro. Op de boot maakten we kennis met een realiteit die we wel kenden maar waar we hier nog niet zoveel mee geconfronteerd werden. Viktor en Louis, twee zestigers, waren ook op weg naar het paradijselijke eiland, elk vergezeld van hun Filippijnse vriendin (twintigers). Viktor, een Roemeen, trakteerde Tine op zijn levensverhaal, een echt filmscenario waardig. Eens gearriveerd in de haven van Benoni op Camiguin, maakten we handig gebruik van het heerschap om een lift te krijgen naar onze verblijfplaats.
De eerste twee nachten verblijven we in Enigmata. Deze plaats was ons door verschillende mensen aangeraden, en terecht. Enigmata is opgetrokken langs een oude maar stevige acaciaboom. Het is een soort boomhuis met overdadige en ook meteen erg mooie decoraties. We arriveerden er rond de middag en na een lekker lunch trokken we er op uit om de eerste attracties van het eiland te bezichtigen. De Katibawasan watervallen vonden we maar pover (wat zijn we ondertussen al verwend...) maar de vooravondlijke duik in de Ardent Hot Springs (zwempoelen met water van 38 graden) vielen des te meer in de smaak.
De volgende dag huurden we een motor met bestuurder en toerden we het eiland rond. We maakten verschillende stops, oa bij PhilVocs, het vulkanisch instituut met informatie over de vulkanen op het eiland. We deden (devoot als we zijn :-) de 15 staties van het kruis aan, die langs een pad lagen die de oude vulkaan opliep. Het uitzicht boven namen we erbij. We zagen het gezonken kerkhof, of toch wat er nog van boven water stak.
Een hoogtepunt was de Tuwasan waterval, een waterval die nog niet geexploteerd wordt en die een kwartier van de weg afligt. Na wat klauter- en zoekwerk vonden we de waterval in al zijn donderende schoonheid. Heel wat anders dan de miezerige Katibawasan straal van de dag ervoor, waar je maar van de motor te stappen en 20 treden af te dalen had. Voor deze moest je je borst en voeten natmaken...
De donderende schoonheid van de Tuwasan waterval.
We koelden erna af bij de Sto Nino Cold Springs, een 40m groot zwembad gevuld door water van een bron (cold betekent enkel dat het water maar 24 graden is).
We tjeesden verder op de motor op de weg die helemaal rond het eiland loopt om vervolgens te stoppen aan Kabila White beach, een rustige plaats ver verwijderd van de hoofdweg. U raadt het al, het zand is er wit en de zee blauw. Op die plaats is er een project rond het kweken reuze zeeschelpen (zijn een beschermde diersoort). Het mooie is dat het project uitgevoerd wordt door de plaatselijke bewoners, die zo de natuur beschermt en een inkomen heeft. Een jong meisje gaf ons in heel goed Engels wat uitleg over hun project terwijl we de reuze zeeschelpen konden bezichtigen in basins en aquariums. Wat later konden we ze bewonderen in de natuur. We kregen een gegidste toer in de zee. Voorzien van duikbril, zwommen we een hele tijd rond, terwijl we een ongeziene pracht konden bewonderen. Net voor de kust leefden een hele hoop reuze zeeschelpen, soms met een grootte van meer dan een halve meter. Naast de schelpen was er nog heel wat anders te bewonderen: prachtige gekleurde koralen, fel blauwe zeesterren, zeekomkommers, zeeegels en heel wat kleine bontgekleurde visjes. We zagen zelfs enkele clownvisjes, beter bekend als de Nemo-visjes (Tine knipoogt naar Anniek). Voor ons beiden was het de eerste keer dat we koralen zagen en tropische visjes hadden we tot dan toe enkel in aquariums. Deze laatste stop van onze dag was dan ook het hoogtepunt van onze toer rond het eiland!
Toer even mee op de moto rond het eiland.
De volgende dag 'verlegden' we ons van Enigmata naar een resort aan het strand 'Action Geckos'. We hielden ons rustig die dag, wandelden wat op het zwarte strand, zwommen wat, luierden wat, maar we speelden ook een partijtje beachvolleybal tegen een paar Filipino's die zo vriendelijk waren om niet op hun best te spelen (merkten we achteraf) zodat het voor ons ook leuk bleef.
Camiguin is een toeristische trekpleister en dat merkten we erg. Eerst en vooral in de bijzonder vriendelijke en behulpzame bewoners. We merkten ook dat ze daar gewoon zijn om blanken te zien. Kinderen worden er op school waarschijnlijk geleerd om erg vriendelijk te zijn tegen blanken want telkens we er een paar passeerden, riepen ze erg vriendelijk: "Hi friends!" Iets wat veel leuker hoort dan het vaak brutale 'Hi Joe!' dat we anders te horen krijgen. Er komen dan ook heel wat blanken naar het eiland. In het resort waar we verbleven, leek het wel een invasie van Duitsers, de eigenaar was dan ook een Duitser. De enige Filipino's die we er zagen waren degenen die er werkten. Het resort was erg mooie en idyllische met een breed strand tot aan de zee. Wat verder op lag een ander resort 'Yasmine by the sea', onze eerste keuze als verblijfplaats maar het was volboekt. Later ondervonden we waarom, het was misschien wat minder idyllisch maar er hing een erg toffe sfeer. Ook daar wel heel wat blanken (maar mindere duikgekke Duitsers). Ook daar opnieuw die wat confronterende realiteit, deze keer een grijze Amerikaan met zijn Filippijns vriendje van 26.
We leerden er een paar leuke mensen kennen, oa een Belgisch koppel en een jonge Brit. Met deze laatste en nog wat andere gasten trokken we 's avonds naar een 'dansfeest', plaatselijk 'disco' genoemd. Het was best wel grappig om te zien hoe de Filippijnen uitgaan maar na een tijdje begon de eentonige muziek wel wat tegen te steken en staakten we onze danspogingen. Moe maar voldaan kropen we na enen in ons bed.
Na een vroege duik in de zee (om 6 uur) maakten we onze zak en begon de terugreis naar Libertad. De batterijen weer helemaal opgeladen en klaar voor de laatste maanden...
Bij onze foto's vind je ook een fotoverslag.
aloha,
/wij
Woensdag (7/11) konden we eindelijk koers zetten richting het kleine eiland. Camiguin ligt even ten noorden van Mindanao. Het is een vulkanisch eiland met een omtrek van 64 kilometer. Er wonen dik 70.000 mensen op het eiland en het heeft daarmee een bevolkingsdichtheid vergelijkbaar met Belgie, nl. 323 inw/km2. Van al die mensen hebben we weinig gemerkt. Het is er erg rustig maar tijdens het hoogseizoen zal het er wel drukker zijn.
Om in Camiguin te geraken moet je een uurtje varen met de boot vanuit Balingoan, dat ligt een kleine twee uur bus verwijderd van Cagayan de Oro. Op de boot maakten we kennis met een realiteit die we wel kenden maar waar we hier nog niet zoveel mee geconfronteerd werden. Viktor en Louis, twee zestigers, waren ook op weg naar het paradijselijke eiland, elk vergezeld van hun Filippijnse vriendin (twintigers). Viktor, een Roemeen, trakteerde Tine op zijn levensverhaal, een echt filmscenario waardig. Eens gearriveerd in de haven van Benoni op Camiguin, maakten we handig gebruik van het heerschap om een lift te krijgen naar onze verblijfplaats.
De eerste twee nachten verblijven we in Enigmata. Deze plaats was ons door verschillende mensen aangeraden, en terecht. Enigmata is opgetrokken langs een oude maar stevige acaciaboom. Het is een soort boomhuis met overdadige en ook meteen erg mooie decoraties. We arriveerden er rond de middag en na een lekker lunch trokken we er op uit om de eerste attracties van het eiland te bezichtigen. De Katibawasan watervallen vonden we maar pover (wat zijn we ondertussen al verwend...) maar de vooravondlijke duik in de Ardent Hot Springs (zwempoelen met water van 38 graden) vielen des te meer in de smaak.
De volgende dag huurden we een motor met bestuurder en toerden we het eiland rond. We maakten verschillende stops, oa bij PhilVocs, het vulkanisch instituut met informatie over de vulkanen op het eiland. We deden (devoot als we zijn :-) de 15 staties van het kruis aan, die langs een pad lagen die de oude vulkaan opliep. Het uitzicht boven namen we erbij. We zagen het gezonken kerkhof, of toch wat er nog van boven water stak.
Een hoogtepunt was de Tuwasan waterval, een waterval die nog niet geexploteerd wordt en die een kwartier van de weg afligt. Na wat klauter- en zoekwerk vonden we de waterval in al zijn donderende schoonheid. Heel wat anders dan de miezerige Katibawasan straal van de dag ervoor, waar je maar van de motor te stappen en 20 treden af te dalen had. Voor deze moest je je borst en voeten natmaken...
De donderende schoonheid van de Tuwasan waterval.
We koelden erna af bij de Sto Nino Cold Springs, een 40m groot zwembad gevuld door water van een bron (cold betekent enkel dat het water maar 24 graden is).
We tjeesden verder op de motor op de weg die helemaal rond het eiland loopt om vervolgens te stoppen aan Kabila White beach, een rustige plaats ver verwijderd van de hoofdweg. U raadt het al, het zand is er wit en de zee blauw. Op die plaats is er een project rond het kweken reuze zeeschelpen (zijn een beschermde diersoort). Het mooie is dat het project uitgevoerd wordt door de plaatselijke bewoners, die zo de natuur beschermt en een inkomen heeft. Een jong meisje gaf ons in heel goed Engels wat uitleg over hun project terwijl we de reuze zeeschelpen konden bezichtigen in basins en aquariums. Wat later konden we ze bewonderen in de natuur. We kregen een gegidste toer in de zee. Voorzien van duikbril, zwommen we een hele tijd rond, terwijl we een ongeziene pracht konden bewonderen. Net voor de kust leefden een hele hoop reuze zeeschelpen, soms met een grootte van meer dan een halve meter. Naast de schelpen was er nog heel wat anders te bewonderen: prachtige gekleurde koralen, fel blauwe zeesterren, zeekomkommers, zeeegels en heel wat kleine bontgekleurde visjes. We zagen zelfs enkele clownvisjes, beter bekend als de Nemo-visjes (Tine knipoogt naar Anniek). Voor ons beiden was het de eerste keer dat we koralen zagen en tropische visjes hadden we tot dan toe enkel in aquariums. Deze laatste stop van onze dag was dan ook het hoogtepunt van onze toer rond het eiland!
Toer even mee op de moto rond het eiland.
De volgende dag 'verlegden' we ons van Enigmata naar een resort aan het strand 'Action Geckos'. We hielden ons rustig die dag, wandelden wat op het zwarte strand, zwommen wat, luierden wat, maar we speelden ook een partijtje beachvolleybal tegen een paar Filipino's die zo vriendelijk waren om niet op hun best te spelen (merkten we achteraf) zodat het voor ons ook leuk bleef.
Camiguin is een toeristische trekpleister en dat merkten we erg. Eerst en vooral in de bijzonder vriendelijke en behulpzame bewoners. We merkten ook dat ze daar gewoon zijn om blanken te zien. Kinderen worden er op school waarschijnlijk geleerd om erg vriendelijk te zijn tegen blanken want telkens we er een paar passeerden, riepen ze erg vriendelijk: "Hi friends!" Iets wat veel leuker hoort dan het vaak brutale 'Hi Joe!' dat we anders te horen krijgen. Er komen dan ook heel wat blanken naar het eiland. In het resort waar we verbleven, leek het wel een invasie van Duitsers, de eigenaar was dan ook een Duitser. De enige Filipino's die we er zagen waren degenen die er werkten. Het resort was erg mooie en idyllische met een breed strand tot aan de zee. Wat verder op lag een ander resort 'Yasmine by the sea', onze eerste keuze als verblijfplaats maar het was volboekt. Later ondervonden we waarom, het was misschien wat minder idyllisch maar er hing een erg toffe sfeer. Ook daar wel heel wat blanken (maar mindere duikgekke Duitsers). Ook daar opnieuw die wat confronterende realiteit, deze keer een grijze Amerikaan met zijn Filippijns vriendje van 26.
We leerden er een paar leuke mensen kennen, oa een Belgisch koppel en een jonge Brit. Met deze laatste en nog wat andere gasten trokken we 's avonds naar een 'dansfeest', plaatselijk 'disco' genoemd. Het was best wel grappig om te zien hoe de Filippijnen uitgaan maar na een tijdje begon de eentonige muziek wel wat tegen te steken en staakten we onze danspogingen. Moe maar voldaan kropen we na enen in ons bed.
Na een vroege duik in de zee (om 6 uur) maakten we onze zak en begon de terugreis naar Libertad. De batterijen weer helemaal opgeladen en klaar voor de laatste maanden...
Bij onze foto's vind je ook een fotoverslag.
aloha,
/wij
zaterdag 3 november 2007
Foto's van het kamp.
Jop,
Op de fotopagina staat al een selectie van onze foto's van het kamp.
Een verslagje volgt later.
Veel kijkgenot.
wij.
Op de fotopagina staat al een selectie van onze foto's van het kamp.
Een verslagje volgt later.
Veel kijkgenot.
wij.
vrijdag 2 november 2007
Geslaagd kamp
Gewoon even melden dat het jeugdkamp erg goed verlopen is en dat het een heel succes was. Binnenkort volgt er een verslagje. Er volgen ook foto's maar we moeten eerst nog een selectie maken uit de bijna 1000 foto's die we trokken...
groet,
ons
groet,
ons
donderdag 25 oktober 2007
Mijn verjaardag in beweging
Een paar filmkes:
Een van de vele birthdaysongs.
Our dancing dog.
De mannen rocken!
Annann en ik zingen On top of the world. Gani komt ons even plagen...
Een van de vele birthdaysongs.
Our dancing dog.
De mannen rocken!
Annann en ik zingen On top of the world. Gani komt ons even plagen...
happy birthday to me...
Dag mensjes,
al wat jullie me wensten, heb ik gekregen: een heerlijk verse kokosnoot, een mooie verjaardagstaart en een fijn feestje!
Ik wil even met jullie delen hoe mijn Filippijnse verjaardag eruit zag:
0:01 Verjaardag-smsje van mams wekt me...
0:05 Bert zingt mijn eerste happy birthday song van de dag...
1:50 Verjaardag-smsje van janina wekt me opnieuw...
3:00 Verjaardag-smsje van krulle wekt me nog een keer...
5:00 De eerste Filippijntjes zijn wakker en beginnen me te texten...
7:00 Vier meiden komen me wekken met een birthday song...
8:00 Ik geniet van mijn verse kokosnoot...njammie
9:00 - 18:00 Inkopen gaan doen voor het jeugdkamp in Cagayan. Van winkel naar winkel op zoek naar al ons materiaal. Wel een lekkere middagpauze: pizza peperoni =)
18:00 Aankomst in LEF waar heel wat mensen in de weer waren met het klaarmaken van al dat heerlijks... Bovendien was de training hall klaargezet voor de party! Super lief allemaal! Er hing een reuze kaart op het bord waar iedereen een tekstje opschreef. Iedereen zong me een persoonlijke happy birthday karaoke versie. Ze hadden zelf mijn favoriete alcoholische drank voorzien: gin met citroensap. Naar Filippijnse gewoonte was er weer veel te veel eten: vis, kip, varken, rijst, spaghetti, kinilaw, bihon... Maar we konden precies niet snel genoeg eten want iedereen was verlekkerd op de dessert: 2 lekkere taarten en coconut salad... njammie!!!
Rond 22u ging iedereen naar huis, maar met vier zongen we nog even verder... Met een voldaan gevoel en een gedachte aan de vrienden thuis kroop ik iets voor mijn verjaardag eindigde in mijn bedje...
Dank je voor de smsjes, de mailkes en de telefoontjes...
De postbode heeft nog niet zijn best gedaan want er is nog niets toegekomen...
Lieve groet van een 25jarige (help!)
O ja... ik koos als eerste karaoke song What's up van de 4non Blonds: 25 years of my life and still, trying to get up that great big hill of hope (for a destination)...
Mwa, 10e
Meer foto's op de fotopagina!!!
Filmkes volgen...
al wat jullie me wensten, heb ik gekregen: een heerlijk verse kokosnoot, een mooie verjaardagstaart en een fijn feestje!
Ik wil even met jullie delen hoe mijn Filippijnse verjaardag eruit zag:
0:01 Verjaardag-smsje van mams wekt me...
0:05 Bert zingt mijn eerste happy birthday song van de dag...
1:50 Verjaardag-smsje van janina wekt me opnieuw...
3:00 Verjaardag-smsje van krulle wekt me nog een keer...
5:00 De eerste Filippijntjes zijn wakker en beginnen me te texten...
7:00 Vier meiden komen me wekken met een birthday song...
8:00 Ik geniet van mijn verse kokosnoot...njammie
9:00 - 18:00 Inkopen gaan doen voor het jeugdkamp in Cagayan. Van winkel naar winkel op zoek naar al ons materiaal. Wel een lekkere middagpauze: pizza peperoni =)
18:00 Aankomst in LEF waar heel wat mensen in de weer waren met het klaarmaken van al dat heerlijks... Bovendien was de training hall klaargezet voor de party! Super lief allemaal! Er hing een reuze kaart op het bord waar iedereen een tekstje opschreef. Iedereen zong me een persoonlijke happy birthday karaoke versie. Ze hadden zelf mijn favoriete alcoholische drank voorzien: gin met citroensap. Naar Filippijnse gewoonte was er weer veel te veel eten: vis, kip, varken, rijst, spaghetti, kinilaw, bihon... Maar we konden precies niet snel genoeg eten want iedereen was verlekkerd op de dessert: 2 lekkere taarten en coconut salad... njammie!!!
Rond 22u ging iedereen naar huis, maar met vier zongen we nog even verder... Met een voldaan gevoel en een gedachte aan de vrienden thuis kroop ik iets voor mijn verjaardag eindigde in mijn bedje...
Dank je voor de smsjes, de mailkes en de telefoontjes...
De postbode heeft nog niet zijn best gedaan want er is nog niets toegekomen...
Lieve groet van een 25jarige (help!)
O ja... ik koos als eerste karaoke song What's up van de 4non Blonds: 25 years of my life and still, trying to get up that great big hill of hope (for a destination)...
Mwa, 10e
Meer foto's op de fotopagina!!!
Filmkes volgen...
vrijdag 19 oktober 2007
Na twee weken gebrainstormd, uitgedacht, gecreeerd, gezwoegd en veel te veel (te veel) aan het computerscherm te hebben gezeten, kunnen we nu we met enige trots melden dat de voorbereidingen voor het jeugdkamp ongeveer rond zijn.
Er moeten nog een paar praktische zaken gebeuren, zoals gaan shoppen voor de benodigdheden, naamkaartje maken... maar geen grote (denk)werken meer. Jeuji!
Door de taalbarriere zal onze rol op het kamp zelf waarschijnlijk beperkt zijn tot coordineren en opvolgen. De anderen begeleiderds moeten dus goed op de hoogte zijn van hoe alles in elkaar zit. Daarom maandag een grondige briefing.
Het kamp vindt plaats van 28 tot 31 okotber in de farm van Henry in Bol-ogan met 15 jongeren uit barangays van LEF en 15 jongeren uit barangays van KIN. Het is bedoeld als eerste stap in het organiseren van de jeugd. Daarnaast hebben we (vooral Tine) activiteiten in elkaar gestoken rond ontmoeting, globalisering en cultuur.
Er is zelfs een heus logo ontworpen door een plaatselijke artiest.
Of het kamp effectief zal doorgaan en wanneer alle deelnemers ter plaatse zullen zijn, is nog een vraagteken. Want er zijn plaatselijke verkiezingen gepland op maandag 29 oktober, wat voor nogal wat problemen zorgt onder onze deelnemers. Een kleine kanttekening: de datum van het kamp lag eerder vast dan die van de verkiezingen... Nu ja, ondertussen zijn we die Filippijnse 'uitdagingen' al een beetje gewoon.
groE.T.
kami
een klein beetje trots op onszelf...
Er moeten nog een paar praktische zaken gebeuren, zoals gaan shoppen voor de benodigdheden, naamkaartje maken... maar geen grote (denk)werken meer. Jeuji!
Door de taalbarriere zal onze rol op het kamp zelf waarschijnlijk beperkt zijn tot coordineren en opvolgen. De anderen begeleiderds moeten dus goed op de hoogte zijn van hoe alles in elkaar zit. Daarom maandag een grondige briefing.
Het kamp vindt plaats van 28 tot 31 okotber in de farm van Henry in Bol-ogan met 15 jongeren uit barangays van LEF en 15 jongeren uit barangays van KIN. Het is bedoeld als eerste stap in het organiseren van de jeugd. Daarnaast hebben we (vooral Tine) activiteiten in elkaar gestoken rond ontmoeting, globalisering en cultuur.
Er is zelfs een heus logo ontworpen door een plaatselijke artiest.
Of het kamp effectief zal doorgaan en wanneer alle deelnemers ter plaatse zullen zijn, is nog een vraagteken. Want er zijn plaatselijke verkiezingen gepland op maandag 29 oktober, wat voor nogal wat problemen zorgt onder onze deelnemers. Een kleine kanttekening: de datum van het kamp lag eerder vast dan die van de verkiezingen... Nu ja, ondertussen zijn we die Filippijnse 'uitdagingen' al een beetje gewoon.groE.T.
kami
een klein beetje trots op onszelf...
maandag 15 oktober 2007
Kom erbij en dans...
Vorige week (en deze ook nog) hadden we het erg druk met de voorbereiding van een jeugdkamp dat we over twee weken organiseren. We wilden er het weekend dus eens uit maar wisten vrijdagavond nog niet wat we zouden gaan doen. Daar kwam snel en onverwachts verandering in...
Vrijdagavond hadden we om 17u nog een vergadering met Henry. Het kamp zal doorgaan in zijn farm en er moesten nog een aantal zaken besproken worden. Na de korte vergadering nam Henry ons nog mee naar een lokale cafeetje. Elke vrijdagavond is er daar een optreden. Het werd een leuke avond met Filippijnse pintjes, lekkere frietjes als fingerfood en Tine die even mee drumde tijdens het optreden. Maar het leukste aan de avond was eigenlijk dat Henry ons uitnodigde om mee te gaan naar het Talaandig Festival in Songco.
De Talaandig is een van de 7 inheemse stammen die in Bukidnon wonen en zij hadden dit weekend hun jaarlijks festival. We brachten ons weekend door in het gezelschap van Henry, zijn vrouw Perla, zijn broer Fundador en de Talaandig stam van Songco.
Op het festival was er muziek, dans, eten (het blijven de Filippijnen), tribal sporten...
Er was een toffe sfeer, vriendelijke mensen en zoveel meer...
Beelden zeggen het echter beter dan woorden.
Stoelen aan de kant! Kom erbij en dans...
Er was muziek (Mt DulangDulang, die we 2 weken terug beklommen, wordt hier bezongen).
Er waren demonstraties (oa een traditioneel duel tussen twee mannen van de stam).
En iedereen werd uitgenodigd mee te dansen...
Nog (stilstaande) beelden op onze fotopagina...
groet,
ons
Vrijdagavond hadden we om 17u nog een vergadering met Henry. Het kamp zal doorgaan in zijn farm en er moesten nog een aantal zaken besproken worden. Na de korte vergadering nam Henry ons nog mee naar een lokale cafeetje. Elke vrijdagavond is er daar een optreden. Het werd een leuke avond met Filippijnse pintjes, lekkere frietjes als fingerfood en Tine die even mee drumde tijdens het optreden. Maar het leukste aan de avond was eigenlijk dat Henry ons uitnodigde om mee te gaan naar het Talaandig Festival in Songco.
De Talaandig is een van de 7 inheemse stammen die in Bukidnon wonen en zij hadden dit weekend hun jaarlijks festival. We brachten ons weekend door in het gezelschap van Henry, zijn vrouw Perla, zijn broer Fundador en de Talaandig stam van Songco.
Op het festival was er muziek, dans, eten (het blijven de Filippijnen), tribal sporten...
Er was een toffe sfeer, vriendelijke mensen en zoveel meer...
Beelden zeggen het echter beter dan woorden.
Stoelen aan de kant! Kom erbij en dans...
Er was muziek (Mt DulangDulang, die we 2 weken terug beklommen, wordt hier bezongen).
Er waren demonstraties (oa een traditioneel duel tussen twee mannen van de stam).
En iedereen werd uitgenodigd mee te dansen...
Nog (stilstaande) beelden op onze fotopagina...
groet,
ons
vrijdag 12 oktober 2007
Practicumers zeiden vaarwel & mijn dagje met hen in hun universiteit
Piep,
Het is al een weekje geleden, maar ik wil jullie toch nog een verslagje brengen =).
Vorige donderdag werd het practicum van de studenten die 6 maanden in een barangay verbleven waar LEF actief is, afgesloten. De studenten, de MSU supervisors, LEF staff, de fosterparents en de barangay captains kwamen samen in Hapitanan Beach Resort. Klinkt aantrekkelijk he, maar niemand nam een duik in het water op 20 meter afstand van de ‘conferentiezaal’. Het werd eerder een praat-dagje.
Het voormiddag gedeelte bestond uit speeches van de gastouders, de barangay captains, de directrice van LEF en de studenten zelf. Naar Filippijnse gewoonte waren alle boodschappen heel positief. Toen de studenten aan het woord waren, kwamen er heel wat traantjes bij kijken. Het viel hen erg moeilijk om na 6 maanden de gastfamilie en de barangay te verlaten.
In de namiddag had ik een evaluatie voorbereid met de bedoeling dat de LEF staff en de studenten wat ervaringen met elkaar zouden delen en dat LEF wat feedback kreeg over de manier waarop ze de studenten ondersteunden. De evaluatie verliep goed, al moest ik er soms op wijzen dat die evaluatie voor hen (staff en studenten) was en niet voor mezelf... Ook vrees ik voor wat LEF met de feedback zal doen want iedereen is altijd te druk bezig om tijd te nemen voor reflectie. Maar aangezien de studenten veel dingen vermeldden die ik ook al heb ervaren, zal ik later alles es in een documentje gieten, dat ik hopelijk in alle openheid kan delen met de staff...
De dag erna ben ik met de studenten mee gegaan naar hun universiteit (MSU) in Marawi, de islamitische hoofdstad van de Filippijnen. Ik wou al erg lang es Marawi verkennen, maar Cora (directrice van LEF) was daar helemaal geen voorstander van door de onveiligheid. Alle moslimgebieden worden hier als onveilig beschouwd, al weet ik niet altijd goed waarom.
Ik vertrok vrijdagmorgen met de studenten, met het plan om er tot maandag te blijven. We waren nog maar net vertrokken, toen een van de studenten een berichtje kreeg van Mam Tess (1 van de profs) dat er opnieuw een bedreiging uitgesproken was tegen de MSU president. Niet veilig dus voor een blanke om op het MSU terrein te vertoeven. Gevolg: mijn verblijf werd ingekort tot 1 dag. Uiteindelijk bleek die ene dag lang genoeg om MSU te verkennen. Eerst en vooral zag ik het universiteits museum over de Maranao cultuur. Daarna verkende ik de campus. Precies een echte stad! Er zijn winkeltjes, restaurantjes, motorella’s, een moskee, internetcafe’s... Ik zag de ‘dormitories’ waar de studenten per vier in een kamer slapen en waar een avondklok van 18u30 geldt! Het studentenleven krijgt ’s avonds dus alleszins een andere invulling dan in Belgie. Ik vond het wel boeiend om de verscheidenheid tussen de studenten waar te nemen – zij het enkel uiterlijk: meisjes met een hoofddoek op allerlei strikte en minder strikte manieren, meisjes in boerka, meisjes met topkes en een korte broek, jongens in short en t-shirt, jongens in lange kleden... Ik zelf hoorde die dag toch tot de eerste categorie. Ze hadden mij gevraagd lange kleren aan te doen en ook een hoofddoek. Man, wat had ik het warm. Maar ook voelde ik me raar met die hoofddoek. Ik was precies iemand anders...
Ik had een fijn en druk dagje, maar toch verlang ik nog altijd naar een bezoekje aan het centrum van de stad Marawi. Na de ramadan is het al heel wat veiliger omdat er dan blijkbaar minder gevaar is voor kidnapping. Begin december is er iets te doen rond het enorm grote meer die aan Marawi grenst, dus wie weet gaan we er dan nog es naar toe.
Ik zette ook nog wat foto’s op de fotopagina!
Liefs,
Tine
Het is al een weekje geleden, maar ik wil jullie toch nog een verslagje brengen =).
Vorige donderdag werd het practicum van de studenten die 6 maanden in een barangay verbleven waar LEF actief is, afgesloten. De studenten, de MSU supervisors, LEF staff, de fosterparents en de barangay captains kwamen samen in Hapitanan Beach Resort. Klinkt aantrekkelijk he, maar niemand nam een duik in het water op 20 meter afstand van de ‘conferentiezaal’. Het werd eerder een praat-dagje. Het voormiddag gedeelte bestond uit speeches van de gastouders, de barangay captains, de directrice van LEF en de studenten zelf. Naar Filippijnse gewoonte waren alle boodschappen heel positief. Toen de studenten aan het woord waren, kwamen er heel wat traantjes bij kijken. Het viel hen erg moeilijk om na 6 maanden de gastfamilie en de barangay te verlaten.
In de namiddag had ik een evaluatie voorbereid met de bedoeling dat de LEF staff en de studenten wat ervaringen met elkaar zouden delen en dat LEF wat feedback kreeg over de manier waarop ze de studenten ondersteunden. De evaluatie verliep goed, al moest ik er soms op wijzen dat die evaluatie voor hen (staff en studenten) was en niet voor mezelf... Ook vrees ik voor wat LEF met de feedback zal doen want iedereen is altijd te druk bezig om tijd te nemen voor reflectie. Maar aangezien de studenten veel dingen vermeldden die ik ook al heb ervaren, zal ik later alles es in een documentje gieten, dat ik hopelijk in alle openheid kan delen met de staff...
De dag erna ben ik met de studenten mee gegaan naar hun universiteit (MSU) in Marawi, de islamitische hoofdstad van de Filippijnen. Ik wou al erg lang es Marawi verkennen, maar Cora (directrice van LEF) was daar helemaal geen voorstander van door de onveiligheid. Alle moslimgebieden worden hier als onveilig beschouwd, al weet ik niet altijd goed waarom.Ik vertrok vrijdagmorgen met de studenten, met het plan om er tot maandag te blijven. We waren nog maar net vertrokken, toen een van de studenten een berichtje kreeg van Mam Tess (1 van de profs) dat er opnieuw een bedreiging uitgesproken was tegen de MSU president. Niet veilig dus voor een blanke om op het MSU terrein te vertoeven. Gevolg: mijn verblijf werd ingekort tot 1 dag. Uiteindelijk bleek die ene dag lang genoeg om MSU te verkennen. Eerst en vooral zag ik het universiteits museum over de Maranao cultuur. Daarna verkende ik de campus. Precies een echte stad! Er zijn winkeltjes, restaurantjes, motorella’s, een moskee, internetcafe’s... Ik zag de ‘dormitories’ waar de studenten per vier in een kamer slapen en waar een avondklok van 18u30 geldt! Het studentenleven krijgt ’s avonds dus alleszins een andere invulling dan in Belgie. Ik vond het wel boeiend om de verscheidenheid tussen de studenten waar te nemen – zij het enkel uiterlijk: meisjes met een hoofddoek op allerlei strikte en minder strikte manieren, meisjes in boerka, meisjes met topkes en een korte broek, jongens in short en t-shirt, jongens in lange kleden... Ik zelf hoorde die dag toch tot de eerste categorie. Ze hadden mij gevraagd lange kleren aan te doen en ook een hoofddoek. Man, wat had ik het warm. Maar ook voelde ik me raar met die hoofddoek. Ik was precies iemand anders...
Ik had een fijn en druk dagje, maar toch verlang ik nog altijd naar een bezoekje aan het centrum van de stad Marawi. Na de ramadan is het al heel wat veiliger omdat er dan blijkbaar minder gevaar is voor kidnapping. Begin december is er iets te doen rond het enorm grote meer die aan Marawi grenst, dus wie weet gaan we er dan nog es naar toe.
Ik zette ook nog wat foto’s op de fotopagina!
Liefs,
Tine
maandag 8 oktober 2007
...een kamer in de kelder van een luchtkasteel...
Een vervelende kantje van de Filippijnse cultuur is dat men blijkbaar moeilijk rechtuit een mening of oordeel kan geven. Er wordt dus heel wat verbloemd.
Nu moet ik, Bert, bekennen dat ik me daar de afgelopen maanden ook wat aan bezondigd heb. Ik probeerde me in berichtjes steeds op de positieve dingen te focussen maar nu vind ik het tijd om open kaart te spelen: eerlijk gezegd vind ik KIN, mijn gast-organisatie hier, maar een povere NGO. Ik moet wel toegeven dat ik al in het begin geen goede indruk kreeg van KIN en dat dat waarschijnlijk mijn beeld op alles wat kleurt, maar toch ...
Mijn ontvangst hier was allesbehalve warm te noemen. De KIN staff heeft me nooit het gevoel gegeven dat ik welkom was of dat ze blij waren met mijn komst. Laat staan dat ze een idee hadden hoe ze me konden inschakelen of een plan hadden om me wegwijs te maken in hun werking. In het begin liep ik behoorlijk verloren. Ik sliep ook nog eens op de ‘zetel’ in het huis van Easter (directrice van KIN) en miste een soort (warme) thuishaven. Gelukkig zag ik Tine regelmatig en dat hielp me erg. Na verloop van tijd, heel wat geduld en een pak frustraties begon het toch wel wat te wringen dat ik zo weinig kon doen en amper vooruitzichten had op dingen die ik bij KIN zou gaan of zou kunnen doen. Toen ik eindelijk eens de kans had om het er met de directrice Easter over te hebben, beweerde ze dat het kaderde in haar ‘plan’. Dat plan was om me te laten ontdekken waar KIN allemaal mee bezig is en dan zou ik wel zien “where my heart connects to” (vrij vertaald ‘wat me gevoelsmatig het meest aanspreekt’). Eens dat zou gebeuren, zou ik zelf wel met voorstellen voor projecten of activiteiten komen... Ze gaf me geen opdrachten of taken want ze wilde me niets opleggen, tot niets verplichten. (De anderen gaven me ook geen taken omdat ze dachten dat ik die van Easter zou krijgen.) Op zich is dat een mooi plan maar aan een plan alleen heb je niet genoeg. Ondertussen heb ik wel al vaker ondervonden dat Easter goed is in het verwoorden van grootste plannen, maar daadwerkelijk gebeurt er meestal weinig. Luchtkastelen dus, maar dit voorlopig ter zijde.
Er was dus wel een ‘plan’ voor mij bij KIN (of toch tenminste in Easter’s hoofd, ik hoorde er voor het eerst iets van na 2 maanden) maar er werd niet stil gestaan bij het in praktijk brengen er van. De KIN staff heeft me nooit betrokken bij hun werking. Ik kreeg ook nauwelijks informatie over waar ze mee bezig waren. Ik voelde me dus nogal een buitenstaander. Vrij moeilijk om zo de werking van KIN in al haar facetten te ontdekken. Laat staan om zelf met voorstellen op de proppen te kunnen komen.
Ondertussen is mijn/ons verblijf hier al behoorlijk gevorderd. Bijna 6 maanden zijn reeds voorbij maar in sommige opzichten is er weinig veranderd. Ik ben nog steeds heel erg een buitenstaander bij KIN en ben dus nooit echt ‘ingeburgerd’ bij KIN. Verschil met het begin is nu wel dat ik zelf ook geen moeite meer doe en gewoon probeer mijn eigen ding te doen. Ik heb mezelf nog een paar doelen gesteld en probeer die te bereiken zonder me te veel te ergeren aan de manier van werken van KIN (of het gebrek eraan). Ook zit ik regelmatig in Libertad want gelukkig is LEF, Tines NGO, er nog. Zij lijken mij meer bij hun werking te betrekken dan dat KIN dat doet...
Ondertussen heb wel ik een behoorlijk zicht op de werking van KIN en op KIN als organisatie. Ook al weet ik natuurlijk niet overal het fijne van, toch meen ik dus te mogen besluiten dat het op beide vlakken maar pover is.
De projecten die KIN doet, zijn naast het scholarship programma en een grootst plan rond het cultureel erfgoedhuis in Olanguhon, vooral kleinschalige projecten die de mensen een alternatieve bron van inkomsten zouden moeten bieden. Het resultaat van die projectjes heb ik kunnen aanschouwen tijdens een bezoek aan de 6 barangays waar KIN werkzaam is. Dit was in het kader van een ‘evaluatie’ maar voor ik naar de eerste barangay vertrok had ik niet eens informatie over welke projecten daar op dat moment gedaan werden. Laat staan dat ik iets wist over de doelstellingen of het beleid er rond. In elke barangay moest ik vaststellen dat het resultaat van de meeste projecten te wensen overliep. Een aantal projecten werden slecht uitgevoerd en nog andere na een paar maanden gewoon gestopt. Natuurlijk ligt de schuld hiervoor niet enkel bij KIN. De Local Community Organizers en de Peoples Organizations in de barangays dragen ook een heel deel van de schuld. Maar KIN lijkt het allemaal te veel te laten begaan. Soms wisten ze niet eens dat bepaalde projecten gestopt werden of slecht liepen.
Volgens mij functioneert KIN ook gewoon slecht als organisatie. Er is wel een duidelijke taakverdeling maar ieder richt zich precies alleen op zijn eigen taak. Er lijkt amper overleg of discussie te zijn. Met de communicatie zit er sowieso iets grondig mis bij KIN. Dat heb ik al verschillende keren mogen ondervinden.
Aan het roer bij KIN staat dus Easter. Zij is de grote baas en beslist dan ook heel veel, zo niet alles. De andere volgen vaak zonder discussie haar wil. Onlangs heb ik zelf ondervonden dat ze het er moeilijk mee heeft wanneer haar ‘bevelen’ niet blindelings opgevolgd worden, of haar gezag in vraag gesteld wordt. Nu ja, het zal wel duidelijk zijn dat we niet meteen de beste vrienden zijn. Het klikt gewoon niet tussen ons, we staan te anders in het leven. Zoals ik al aangaf, is ze een kei in het bouwen van luchtkastelen. Met het in praktijk brengen van haar ‘ideeen’ houdt ze zich blijkbaar niet bezig. ‘Veldwerk’ heb ik haar nog niet weten doen. Veldwerk is sowieso iets dat bij KIN niet hoog aangeschreven staat. Alles lijkt te gebeuren vanuit het goed uitgeruste kantoor in Malaybalay. Het aanwezig zijn tussen de mensen die je doelt te helpen, is volgens mij nochtans erg belangrijk...
Naar aanleiding van de ‘evaluaties’ die ik deed, heb ik mijn bemerkingen omtrent KIN’s projecten eens op papier gezet. Ik haal mogelijke oorzaken aan en doe een aantal suggesties voor verbeteringen. Het komt er, volgens mij, op neer dat KIN haar projecten meer holistisch moet aanpakken. De projecten moeten veel grondiger voorbereid worden, strikter geimplementeerd worden en vooral intensiever opgevolgd worden. Het zou volgens mij dus al een goed begin zijn om meer veldwerk te doen ipv voortdurend in het erg goed uitgeruste en comfortabele kantoor te zitten... Op dat documentje, dat ik maakte, heb ik zo goed als geen reactie gekregen. Terwijl ik nochtans aangaf dat ik niet meen de waarheid in pacht te hebben en het document kon dienen als een vertrekpunt van een bespreking. Ik had me laten vertellen dat een buitenlandse vrijwilliger namelijk met zijn/haar andere kijk op de zaken wel tot nut kan zijn voor een NGO in het zuiden...
Ik moet keer op keer vaststellen dat KIN het potentieel van mijn verblijf hier niet inziet, of dat toch niet laat merken. Dat is heel erg frustrerend en zorgt vaak voor de nodige ergernis. Het voornemen om hier toch te proberen iets te veranderen, heb ik ondertussen al laten schieten. KIN lijkt te vastgeroest in een voor haar comfortabele situatie. Maar of die duurzaam is? Zelfs signalen van BD dat er bij KIN een aantal zaken anders moeten aangepakt worden, lijken hier (lees bij Easter) nauwelijks door te dringen.
Soms stel ik ontgoocheld vast dat mijn koffer vol motivatie en zin om er tegen aan te gaan, al behoorlijk geplunderd is. Als ik hoor of lees over de avonturen van andere vrijwilligers dan vind ik het jammer dat ik hier precies zo weinig zal kunnen hebben realiseren.
Natuurlijk is het niet allemaal de schuld van KIN, ook ik zal bijgedragen hebben aan hoe mijn situatie hier nu is. Het is echter moeilijk om duidelijkheid te krijgen over mijn rol in dit alles. Ik probeer te reflecteren op mijn doen en laten, zo kan ik wel een paar van mijn fouten vermoeden. Ik lijk uiteindelijk echter steeds weer op de incompetentie van KIN te stuiten. Ik zit er dan ook midden in. Wat feedback van een buitenstaander zou me daar wel in helpen maar er is niet meteen iemand die me die kan geven.
Maar ook al vallen sommige dingen hier bij KIN dus ferm tegen, toch helt de balans voor mij niet over naar het negatieve (ook al laat dit bericht misschien anders vermoeden)! We beleven hier ook heel wat mooie dingen. Ik doe heel wat ervaring op en leer heel wat bij. Dat zijn de dingen die ik wil meedragen.
Maar we hebben nog dik drie maanden te gaan, dus er is nog hoop om (waar dan ook) nog iets te realiseren!
Grote groet,
/b
Nu moet ik, Bert, bekennen dat ik me daar de afgelopen maanden ook wat aan bezondigd heb. Ik probeerde me in berichtjes steeds op de positieve dingen te focussen maar nu vind ik het tijd om open kaart te spelen: eerlijk gezegd vind ik KIN, mijn gast-organisatie hier, maar een povere NGO. Ik moet wel toegeven dat ik al in het begin geen goede indruk kreeg van KIN en dat dat waarschijnlijk mijn beeld op alles wat kleurt, maar toch ...
Mijn ontvangst hier was allesbehalve warm te noemen. De KIN staff heeft me nooit het gevoel gegeven dat ik welkom was of dat ze blij waren met mijn komst. Laat staan dat ze een idee hadden hoe ze me konden inschakelen of een plan hadden om me wegwijs te maken in hun werking. In het begin liep ik behoorlijk verloren. Ik sliep ook nog eens op de ‘zetel’ in het huis van Easter (directrice van KIN) en miste een soort (warme) thuishaven. Gelukkig zag ik Tine regelmatig en dat hielp me erg. Na verloop van tijd, heel wat geduld en een pak frustraties begon het toch wel wat te wringen dat ik zo weinig kon doen en amper vooruitzichten had op dingen die ik bij KIN zou gaan of zou kunnen doen. Toen ik eindelijk eens de kans had om het er met de directrice Easter over te hebben, beweerde ze dat het kaderde in haar ‘plan’. Dat plan was om me te laten ontdekken waar KIN allemaal mee bezig is en dan zou ik wel zien “where my heart connects to” (vrij vertaald ‘wat me gevoelsmatig het meest aanspreekt’). Eens dat zou gebeuren, zou ik zelf wel met voorstellen voor projecten of activiteiten komen... Ze gaf me geen opdrachten of taken want ze wilde me niets opleggen, tot niets verplichten. (De anderen gaven me ook geen taken omdat ze dachten dat ik die van Easter zou krijgen.) Op zich is dat een mooi plan maar aan een plan alleen heb je niet genoeg. Ondertussen heb ik wel al vaker ondervonden dat Easter goed is in het verwoorden van grootste plannen, maar daadwerkelijk gebeurt er meestal weinig. Luchtkastelen dus, maar dit voorlopig ter zijde.
Er was dus wel een ‘plan’ voor mij bij KIN (of toch tenminste in Easter’s hoofd, ik hoorde er voor het eerst iets van na 2 maanden) maar er werd niet stil gestaan bij het in praktijk brengen er van. De KIN staff heeft me nooit betrokken bij hun werking. Ik kreeg ook nauwelijks informatie over waar ze mee bezig waren. Ik voelde me dus nogal een buitenstaander. Vrij moeilijk om zo de werking van KIN in al haar facetten te ontdekken. Laat staan om zelf met voorstellen op de proppen te kunnen komen.
Ondertussen is mijn/ons verblijf hier al behoorlijk gevorderd. Bijna 6 maanden zijn reeds voorbij maar in sommige opzichten is er weinig veranderd. Ik ben nog steeds heel erg een buitenstaander bij KIN en ben dus nooit echt ‘ingeburgerd’ bij KIN. Verschil met het begin is nu wel dat ik zelf ook geen moeite meer doe en gewoon probeer mijn eigen ding te doen. Ik heb mezelf nog een paar doelen gesteld en probeer die te bereiken zonder me te veel te ergeren aan de manier van werken van KIN (of het gebrek eraan). Ook zit ik regelmatig in Libertad want gelukkig is LEF, Tines NGO, er nog. Zij lijken mij meer bij hun werking te betrekken dan dat KIN dat doet...
Ondertussen heb wel ik een behoorlijk zicht op de werking van KIN en op KIN als organisatie. Ook al weet ik natuurlijk niet overal het fijne van, toch meen ik dus te mogen besluiten dat het op beide vlakken maar pover is.
De projecten die KIN doet, zijn naast het scholarship programma en een grootst plan rond het cultureel erfgoedhuis in Olanguhon, vooral kleinschalige projecten die de mensen een alternatieve bron van inkomsten zouden moeten bieden. Het resultaat van die projectjes heb ik kunnen aanschouwen tijdens een bezoek aan de 6 barangays waar KIN werkzaam is. Dit was in het kader van een ‘evaluatie’ maar voor ik naar de eerste barangay vertrok had ik niet eens informatie over welke projecten daar op dat moment gedaan werden. Laat staan dat ik iets wist over de doelstellingen of het beleid er rond. In elke barangay moest ik vaststellen dat het resultaat van de meeste projecten te wensen overliep. Een aantal projecten werden slecht uitgevoerd en nog andere na een paar maanden gewoon gestopt. Natuurlijk ligt de schuld hiervoor niet enkel bij KIN. De Local Community Organizers en de Peoples Organizations in de barangays dragen ook een heel deel van de schuld. Maar KIN lijkt het allemaal te veel te laten begaan. Soms wisten ze niet eens dat bepaalde projecten gestopt werden of slecht liepen.
Volgens mij functioneert KIN ook gewoon slecht als organisatie. Er is wel een duidelijke taakverdeling maar ieder richt zich precies alleen op zijn eigen taak. Er lijkt amper overleg of discussie te zijn. Met de communicatie zit er sowieso iets grondig mis bij KIN. Dat heb ik al verschillende keren mogen ondervinden.
Aan het roer bij KIN staat dus Easter. Zij is de grote baas en beslist dan ook heel veel, zo niet alles. De andere volgen vaak zonder discussie haar wil. Onlangs heb ik zelf ondervonden dat ze het er moeilijk mee heeft wanneer haar ‘bevelen’ niet blindelings opgevolgd worden, of haar gezag in vraag gesteld wordt. Nu ja, het zal wel duidelijk zijn dat we niet meteen de beste vrienden zijn. Het klikt gewoon niet tussen ons, we staan te anders in het leven. Zoals ik al aangaf, is ze een kei in het bouwen van luchtkastelen. Met het in praktijk brengen van haar ‘ideeen’ houdt ze zich blijkbaar niet bezig. ‘Veldwerk’ heb ik haar nog niet weten doen. Veldwerk is sowieso iets dat bij KIN niet hoog aangeschreven staat. Alles lijkt te gebeuren vanuit het goed uitgeruste kantoor in Malaybalay. Het aanwezig zijn tussen de mensen die je doelt te helpen, is volgens mij nochtans erg belangrijk...
Naar aanleiding van de ‘evaluaties’ die ik deed, heb ik mijn bemerkingen omtrent KIN’s projecten eens op papier gezet. Ik haal mogelijke oorzaken aan en doe een aantal suggesties voor verbeteringen. Het komt er, volgens mij, op neer dat KIN haar projecten meer holistisch moet aanpakken. De projecten moeten veel grondiger voorbereid worden, strikter geimplementeerd worden en vooral intensiever opgevolgd worden. Het zou volgens mij dus al een goed begin zijn om meer veldwerk te doen ipv voortdurend in het erg goed uitgeruste en comfortabele kantoor te zitten... Op dat documentje, dat ik maakte, heb ik zo goed als geen reactie gekregen. Terwijl ik nochtans aangaf dat ik niet meen de waarheid in pacht te hebben en het document kon dienen als een vertrekpunt van een bespreking. Ik had me laten vertellen dat een buitenlandse vrijwilliger namelijk met zijn/haar andere kijk op de zaken wel tot nut kan zijn voor een NGO in het zuiden...
Ik moet keer op keer vaststellen dat KIN het potentieel van mijn verblijf hier niet inziet, of dat toch niet laat merken. Dat is heel erg frustrerend en zorgt vaak voor de nodige ergernis. Het voornemen om hier toch te proberen iets te veranderen, heb ik ondertussen al laten schieten. KIN lijkt te vastgeroest in een voor haar comfortabele situatie. Maar of die duurzaam is? Zelfs signalen van BD dat er bij KIN een aantal zaken anders moeten aangepakt worden, lijken hier (lees bij Easter) nauwelijks door te dringen.
Soms stel ik ontgoocheld vast dat mijn koffer vol motivatie en zin om er tegen aan te gaan, al behoorlijk geplunderd is. Als ik hoor of lees over de avonturen van andere vrijwilligers dan vind ik het jammer dat ik hier precies zo weinig zal kunnen hebben realiseren.
Natuurlijk is het niet allemaal de schuld van KIN, ook ik zal bijgedragen hebben aan hoe mijn situatie hier nu is. Het is echter moeilijk om duidelijkheid te krijgen over mijn rol in dit alles. Ik probeer te reflecteren op mijn doen en laten, zo kan ik wel een paar van mijn fouten vermoeden. Ik lijk uiteindelijk echter steeds weer op de incompetentie van KIN te stuiten. Ik zit er dan ook midden in. Wat feedback van een buitenstaander zou me daar wel in helpen maar er is niet meteen iemand die me die kan geven.
Maar ook al vallen sommige dingen hier bij KIN dus ferm tegen, toch helt de balans voor mij niet over naar het negatieve (ook al laat dit bericht misschien anders vermoeden)! We beleven hier ook heel wat mooie dingen. Ik doe heel wat ervaring op en leer heel wat bij. Dat zijn de dingen die ik wil meedragen.
Maar we hebben nog dik drie maanden te gaan, dus er is nog hoop om (waar dan ook) nog iets te realiseren!
Grote groet,
/b
donderdag 4 oktober 2007
Lachen met Filippijnse ziekenzorg
Wij staan niet zo positief ten opzichte van de Filippijnse ziekenzorg. We mochten al aan den lijve ondervinden (vooral Tine dan) dat dokters en verpleegkundigen hier niet altijd de meest bekwame zijn.
Blijkbaar zijn we niet alleen met die mening. Getuige daarvan is een 'grap' die blijkbaar in een aflevering van serie 'Desperate Housewives' gemaakt wordt. Susan gaat daarin naar de gynaecoloog en zegt:
"Can I check those diplomas? Because I want to make sure that they are not from some med school in the Philippines."
("Mag ik die diplomas even nazien? Ik wil er namelijk zeker van zijn dat ze niet van een of andere 'geneeskundeschool' in de Filippijnen zijn")
De Filippijnen kunnen er blijkbaar niet mee lachen. Wij wel :-).
Het volledig artikel vind je op: http://www.earthtimes.org/articles/show/118136.html.
hihi,
/b
Blijkbaar zijn we niet alleen met die mening. Getuige daarvan is een 'grap' die blijkbaar in een aflevering van serie 'Desperate Housewives' gemaakt wordt. Susan gaat daarin naar de gynaecoloog en zegt:
"Can I check those diplomas? Because I want to make sure that they are not from some med school in the Philippines."
("Mag ik die diplomas even nazien? Ik wil er namelijk zeker van zijn dat ze niet van een of andere 'geneeskundeschool' in de Filippijnen zijn")
De Filippijnen kunnen er blijkbaar niet mee lachen. Wij wel :-).
Het volledig artikel vind je op: http://www.earthtimes.org/articles/show/118136.html.
hihi,
/b
woensdag 3 oktober 2007
Filmpjes van klim ...
Hier vind je twee filmpjes die we maakten tijdens de beklimming van Mt DulangDulang.
Het eerste werd gefilmd tijdens een koffiepauze. Luister goed naar de fluitende vogeltjes en het gekraak/gekreun van de bomen door de wind.
Het tweede filmpje is van op de kampplaats, net onder de top. Door de wind heb je de indruk dat er vlakbij een zee is met grote golven...
groet,
/b
Het eerste werd gefilmd tijdens een koffiepauze. Luister goed naar de fluitende vogeltjes en het gekraak/gekreun van de bomen door de wind.
Het tweede filmpje is van op de kampplaats, net onder de top. Door de wind heb je de indruk dat er vlakbij een zee is met grote golven...
groet,
/b
T-shirt
Wie wil dat we een T-shirt met deze opdruk meebrengen :-?
Persoonlijk vind ik de opdruk: "Look busy, Jesus is coming." beter maar die hebben ze hier niet.
7 februari,
/b
Persoonlijk vind ik de opdruk: "Look busy, Jesus is coming." beter maar die hebben ze hier niet.7 februari,
/b
maandag 1 oktober 2007
Als de wolk om je hoofd is verdwenen…
Er was al sprake van sinds mei maar nu is het er dan toch eindelijk van gekomen. We hebben het voorbije weekend de op een na hoogste berg van de Filippijnen beklommen. Mount Dulang-Dulang is met zijn 2938 meter de hoogste top van de Mount Kitanglad bergketen en daarmee ook meteen slechts 17 meter lager dan Mount Apo, die in de buurt van Davao boven de zee uit torent.
Vrijdag zakten we rond 15 uur af naar de Lantapan crossing, een halfuurtje buiten Malaybalay. Daar werden we opgepikt door Arnold en zijn dochter Maya, die uit Davao kwamen. Samen zetten we de weg verder naar Henry’s farm in Bol-ogan (Sonko, Lantapan, zie het eerder verslag van ons bezoek aan zijn farm). Johan, de derde BD vrijwilliger in de Filippijnen zou daar even later ook aankomen. Na een korte briefing en het avondmaal was er al wat tijd om bij het haardvuur onze ervaringen, problemen en zorgen met Arnold te delen. Het weekend stond namelijk niet enkel in het teken van Dulang-Dulang maar was ook bedoeld als een tweede tussentijdse evaluatie van ons verblijf als vrijwilliger in de Filippijnen. Kwestie van het nuttige aan het aangename te koppelen. We gingen niet te laat slapen want de volgende dag moesten we al om 5 uur uit de veren. Na een stevig ontbijt, maakten we kennis met de ‘porters’ die ons zouden helpen al onze spullen me de berg op te zeulen. Henry, wiens farm vaak het vertrekpunt is van klimtochten, doet hiervoor steeds beroep op enkele plaatselijke boeren. Op die manier kunnen ze wat extra cash verdienen. Henry had vier porters voor ons geregeld. Ze droegen het eten, de tenten, borden, bestek, kookgerief en wat droge kleren de berg op. Hun eigen uitrusting was erg beperkt. Eentje had schoenen aan maar de andere 3 deden de beklimming op hun ‘slippers’. Verder hadden ze enkel een regenjas bij en wat lakens. Bert, die op het vlak van fysische pijn altijd wel wat masochistische trekjes vertoont, verkoos om de rugzak met onze spullen zelf de berg op te dragen...
Om iets voor zeven begonnen we er met z’n achten (Arnold, Maya, Johan en wij twee en drie van de porters) aan. Henry en zijn vrouw Perla zouden samen met de vierde porter wat later vertrekken. Het eerste stuk was een ‘gewone weg’ die langs de boerderijen en een paar huizen bergop liep. Plots ging die weg over in een pad tussen de struiken. Om wat later het woud in te duiken. Gaande weg werd het woud steeds dichter en vochtiger. De weg was bezaaid met bladeren en omgevallen bomen. We waren omringd door de natuur. We hoorden vogeltjes fluiten. Onze kuiten werden gestreeld door varens en mos. We klommen steeds hoger en hoger en al bij al verliep alles vrij vlot. Al was het een echt klauterwerk, op, onder, over en tussen bomen.
Rond 13 uur kwamen we aan op de kampplaats. Deze bevond zich net onder de top en daar zouden de tenten worden opgeslaan. Van aan Henry’s farm, gelegen op 1300 meter, hadden we dan al bijna 1600 meter geklommen. Als we rond ons keken zagen we enkel bomen en het witte van de wolken. Het regende niet maar door dat we in de wolken zaten was het wel erg vochtig. Telkens de wind waaide, vielen er druppen van de bladeren en leek het even of het regende. Door de hoogte was het er ook erg fris. We hadden voor ons vijven 2 tenten mee maar besloten om allemaal samen in de grootste te slapen, omwille van de warmte. Nadat de tenten opgezet waren, trokken we allemaal bijna alle droge kleren die we nog over hadden aan. We schaarden ons rond het vuur en zochten bescherming onder het zeil dat de porters hadden opgespannen. Kort daarna kwamen ook de anderen aan en werd begonnen met het klaarmaken van de maaltijd. Henry had heel wat organische gekweekte groenten van zijn farm mee. Er was zelfs heerlijk gemarineerd kippen- en varkensvlees, dat op het vuur geroosterd werd. We kropen opnieuw vroeg onder de wol een beetje omwille van de duisternis die al rond 18 uur neerdaalde maar ook en vooral omwille van de koude. De porters hadden geen tent nodig, zij kropen dicht bijeen rond het vuur en onder het zeil, en zochten wat extra warmte in een fles rum. Wij hadden nauwelijks contact met de porters weer maar eens omwille van het taalprobleem. Dat was wel wat jammer maar we vernamen wel wat over hen via de anderen.
Na een koude nacht waarin we allemaal wel 20 keer wakker werden, was de eerste grote opdracht van dag 2 de koude en natte weer trotseren. Het weer was namelijk nog steeds hetzelfde: nat en winderig. Na een warme koffie of thee begonnen we vervolgens aan de korte klim naar de top. Op de top is er normaalgezien een prachtig panorama. We werden verteld dat je er normaalgezien maar dan een derde van de provincie Bukidnon kan zien, ook het eiland Camiguin ten noorden van Mindanao en soms zelfs Mount Apo in de verte. Wij zagen echter niets anders dan wit, omwille van de vele wolken. Niemand leek echter erg ontgoocheld. We kwamen om op de top te staan en dat konden we ook doen als die zich had ingegraven in de wolken. Henry vertelde ons wat zaken over de vegetatie, de omgeving maar ook over legendes en tradities. Toen we van de top terug naar de kampplaats afdaalden, passeerden we ook even langs de ‘plaza’. Dit is een open vlakte niet ver onder de top. Henry wist ons te vertellen dat het voor de Talaandig stam (waar hij zelf ook deel van is) een erg speciale plaats is. Er worden jaarlijks rituelen gehouden. Heel het gebied van Mount Dulang-Dulang is voor die stam trouwens heilig gebied. Voor alle bezoekers die niet tot de stam behoren moeten daarom een ritueel gebeuren. Ook voor ons dus maar zelf waren we niet bij het ritueel (de ritueelleider was er niet dit weekend), we moesten wel het materiaal voor het ritueel voorzien.
Terug op de kampplaats nuttigden we een ontbijt, deelden nog wat onze ervaringen met Arnold en kraamden ons boeltje op. Tegen 11 uur stonden we klaar om de afdaling aan te vatten. Die ging weer behoorlijk goed. Af en toe gingen we wel eens onderuit maar we bleven gespaard van regen en in amper 4 uur stonden we terug aan Henry’s farm. Niet slecht voor een afdaling van 1600 meter. Moe maar voldaan namen we dankbaar de organisch gekweekte groenten die Henry ons aanbood in ontvangst en zetten na een maaltijd de terugreis in. Johan en wij richting Malaybalay, terwijl Arnold en Maya nog een lange rit naar Davao voor de boeg hadden.
Deze morgen herinnerden de berg vuile kleren en de stijve spieren ons aan het avontuur van het voorbije weekend. Henry zei dat als het slecht weer is en je daardoor niet van het uitzicht op de top kan genieten, je nog eens terug moet gaan. Misschien iets voor als Tines ouders en broer hier op bezoek zijn...
Op de fotopagina vind je heel wat foto’s van de klim...
Groentjes,
wij
Vrijdag zakten we rond 15 uur af naar de Lantapan crossing, een halfuurtje buiten Malaybalay. Daar werden we opgepikt door Arnold en zijn dochter Maya, die uit Davao kwamen. Samen zetten we de weg verder naar Henry’s farm in Bol-ogan (Sonko, Lantapan, zie het eerder verslag van ons bezoek aan zijn farm). Johan, de derde BD vrijwilliger in de Filippijnen zou daar even later ook aankomen. Na een korte briefing en het avondmaal was er al wat tijd om bij het haardvuur onze ervaringen, problemen en zorgen met Arnold te delen. Het weekend stond namelijk niet enkel in het teken van Dulang-Dulang maar was ook bedoeld als een tweede tussentijdse evaluatie van ons verblijf als vrijwilliger in de Filippijnen. Kwestie van het nuttige aan het aangename te koppelen. We gingen niet te laat slapen want de volgende dag moesten we al om 5 uur uit de veren. Na een stevig ontbijt, maakten we kennis met de ‘porters’ die ons zouden helpen al onze spullen me de berg op te zeulen. Henry, wiens farm vaak het vertrekpunt is van klimtochten, doet hiervoor steeds beroep op enkele plaatselijke boeren. Op die manier kunnen ze wat extra cash verdienen. Henry had vier porters voor ons geregeld. Ze droegen het eten, de tenten, borden, bestek, kookgerief en wat droge kleren de berg op. Hun eigen uitrusting was erg beperkt. Eentje had schoenen aan maar de andere 3 deden de beklimming op hun ‘slippers’. Verder hadden ze enkel een regenjas bij en wat lakens. Bert, die op het vlak van fysische pijn altijd wel wat masochistische trekjes vertoont, verkoos om de rugzak met onze spullen zelf de berg op te dragen...
Om iets voor zeven begonnen we er met z’n achten (Arnold, Maya, Johan en wij twee en drie van de porters) aan. Henry en zijn vrouw Perla zouden samen met de vierde porter wat later vertrekken. Het eerste stuk was een ‘gewone weg’ die langs de boerderijen en een paar huizen bergop liep. Plots ging die weg over in een pad tussen de struiken. Om wat later het woud in te duiken. Gaande weg werd het woud steeds dichter en vochtiger. De weg was bezaaid met bladeren en omgevallen bomen. We waren omringd door de natuur. We hoorden vogeltjes fluiten. Onze kuiten werden gestreeld door varens en mos. We klommen steeds hoger en hoger en al bij al verliep alles vrij vlot. Al was het een echt klauterwerk, op, onder, over en tussen bomen.
Rond 13 uur kwamen we aan op de kampplaats. Deze bevond zich net onder de top en daar zouden de tenten worden opgeslaan. Van aan Henry’s farm, gelegen op 1300 meter, hadden we dan al bijna 1600 meter geklommen. Als we rond ons keken zagen we enkel bomen en het witte van de wolken. Het regende niet maar door dat we in de wolken zaten was het wel erg vochtig. Telkens de wind waaide, vielen er druppen van de bladeren en leek het even of het regende. Door de hoogte was het er ook erg fris. We hadden voor ons vijven 2 tenten mee maar besloten om allemaal samen in de grootste te slapen, omwille van de warmte. Nadat de tenten opgezet waren, trokken we allemaal bijna alle droge kleren die we nog over hadden aan. We schaarden ons rond het vuur en zochten bescherming onder het zeil dat de porters hadden opgespannen. Kort daarna kwamen ook de anderen aan en werd begonnen met het klaarmaken van de maaltijd. Henry had heel wat organische gekweekte groenten van zijn farm mee. Er was zelfs heerlijk gemarineerd kippen- en varkensvlees, dat op het vuur geroosterd werd. We kropen opnieuw vroeg onder de wol een beetje omwille van de duisternis die al rond 18 uur neerdaalde maar ook en vooral omwille van de koude. De porters hadden geen tent nodig, zij kropen dicht bijeen rond het vuur en onder het zeil, en zochten wat extra warmte in een fles rum. Wij hadden nauwelijks contact met de porters weer maar eens omwille van het taalprobleem. Dat was wel wat jammer maar we vernamen wel wat over hen via de anderen.
Na een koude nacht waarin we allemaal wel 20 keer wakker werden, was de eerste grote opdracht van dag 2 de koude en natte weer trotseren. Het weer was namelijk nog steeds hetzelfde: nat en winderig. Na een warme koffie of thee begonnen we vervolgens aan de korte klim naar de top. Op de top is er normaalgezien een prachtig panorama. We werden verteld dat je er normaalgezien maar dan een derde van de provincie Bukidnon kan zien, ook het eiland Camiguin ten noorden van Mindanao en soms zelfs Mount Apo in de verte. Wij zagen echter niets anders dan wit, omwille van de vele wolken. Niemand leek echter erg ontgoocheld. We kwamen om op de top te staan en dat konden we ook doen als die zich had ingegraven in de wolken. Henry vertelde ons wat zaken over de vegetatie, de omgeving maar ook over legendes en tradities. Toen we van de top terug naar de kampplaats afdaalden, passeerden we ook even langs de ‘plaza’. Dit is een open vlakte niet ver onder de top. Henry wist ons te vertellen dat het voor de Talaandig stam (waar hij zelf ook deel van is) een erg speciale plaats is. Er worden jaarlijks rituelen gehouden. Heel het gebied van Mount Dulang-Dulang is voor die stam trouwens heilig gebied. Voor alle bezoekers die niet tot de stam behoren moeten daarom een ritueel gebeuren. Ook voor ons dus maar zelf waren we niet bij het ritueel (de ritueelleider was er niet dit weekend), we moesten wel het materiaal voor het ritueel voorzien.
Terug op de kampplaats nuttigden we een ontbijt, deelden nog wat onze ervaringen met Arnold en kraamden ons boeltje op. Tegen 11 uur stonden we klaar om de afdaling aan te vatten. Die ging weer behoorlijk goed. Af en toe gingen we wel eens onderuit maar we bleven gespaard van regen en in amper 4 uur stonden we terug aan Henry’s farm. Niet slecht voor een afdaling van 1600 meter. Moe maar voldaan namen we dankbaar de organisch gekweekte groenten die Henry ons aanbood in ontvangst en zetten na een maaltijd de terugreis in. Johan en wij richting Malaybalay, terwijl Arnold en Maya nog een lange rit naar Davao voor de boeg hadden.
Deze morgen herinnerden de berg vuile kleren en de stijve spieren ons aan het avontuur van het voorbije weekend. Henry zei dat als het slecht weer is en je daardoor niet van het uitzicht op de top kan genieten, je nog eens terug moet gaan. Misschien iets voor als Tines ouders en broer hier op bezoek zijn...
Op de fotopagina vind je heel wat foto’s van de klim...
Groentjes,
wij
donderdag 27 september 2007
Forward
Hier niet in onze mailbox, maar wel in de inbox van onze gsm:
In lyf, f u r inteligent u r admired..f u are wealthy u are envied..f u are powerful u are feared..But f u are blessed w/ a gud heart,u are remembered. Gud pm. Take care!
PRAYER is a perfume 2 our soul & a fragrance dat pleases God. Wear ur prayer evryday & let it freshen u anytym anywhr u go. Hv a blessd & sweet-scented morning!
There are times when HEAVEN seems to be SILENT to our prayer, God is just making it AUIET for us to hear the RUSHING SOUND of his GRACES!
Gathered n a large hall,an angel asked us 2 write down our sins b4 goin 2 heaven..b4 i cud start writing, i laffd wen i heard U shout,
‘EXTRA PAPER PLEASE!’
The lord opened the window to heaven, He saw me & asks... My child, what is your greatest wish for today?I replied, 'Lord pls take care of the person who is reading this msg, their family & friends for they deserve it & YOU love them very much'. The love of God is like an ocean you can see its beginning but not its end. This msg works once u receive it. Pass 2 5 friends, Something good will happen that you are waitin
Bij deze hebben we het naar meer dan 5 mensen doorgestuurd... Het wordt een prachtige avond =)
In lyf, f u r inteligent u r admired..f u are wealthy u are envied..f u are powerful u are feared..But f u are blessed w/ a gud heart,u are remembered. Gud pm. Take care!
PRAYER is a perfume 2 our soul & a fragrance dat pleases God. Wear ur prayer evryday & let it freshen u anytym anywhr u go. Hv a blessd & sweet-scented morning!
There are times when HEAVEN seems to be SILENT to our prayer, God is just making it AUIET for us to hear the RUSHING SOUND of his GRACES!
Gathered n a large hall,an angel asked us 2 write down our sins b4 goin 2 heaven..b4 i cud start writing, i laffd wen i heard U shout,
‘EXTRA PAPER PLEASE!’
The lord opened the window to heaven, He saw me & asks... My child, what is your greatest wish for today?I replied, 'Lord pls take care of the person who is reading this msg, their family & friends for they deserve it & YOU love them very much'. The love of God is like an ocean you can see its beginning but not its end. This msg works once u receive it. Pass 2 5 friends, Something good will happen that you are waitin
Bij deze hebben we het naar meer dan 5 mensen doorgestuurd... Het wordt een prachtige avond =)
woensdag 26 september 2007
U heeft het vlaggen...
Volgens de bezoekers van deze blog bestaat de uitdrukking "ik heb het vlaggen". Uitslag: 9x ja, 4x neen, 2x ik weet het niet. Omdat we ons in de Filippijnen bevinden, loopt er nog een onderzoek of er geen sprake is van fraude en wordt nagegaan of de betrokken partijen zich niet hebben bezondigd aan het kopen van stemmen...
Bedankt voor het stemmen, maar rust niet op uw lauweren want er is al een nieuwe poll. Deze keer met de uitdrukking "ik heb het fits".
Let the voting continue!
Bedankt voor het stemmen, maar rust niet op uw lauweren want er is al een nieuwe poll. Deze keer met de uitdrukking "ik heb het fits".
Let the voting continue!
maandag 24 september 2007
Breedband update...
Even van het breedband-internet in het KIN kantoor gebruik maken om onze blog te updaten... Vorige donderdag mijn wiskunde-domino uitgetest tijdens de tutorial. De kinderen vonden het blijkbaar plezant om eens een spelleke te spelen. Het spel bestaat zoals bij gewone domino uit blokjes met 2 vakken. Maar ipv in elk vak een aantal ogen te hebben, staat er in het ene vak een getal (0 tot 10) en in het andere een som of verschil (uitkomst van 0 tot 10). Spelenderwijs wiskunde leren dus... Dat kennen ze hier blijkbaar niet want een van de jongeren vroeg wanneer de tutorial zou starten...
Vrijdag was er dus LCO meeting. Doms (project coordinator bij KIN) had me dat dinsdag laten weten en zei toen dat ik er misschien ook kon zijn als ik tijd had. Ik vermoedde dat mijn inbreng in de meeting dus er gering zou zijn maar plots werd ik vrijdag dan gevraagd om de LCO's wat feedback te geven ivm de evaluatie die ik deed. Nogal onvoorbereid stond ik dus de 6 aanwezige LCO's te woord. Het was niet echt een 'goed nieuws show' want tijdens die evaluatie had ik heel wat projecten gezien die niet meteen verliepen zoals ze zouden moeten en die dus niet voor het beoogde resultaat zorgden. Naar aanleiding van de evaluatie had ik een documentje geschreven met mijn bemerkingen over de manier waarop KIN haar projecten implementeert, tijdens de meeting kon ik er dus handig gebruik van maken. Ik deed er ook enkele suggesties voor veranderingen,zowel aan de kant van KIN als aan die van haar beneficiaries.
Na de feedback werd ik ook nog gevraagd om iets te zeggen over agroforestry, omdat dat het nieuwe KIN project wordt. Ik ben niet meteen een landbouwkundig specialist maar we hebben we al een paar plaatsen bezocht waar ze aan agroforestry doen (oa Henry's Farm) dus ik kon er wel efkes iets over zeggen. Maar ik vond het toch maar wat onwennig om dat te doen...
Ondertussen vond in Libertad een Community Development Training plaats voor de jeugd uit de barangays van LEF. Tine had wat mee geholpen aan de voorbereidingen en zorgde ook voor de nodig ijsbrekers (een paar spelletjes om iedereen op te warmen/wakker te maken :-). s Avonds kwam ook ik aan in Libertad en deden we nog enkele kennismakingsspelletjes met de ongeveer 30 jongeren. Zaterdag was er deel twee van de training maar Tines rol beperkte zich nu tot het overhandigen van de attesten aan de deelnemers. 's Morgens was ze even met Lily mee geweest naar Retablo (de barangay van haar eerste case study), 's namiddags had ze nog wat besprekingen met Cora en met de jury van de backyard gardening wedstrijd. 's Avonds trokken we ons terug in de cottage om gezellig samen iets te drinken en wat bij te praten.
Zondag zijn we naar CDO getrokken om nog eens wat tijd door te brengen in een shopping mall. Wat hangden wat rond, consumeerden een beetje en gingen naar de film. Dat wilden we al lang nog eens doen maar het was er nog niet van gekomen. Er was niet meteen een film die we graag wilden zien en kozen dan maar voor de romantische komedie 'Blind Dating', die albijal nog wel meeviel.
Geen grote avonturen dus dit weekend maar we spaarden onze krachten voor het volgende, want dan klimmen we naar hogere sferen.
blub
/b
Vrijdag was er dus LCO meeting. Doms (project coordinator bij KIN) had me dat dinsdag laten weten en zei toen dat ik er misschien ook kon zijn als ik tijd had. Ik vermoedde dat mijn inbreng in de meeting dus er gering zou zijn maar plots werd ik vrijdag dan gevraagd om de LCO's wat feedback te geven ivm de evaluatie die ik deed. Nogal onvoorbereid stond ik dus de 6 aanwezige LCO's te woord. Het was niet echt een 'goed nieuws show' want tijdens die evaluatie had ik heel wat projecten gezien die niet meteen verliepen zoals ze zouden moeten en die dus niet voor het beoogde resultaat zorgden. Naar aanleiding van de evaluatie had ik een documentje geschreven met mijn bemerkingen over de manier waarop KIN haar projecten implementeert, tijdens de meeting kon ik er dus handig gebruik van maken. Ik deed er ook enkele suggesties voor veranderingen,zowel aan de kant van KIN als aan die van haar beneficiaries.
Na de feedback werd ik ook nog gevraagd om iets te zeggen over agroforestry, omdat dat het nieuwe KIN project wordt. Ik ben niet meteen een landbouwkundig specialist maar we hebben we al een paar plaatsen bezocht waar ze aan agroforestry doen (oa Henry's Farm) dus ik kon er wel efkes iets over zeggen. Maar ik vond het toch maar wat onwennig om dat te doen...
Ondertussen vond in Libertad een Community Development Training plaats voor de jeugd uit de barangays van LEF. Tine had wat mee geholpen aan de voorbereidingen en zorgde ook voor de nodig ijsbrekers (een paar spelletjes om iedereen op te warmen/wakker te maken :-). s Avonds kwam ook ik aan in Libertad en deden we nog enkele kennismakingsspelletjes met de ongeveer 30 jongeren. Zaterdag was er deel twee van de training maar Tines rol beperkte zich nu tot het overhandigen van de attesten aan de deelnemers. 's Morgens was ze even met Lily mee geweest naar Retablo (de barangay van haar eerste case study), 's namiddags had ze nog wat besprekingen met Cora en met de jury van de backyard gardening wedstrijd. 's Avonds trokken we ons terug in de cottage om gezellig samen iets te drinken en wat bij te praten.
Zondag zijn we naar CDO getrokken om nog eens wat tijd door te brengen in een shopping mall. Wat hangden wat rond, consumeerden een beetje en gingen naar de film. Dat wilden we al lang nog eens doen maar het was er nog niet van gekomen. Er was niet meteen een film die we graag wilden zien en kozen dan maar voor de romantische komedie 'Blind Dating', die albijal nog wel meeviel.
Geen grote avonturen dus dit weekend maar we spaarden onze krachten voor het volgende, want dan klimmen we naar hogere sferen.
blub
/b
donderdag 20 september 2007
Wereldrecord...
Ze hadden er ons al voor gewaarschuwd, we hadden ons er dus al wat op voorbereid. Het bleek dan ook nog echt waar te zijn, al gaat het minder hard dan we verteld werden...
De Filippijnen zijn wereldkampioen, zij het officieus, op het vlak van kerstmis vieren. Al in september worden kerstversiering en bijhorende kerstliedjes boven gehaald. We hadden ons al op het ergste voobereid maar het blijkt voorlopig mee te vallen. Hier en daar brandt ’s avonds al kerstversiering. De kerstliedjes hebben we nog niet zo vaak gehoord, al keken we wel wat raar op toen we die eind augustus al ergens hoorden. Maar dat moet slechts een test geweest zijn want verder hebben we van die liedjes nog niet zoveel van gemerkt.
De kerstversiering en bijhorende muziek zouden, naar verluidt, pas rond Valentijn, 14 februari dus, terug opgeborgen worden. We hebben al gemerkt dat de lichtgevende versiering hier en daar niet eens verwijderd wordt maar gewoon gedoofd.
Voor ons zal er mogelijks nooit echt een kerstsfeer zijn, het weer is er niet naar....
Kerstverlichting in september, deze foto werd gisteren getrokken (excuus voor slechte kwaliteit).
blub,
/b
De Filippijnen zijn wereldkampioen, zij het officieus, op het vlak van kerstmis vieren. Al in september worden kerstversiering en bijhorende kerstliedjes boven gehaald. We hadden ons al op het ergste voobereid maar het blijkt voorlopig mee te vallen. Hier en daar brandt ’s avonds al kerstversiering. De kerstliedjes hebben we nog niet zo vaak gehoord, al keken we wel wat raar op toen we die eind augustus al ergens hoorden. Maar dat moet slechts een test geweest zijn want verder hebben we van die liedjes nog niet zoveel van gemerkt.
De kerstversiering en bijhorende muziek zouden, naar verluidt, pas rond Valentijn, 14 februari dus, terug opgeborgen worden. We hebben al gemerkt dat de lichtgevende versiering hier en daar niet eens verwijderd wordt maar gewoon gedoofd.
Voor ons zal er mogelijks nooit echt een kerstsfeer zijn, het weer is er niet naar....
Kerstverlichting in september, deze foto werd gisteren getrokken (excuus voor slechte kwaliteit).blub,
/b
dinsdag 18 september 2007
Ook even mijn programma
Hejhej,
In navolging van Tine, ook mijn programma voor de komende 2 weken.
Gisteren was er in Dalwangan de inleiding en inschrijving voor de mothers' class of eigenlijk de family health course. In samenwerking met een andere organisatie, Committee of German Doctors, zal er de komende 6 maanden elke maandag les gegeven worden over gezondheid, hygiene, voeding ... aan de moeders en geinteresseerden vaders van de tribal gemeenschap in Dalwangan. Ik was er aanwezig als deel van de KIN delegatie. Veel heb ik er niet gedaan, behalve wat spelen met de aanwezige kinderen, die blijkbaar niet op school zaten...
In de namiddag moest ik naar de highschool om de scholars hun geld voor het transport van en naar school te geven. Het was best grappig/vervelend dat vele andere studenten rond ons kwamen staan en bij het zien van een blanke die geld uitdeelt, dachten dat ze ook een deeltje van de koek konden krijgen...
Vandaag, dinsdag zal ik proberen een proefversie van een wiskunde-domino spel uit te werken. Vanavond is er namelijk wiskunde bijles in Dalwangan en dan kan ik het meteen even uittesten. De bijlessen gaan tweemaal per week door, op dinsdag en donderdag.
Nog deze week zal ik verder werken aan de wiskundespelletjes en een nieuwe versie maken van de folder die KIN gebruikt om mensen op te roepen hun Scholarship programma te sponsoren. Ik zal ook een workshop voorbereiden die ik zaterdag aan de jeugd van -opnieuw- Dalwangan zal geven. Vrijdag staat er ook nog een LCO meeting gepland. LCO staat voor Local Community Organizers en dat zijn de tussenpersonen tussen KIN en haar beneficiaries. In elke barangay is er een LCO en meestal gaat dat om de plaatselijke datu of bae (de zijn de leiders van de gemeenschap, datu is de benaming voor een man, bae voor een vrouw). Die meeting zal waarschijnlijk in het Binukid (het lokale dialect van de inheemsen) zijn, dus mijn inbreng zal er waarschijnlijk weer erg beperkt zijn :-S.
Volgende week zullen er opnieuw bijlessen zijn, zal er waarschijnlijk ook een rondgang zijn bij een aantal officials om naar steun voor schooluniformen te vragen. Er werd mij al gezegd dat ik dat mag doen omdat een blank gezicht wonderen doet. Ik zal ook een budgetvoorstel voor het jeugdkamp opstellen (samen met Tine) en eventueel al andere zaken voor het kamp uitwerken. Tussendoor doe ik wat opzoekingswerk over het maken van een website want ik ben van plan dat te doen voor KIN.
Volgende week vrijdag (28/09) zakken we dan af naar Henry's farm om daar Arnold te ontmoeten en om zaterdag de klim naar de hoogste top van de Kintanglad bergketen (Dulang-Dulang, 2938m, aan te vatten. Die uitstap zal welkom zijn na ook heel wat tijd achter het scherm van een pc te hebben doorgebracht.
Blub,
/b
In navolging van Tine, ook mijn programma voor de komende 2 weken.
Gisteren was er in Dalwangan de inleiding en inschrijving voor de mothers' class of eigenlijk de family health course. In samenwerking met een andere organisatie, Committee of German Doctors, zal er de komende 6 maanden elke maandag les gegeven worden over gezondheid, hygiene, voeding ... aan de moeders en geinteresseerden vaders van de tribal gemeenschap in Dalwangan. Ik was er aanwezig als deel van de KIN delegatie. Veel heb ik er niet gedaan, behalve wat spelen met de aanwezige kinderen, die blijkbaar niet op school zaten...
In de namiddag moest ik naar de highschool om de scholars hun geld voor het transport van en naar school te geven. Het was best grappig/vervelend dat vele andere studenten rond ons kwamen staan en bij het zien van een blanke die geld uitdeelt, dachten dat ze ook een deeltje van de koek konden krijgen...
Vandaag, dinsdag zal ik proberen een proefversie van een wiskunde-domino spel uit te werken. Vanavond is er namelijk wiskunde bijles in Dalwangan en dan kan ik het meteen even uittesten. De bijlessen gaan tweemaal per week door, op dinsdag en donderdag.
Nog deze week zal ik verder werken aan de wiskundespelletjes en een nieuwe versie maken van de folder die KIN gebruikt om mensen op te roepen hun Scholarship programma te sponsoren. Ik zal ook een workshop voorbereiden die ik zaterdag aan de jeugd van -opnieuw- Dalwangan zal geven. Vrijdag staat er ook nog een LCO meeting gepland. LCO staat voor Local Community Organizers en dat zijn de tussenpersonen tussen KIN en haar beneficiaries. In elke barangay is er een LCO en meestal gaat dat om de plaatselijke datu of bae (de zijn de leiders van de gemeenschap, datu is de benaming voor een man, bae voor een vrouw). Die meeting zal waarschijnlijk in het Binukid (het lokale dialect van de inheemsen) zijn, dus mijn inbreng zal er waarschijnlijk weer erg beperkt zijn :-S.
Volgende week zullen er opnieuw bijlessen zijn, zal er waarschijnlijk ook een rondgang zijn bij een aantal officials om naar steun voor schooluniformen te vragen. Er werd mij al gezegd dat ik dat mag doen omdat een blank gezicht wonderen doet. Ik zal ook een budgetvoorstel voor het jeugdkamp opstellen (samen met Tine) en eventueel al andere zaken voor het kamp uitwerken. Tussendoor doe ik wat opzoekingswerk over het maken van een website want ik ben van plan dat te doen voor KIN.
Volgende week vrijdag (28/09) zakken we dan af naar Henry's farm om daar Arnold te ontmoeten en om zaterdag de klim naar de hoogste top van de Kintanglad bergketen (Dulang-Dulang, 2938m, aan te vatten. Die uitstap zal welkom zijn na ook heel wat tijd achter het scherm van een pc te hebben doorgebracht.
Blub,
/b
zondag 16 september 2007
Wat mijn komende weekjes zullen brengen
Piepjes,
Na een weekendje Malaybalay, keer ik morgen terug naar Libertad. Mijn komende twee weken zullen gevuld zijn! Ik moet mijn casestudy van Mahayahay uitschrijven. Dit is het minder leuke gedeelte: achter pc zitten, trachten alles juist te verwoorden, niets te vergeten... Een verslagje van mijn verblijf in Mahayahay is op komst!
Naast de casestudy zal ik waarschijnlijk enkele trainingen bijwonen, georganiseerd door de practicumstudenten voor een bepaalde doelgroep van de barangay waarin ze verbleven. Er zijn leadership trainingen voor de jeugd, trainingen over het maken van bananen ketchup, zeep of manden...
Op 21 en 22 september is er in de office een training over community organizing voor een 25tal jongeren die de kerngroep zal worden van de jeugdorganisatie die LEF wil creeeren. Ik ben wel benieuwd naar de spreker en zelf ga ik proberen wat kennismaking spelletjes en tussendoortjes te geven...
Op 27 september is de eerste evaluatieronde voor de gardening contest gepland. Om de beneficiaries te stimuleren verschillende soorten groenten te planten in hun backyard garden en om het gebruik van organische meststoffen te promoten, organiseerde LEF deze wedstrijd. Als 1 van de vier juryleden ga ik mee alle tuintjes bekijken en beoordelen. Vind ik nog wel grappig. Ik tussen onder andere een afgevaardigde van Department of Agriculture...
Op 28 september kom ik terug naar Malaybalay. We hebben in het weekend van 29 & 30 september onze tweede evaluatie met Arnold van BD. Deze keer zullen ze dat al klimmend doen. We gaan namelijk de hoogste top van Mount Kitanglad beklimmen. Maar daarover later meer...
Na het evaluatieweekend zullen Bert en ik flink mogen voorbereiden aan het jeugdkamp dat we organiseren eind oktober... Werk aan de winkel dus!
Ik smijt een groetje!
10e
Na een weekendje Malaybalay, keer ik morgen terug naar Libertad. Mijn komende twee weken zullen gevuld zijn! Ik moet mijn casestudy van Mahayahay uitschrijven. Dit is het minder leuke gedeelte: achter pc zitten, trachten alles juist te verwoorden, niets te vergeten... Een verslagje van mijn verblijf in Mahayahay is op komst!
Naast de casestudy zal ik waarschijnlijk enkele trainingen bijwonen, georganiseerd door de practicumstudenten voor een bepaalde doelgroep van de barangay waarin ze verbleven. Er zijn leadership trainingen voor de jeugd, trainingen over het maken van bananen ketchup, zeep of manden...
Op 21 en 22 september is er in de office een training over community organizing voor een 25tal jongeren die de kerngroep zal worden van de jeugdorganisatie die LEF wil creeeren. Ik ben wel benieuwd naar de spreker en zelf ga ik proberen wat kennismaking spelletjes en tussendoortjes te geven...
Op 27 september is de eerste evaluatieronde voor de gardening contest gepland. Om de beneficiaries te stimuleren verschillende soorten groenten te planten in hun backyard garden en om het gebruik van organische meststoffen te promoten, organiseerde LEF deze wedstrijd. Als 1 van de vier juryleden ga ik mee alle tuintjes bekijken en beoordelen. Vind ik nog wel grappig. Ik tussen onder andere een afgevaardigde van Department of Agriculture...
Op 28 september kom ik terug naar Malaybalay. We hebben in het weekend van 29 & 30 september onze tweede evaluatie met Arnold van BD. Deze keer zullen ze dat al klimmend doen. We gaan namelijk de hoogste top van Mount Kitanglad beklimmen. Maar daarover later meer...
Na het evaluatieweekend zullen Bert en ik flink mogen voorbereiden aan het jeugdkamp dat we organiseren eind oktober... Werk aan de winkel dus!
Ik smijt een groetje!
10e
Poll toegevoegd...
Hejhej,
Omdat we bij het lezen van elkaars dagboek soms raar opkijken van de uitdrukkingen die we gebruiken en om de mogelijkheden van onze blog eens te testen, hebben we een poll toegevoegd. Hij staat rechts onder de foto. Stem er maar op los...
groentjes,
tine en bert
Omdat we bij het lezen van elkaars dagboek soms raar opkijken van de uitdrukkingen die we gebruiken en om de mogelijkheden van onze blog eens te testen, hebben we een poll toegevoegd. Hij staat rechts onder de foto. Stem er maar op los...
groentjes,
tine en bert
woensdag 12 september 2007
God is overal
In de Filippijnen is de overgrote meerderheid van de mensen (meer dan 80 %) christelijk en er zijn verschillende 'geloofsgemeenschappen' (met namen als Jesus is Lord, Seventh Day Adventist Church, Iglesia ni Cristo...), met elk hun eigen 'kerken'. Dat de mensen hier erg gelovig zijn dat merk je genoeg. In elk transportmiddel vind je wel ergens een spreuk als 'God bless our trip' of een kruisteken, een 'paternoster', een Maria beeldje... Je ziet de mensen ook vaak een kruisteken maken tijdens de rit. Voor elke maaltijd wordt er gebeden en vaak ook bij de aanvang van een vergadering of evenement. We laten dat allemaal rustig aan ons voorbijgaan. Maar wat we laatst opmerkten, sloeg werkelijk alles...
Hierboven staat een foto van een contract/overeenkomst tussen een hotel en een persoon voor een vergadering met aansluitend lunch. Op zich niets speciaal maar wat vinden we helemaal onderaan het contract: het hotel kan niet verantwoordelijk gesteld worden als het door overmacht de beschreven diensten niet kan leveren.
De spreuk 'In God we trust' op geldbriefjes dat gaat nog, maar in een officieel contract 'Een daad van God' als mogelijke overmacht opnemen, mijn god...
groetjes,
/b
Hierboven staat een foto van een contract/overeenkomst tussen een hotel en een persoon voor een vergadering met aansluitend lunch. Op zich niets speciaal maar wat vinden we helemaal onderaan het contract: het hotel kan niet verantwoordelijk gesteld worden als het door overmacht de beschreven diensten niet kan leveren.
De spreuk 'In God we trust' op geldbriefjes dat gaat nog, maar in een officieel contract 'Een daad van God' als mogelijke overmacht opnemen, mijn god...
groetjes,
/b
maandag 10 september 2007
Over halfweg
Ondertussen moeten we de feiten onder ogen zien... ons verblijf als vrijwilligers in de Filippijnen is over de helft. Reeds vijf maanden liggen achter ons, slechts vier hebben we nog te goed. We beseffen maar al te goed dat ook die vier resteerdende maanden voorbij zullen zijn voor we het weten... Maar daar te lang bij stil staan, is natuurlijk tijdverlies en dat hebben we ook niet gedaan. We hebben een nieuwe lading foto's ge-upload en zo kan je zien hoe het er hier in ons dagelijks leven aan toe gaat, wat Tine allemaal uitspookte in het frisse Mahayahay tijdens haar tweede case study (uitgebreider verslag hierover volgt later) en hoe in het afgelegen Inhandig de koffiebonen nog niet oogstrijp bleken. Bovendien zijn er weer mooie kiekjes bij.
Groetjes,
/bert
Groetjes,
/bert
vrijdag 24 augustus 2007
Spaarlampen
Hej,
Gisteren las ik een artikel over de klimaatsverandering. Ik vroeg me daarbij af hoe het toch kan dat je hier in de Filippijnen, toch een derde wereldland, enkel spaarlampen en TL lampen ziet. Je kan hier nog nauwelijks oude peertje kopen. Maar in een land als Belgie kan dat blijkbaar niet ...
Is het omdat ze hier armer zijn en het geringere energieverbruik des te meer voelbaar is in de portemonnee... Of omdat al die uiterlijkheid wat minder nauw steekt en het uitzicht van die spaarlampen dus geen probleem is...
Verder niet veel nieuws. We zijn allebei terug op post. Tine zit momenteel dus in een afgelegen barangay voor tweede case study en heeft het daar blijkbaar wel naar haar zin.
Ik ben bezig aan een project voorstelletje om de jeugd in Dalwangan wat actiever te maken en wacht tot Easter tijd heeft om het idee van een jongerenkamp eens te bespreken. Tussen door geef ik dus ook wat bijles wiskunde als ik dat niet altijd even makkelijk aangezien sommigen te beschaamd zijn om te zeggen waar ze moeilijkheden bij hebben.
groetjes,
/b
Gisteren las ik een artikel over de klimaatsverandering. Ik vroeg me daarbij af hoe het toch kan dat je hier in de Filippijnen, toch een derde wereldland, enkel spaarlampen en TL lampen ziet. Je kan hier nog nauwelijks oude peertje kopen. Maar in een land als Belgie kan dat blijkbaar niet ...
Is het omdat ze hier armer zijn en het geringere energieverbruik des te meer voelbaar is in de portemonnee... Of omdat al die uiterlijkheid wat minder nauw steekt en het uitzicht van die spaarlampen dus geen probleem is...
Verder niet veel nieuws. We zijn allebei terug op post. Tine zit momenteel dus in een afgelegen barangay voor tweede case study en heeft het daar blijkbaar wel naar haar zin.
Ik ben bezig aan een project voorstelletje om de jeugd in Dalwangan wat actiever te maken en wacht tot Easter tijd heeft om het idee van een jongerenkamp eens te bespreken. Tussen door geef ik dus ook wat bijles wiskunde als ik dat niet altijd even makkelijk aangezien sommigen te beschaamd zijn om te zeggen waar ze moeilijkheden bij hebben.
groetjes,
/b
donderdag 16 augustus 2007
Nieuwe kiekjes
Piep,
even laten weten dat we op onze fotopagina enkele fotoverslagjes hebben gepost... Geniet ervan! Hebben wij ook gedaan...
Liefs,
Tine en Bert
even laten weten dat we op onze fotopagina enkele fotoverslagjes hebben gepost... Geniet ervan! Hebben wij ook gedaan...
Liefs,
Tine en Bert
vrijdag 10 augustus 2007
net onslagen...
Piep,
ik ben net ontslagen uit het ziekenhuis... kben blij =)... kmoet wel nog 10 dagen pillen slikken - wat voor mij een grote opgave is want ik ben daar helemaal niet goed in...
en o ja, ook in het ziekenhuis word je eraan herinnerd dat je in de Filippijnen bent... manman... ongelooflijk soms die manier van doen... een voorbeeld: hier in de Filippijnen zijn de mensen zo zo beschaamd op een bepaalde manier... Hoe zich dat in het ziekenhuis vertaald? 1 voorbeeld uit de 100den: Twee verplegers komen binnen (na 3 keer kloppen)... Beiden twijfelen dichter te komen... Dan een aarzelende vraag: Mam, can I check your IV? Met twee gaan ze ernaar toe en ze kunnen niet dichter bij elkaar staan trappelen (zonder te denken dat ze een koppel zijn)... Erna: Thank you mam, Thank you Sir... En dan vlug weg... Grrrr,ik snap dat niet... Precies of ik ze ga opeten...
Nu nog beetje herstellen en er dan weer invliegen... eindelijk want ik ben al een maand niet meer in Libertad geweest... ik mis de mensjes =)
Liefs,
Tine
ik ben net ontslagen uit het ziekenhuis... kben blij =)... kmoet wel nog 10 dagen pillen slikken - wat voor mij een grote opgave is want ik ben daar helemaal niet goed in...
en o ja, ook in het ziekenhuis word je eraan herinnerd dat je in de Filippijnen bent... manman... ongelooflijk soms die manier van doen... een voorbeeld: hier in de Filippijnen zijn de mensen zo zo beschaamd op een bepaalde manier... Hoe zich dat in het ziekenhuis vertaald? 1 voorbeeld uit de 100den: Twee verplegers komen binnen (na 3 keer kloppen)... Beiden twijfelen dichter te komen... Dan een aarzelende vraag: Mam, can I check your IV? Met twee gaan ze ernaar toe en ze kunnen niet dichter bij elkaar staan trappelen (zonder te denken dat ze een koppel zijn)... Erna: Thank you mam, Thank you Sir... En dan vlug weg... Grrrr,ik snap dat niet... Precies of ik ze ga opeten...
Nu nog beetje herstellen en er dan weer invliegen... eindelijk want ik ben al een maand niet meer in Libertad geweest... ik mis de mensjes =)
Liefs,
Tine
zaterdag 4 augustus 2007
Tine opnieuw geveld ...
Na een kort maar leerrijk verblijf in het mooie Lake Sebu (verslag daarover volgt later, met foto's) kwamen Tine en ik donderdag in de late namiddag, en na een lange reis (jeepney, 3 bussen en een taxi), terug aan in Davao bij Arnold en Norma. Tine had al verschillende dagen wat last van haar maag maar het leek nu toch erger te worden. Tegen s avonds had ze terug last van koorts en diarree... Voor de zekerheid trokken we vrijdagochtend in Davao naar de dokter in plaats van door te reizen naar Malaybalay. Een bloed- en stoelgangonderzoek wees uit dat ze terug amoebiasis had. Ze had echter minder last van uitdroging en verkoos dan ook om bij Arnold en Norma thuis te rusten en herstellen. Ze lig nu al twee dagen te bed met pijn in de buik en koorts. Het lijkt wat minder erg dan vorige keer maar toch heeft ze heel wat last. Naar de oorzaak is het raden, het kan aan het water liggen of aan rauw voedsel maar sinds het vorige voorval waren we, en vooral Tine, erg voorzichtig. De voorbije vier weken waren we samen en hebben dan ook hetzelfde gegeten en gedronken. Ik heb echter nergens last van... of mag ik me nog aan iets verwachten...?
Hopelijk geneest Tine spoedig en goed en blijven we verder gespaard van bezoeken aan de dokter.
groetjes,
/bert
Hopelijk geneest Tine spoedig en goed en blijven we verder gespaard van bezoeken aan de dokter.
groetjes,
/bert
zondag 29 juli 2007
Tweeweekse cursus Cebuano
- Maayong hapon! Kumusta ka? Goeie middag! Hoe gaat het?
_ Gwapo lang gihapon. Knap zoals steeds.
- Uy, tiawtiaw. Gusto ka ba ug kik? O, grapjas. Heb je zin in cake?
_ Oo, gutom kaayo ako. Ja, ik ben heel hongerig.
- Dunay ba daghang wakwak sa gawas? Er zijn veel heksen buiten.
_ Wala pa. Nog niet.
- Bert, limpyo sa imong kwarta. Bert, kuis je kamer!
...
Tot zover de greep uit onze cursus Cebuano. Cebuano is de taal die het meeste gesproken wordt op Mindanao. De nationale taal is eigenlijk Tagalog (Filippijns), maar wordt hier dus pas in tweede instantie gebruikt.
De voorbije 14 dagen verbleven we in het huis van Joan, de directrice van de taalschool in Davao. We kregen er privelessen van 4 verschillende leerkrachten. Het waren privelessen omdat we geen zin hadden om de gebruikelijke cursus van twee maanden te volgen. Achteraf gezien zijn we zeker tevreden van deze keuze want op korte tijd hebben we geleerd wat ze in de taalschool op een maand of langer zien. En we konden waarschijnlijk nog meer geleerd hebben moest er op een andere manier lesgegeven worden. Men gelooft hier sterk in de (Amerikaanse?) methode van drill en het vanbuiten leren. En dit is het laatste wat wij willen he. Wij willen eerst inzicht en daarna willen we door uitdagende oefeningen de grammatica inoefenen. Maar we hebben ons dus moeten aanpassen ;-). Nu kunnen we nog niet echt vloeiend spreken natuurlijk, maar met dagelijkse bansaybansay (oefening) de komende maanden zal dat wel komen zeker?
Het was terug aanpassen voor ons daar in het huis bij Joan want het was opnieuw een heel andere realiteit dan die waarin we meer en meer onze draai aan het vinden waren. We zaten precies op hotel. Het eten werd er voor ons klaar gemaakt, onze kamer werd regelmatig schoon gemaakt en onze was werd zelfs voor ons gedaan. Er was ook een televisie (met CSI, films en zelfs de tour) ter beschikking, waar we regelmatig gebruik van maakten om ons hoofd wat te laten afkoelen. Soms leek het wel of we niet meer in de Filippijnen waren, of toch niet meer in de Filippijnen zoals we die tot dan toe gewoon waren.
Na twee weken zijn we wel blij dat we dit beschermde wereldje weer kunnen verlaten, al zal het zeker weer veel inspanning vergen om onze draai te vinden in de organisaties. We moeten er echt voor onszelf een weg banen en dat is niet altijd even gemakkelijk...
Maar vooraleer we terugkeren naar Malaybalay en Libertad, nemen we een weekje rust =). Nu we nog in Davao zijn, willen we nog wat plaatsen `in de buurt` bezoeken. Voor een kleine week trekken we naar Lake Sebu, met een tussenstop in General Santos. We weten zelf niet zo goed wat het zal geven, maar het schijnt er heel mooi te zijn. Een verslagje volgt zeker en vast...
_ Gwapo lang gihapon. Knap zoals steeds.
- Uy, tiawtiaw. Gusto ka ba ug kik? O, grapjas. Heb je zin in cake?
_ Oo, gutom kaayo ako. Ja, ik ben heel hongerig.
- Dunay ba daghang wakwak sa gawas? Er zijn veel heksen buiten.
_ Wala pa. Nog niet.
- Bert, limpyo sa imong kwarta. Bert, kuis je kamer!
...
Tot zover de greep uit onze cursus Cebuano. Cebuano is de taal die het meeste gesproken wordt op Mindanao. De nationale taal is eigenlijk Tagalog (Filippijns), maar wordt hier dus pas in tweede instantie gebruikt.
De voorbije 14 dagen verbleven we in het huis van Joan, de directrice van de taalschool in Davao. We kregen er privelessen van 4 verschillende leerkrachten. Het waren privelessen omdat we geen zin hadden om de gebruikelijke cursus van twee maanden te volgen. Achteraf gezien zijn we zeker tevreden van deze keuze want op korte tijd hebben we geleerd wat ze in de taalschool op een maand of langer zien. En we konden waarschijnlijk nog meer geleerd hebben moest er op een andere manier lesgegeven worden. Men gelooft hier sterk in de (Amerikaanse?) methode van drill en het vanbuiten leren. En dit is het laatste wat wij willen he. Wij willen eerst inzicht en daarna willen we door uitdagende oefeningen de grammatica inoefenen. Maar we hebben ons dus moeten aanpassen ;-). Nu kunnen we nog niet echt vloeiend spreken natuurlijk, maar met dagelijkse bansaybansay (oefening) de komende maanden zal dat wel komen zeker?
Het was terug aanpassen voor ons daar in het huis bij Joan want het was opnieuw een heel andere realiteit dan die waarin we meer en meer onze draai aan het vinden waren. We zaten precies op hotel. Het eten werd er voor ons klaar gemaakt, onze kamer werd regelmatig schoon gemaakt en onze was werd zelfs voor ons gedaan. Er was ook een televisie (met CSI, films en zelfs de tour) ter beschikking, waar we regelmatig gebruik van maakten om ons hoofd wat te laten afkoelen. Soms leek het wel of we niet meer in de Filippijnen waren, of toch niet meer in de Filippijnen zoals we die tot dan toe gewoon waren.
Na twee weken zijn we wel blij dat we dit beschermde wereldje weer kunnen verlaten, al zal het zeker weer veel inspanning vergen om onze draai te vinden in de organisaties. We moeten er echt voor onszelf een weg banen en dat is niet altijd even gemakkelijk...
Maar vooraleer we terugkeren naar Malaybalay en Libertad, nemen we een weekje rust =). Nu we nog in Davao zijn, willen we nog wat plaatsen `in de buurt` bezoeken. Voor een kleine week trekken we naar Lake Sebu, met een tussenstop in General Santos. We weten zelf niet zo goed wat het zal geven, maar het schijnt er heel mooi te zijn. Een verslagje volgt zeker en vast...
Ook voor ons was het fijn...
Hela,
Even laten weten dat we genoten hebben van de vele reacties op het radio2 gesprek. Alvast bedankt.
Voor degene die het gesprek misten, of ons nog es willen horen: klik hier.
Tine en Bert
Even laten weten dat we genoten hebben van de vele reacties op het radio2 gesprek. Alvast bedankt.
Voor degene die het gesprek misten, of ons nog es willen horen: klik hier.
Tine en Bert
woensdag 11 juli 2007
Nu zondag (15/07) kan je ons horen op radio 2
Jaja: zondag worden we opgebeld door Conny van Radio 2. In het programma Vragen staat vrij wordt er altijd iemand opgebeld die in het buitenland zit en deze week zullen wij dat zijn. Wie zou dat geregeld hebben?
Het gesprek wordt uitgezonden rond 21.00, maar een dagje na de uitzending is het gesprek nog vele weken te beluisteren op de website van radio 2: www.radio2.be - klikken op programma's, en zo naar "Vragen staat vrij".
Spannend he
Het gesprek wordt uitgezonden rond 21.00, maar een dagje na de uitzending is het gesprek nog vele weken te beluisteren op de website van radio 2: www.radio2.be - klikken op programma's, en zo naar "Vragen staat vrij".
Spannend he
De voorbije dagen waren gevuld!!!
Dag iedereen!
Het voelt aan alsof we toch geregeld een berichtje posten, maar toch hebben we alweer zoveel te vertellen... Ik zal proberen het beetje in chronologische volgorde te brengen!
Het laatste weekend van juni begon al op donderdag. We gingen voor de eerste keer badmintonnen. Hoewel ik alle matchen verloor tegen Bert, was het fijn =). We hadden wel allebei de indruk dat het net lager was dan in Belgie. Misschien omdat de Filippijntjes allemaal zo klein zijn? Die donderdag zag ik voor de eerste keer Bert’s nieuwe huis. We hebben ’s avonds een instuif gegeven. Aanwezigen: Bert en Tine. Maar niet getreurd: er werd gedanst, gedronken en gelachen. Meer moet dat niet zijn, nietwaar?
De vrijdag had Bert een afspraak met de directrice van de lagere school in Dalwangan omdat hij bijles wiskunde zal geven aan de tribal youth. Toen we in haar bureau aankwamen was iemand bezig de nagels van de directrice te verzorgen. Daar werd niet mee gestopt terwijl we aan het praten waren. Ik verstopte mijn voeten mooi onder mijn stoel want mijn nagels zagen er allesbehalve uit, haha. Na die afspraak, gingen we van Dalwangan richting het heritage center van KIN waar in het weekend een workshop voor de tribal youth plaats zou vinden. Om aan het heritage center te geraken moet je eerst een jeepney nemen tot in Damitan. Dan nog een half uurtje omhoog op het modderige spoor. Maar ik had geluk: er ging net iemand naar boven te paard en hij stond zijn paard af voor mij. Wel ja, geluk... Eigenlijk was het niet zo gemakkelijk op dat paard! Er waren geen voetsteuntjes en ik moest goed mijn best doen om mijn evenwicht niet te verliezen elke keer het paard in de modder zakte. Maar je hoort me niet klagen. In tegenstelling tot Bert die naar de grond moest kijken om zich een weg te banen door de modder, kon ik genieten van de o zo mooie omgeving.
De workshop voor de tribal youth had als doel hen een paar typische inheemse technieken aan te leren: het maken van een fluit uit bamboo en schilderen met verf gemaakt uit aarde. De workshop werd gegeven door Waway, een Filippijnse Michael Franti, volgens Bert en ik. Waway is ook van een tribe in Bukidnon en trekt met zijn gitaar door de bergen, zingt nummers over zijn inheemse cultuur om die niet verloren te laten gaan, probeert op allerlei manieren het belang van de natuur te promoten... Hij heeft ook heel wat wereldkennis die hij kan delen met de tribal youth. Waway zag zelf ook al heel wat delen van de wereld, waaronder Belgie! De workshop was fijn, maar wel weer op zijn Filippijns. Alles was nogal heel informeel. Ook waren er eigenlijk veel te veel deelnemers. Maar het was mooi om te zien hoe Waway toch iedereen betrok. Hij toonde eerst hoe een fluit gemaakt wordt. Heel sjiek en nog fijner als hij zegt dat je de fluit zal krijgen =). Daarna riep hij de jongere kinderen om samen een schilderij te maken. Het resultaat - waaraan uiteindelijk iedereen een bijdrage leverde – mag er zijn! Daarnaast zette Waway nog kinderen aan het tekenen en leerde hij een van zijn songs aan een groepje meiden. De workshop kon zaterdag in de vooravond eigenlijk afgesloten worden, maar er werd gewacht tot zondagochtend. Zaterdagavond hebben Bert en ik nog enkele kinderen ‘Ik heb de zon zien zakken in de zee’ aangeleerd. Heel grappig om de uitspraak te horen =). De zondagmorgen zongen de kinderen het nog altijd, dus we mochten onze les als geslaagd beschouwen =). Zondag zijn we allen samen naar Dalwangan terug gekeerd. Deze keer zonder paard en blootvoets omdat het zo moddirig was.
Het was een fijn weekend, maar het kreeg een staartje. Hou je vast voor wat komt... Bert en ik sliepen de tweede nacht naast elkaar, allebei ingeduffeld in onze slaapzak en in een ruimte waar ook andere mensen lagen! Volgens ons deden we daar niets mis mee, maar blijkbaar wel volgens de tribe. De dinsdagavond na het weekend, belde Bert naar mij - ik was al terug in Libertad - met de boodschap dat we een reinigingsritueel moesten ondergaan. Het naast elkaar slapen als niet getrouwd koppel is een overtreding van de regels van de spirits. Omdat wij de regels van de spirits genegeerd hadden, waren er mensen van de tribe ziek. Daarom moesten we zo snel mogelijk het ritueel ondergaan. Het ritueel kon ook zonder ons gedaan worden, maar dan konden we nooit meer in contact komen met die tribe. Is nogal problematisch als je weet dat KIN hoofdzakelijk met die tribe werkt en ook gewoon omdat het wel fijn is om met die jongeren en kinderen te werken. Tot het ondergaan van het ritueel was het nogal onduidelijk wat het eigenlijk inhoudt. Sommigen spreken van een trouw voor de spirits. Voor anderen is het ritueel een middel om door de spirits erkend te worden als koppel... Uiteindelijk bleek het het laatste te zijn (zie verder), en daar was ik niet rouwig om want trouwen voor iets waar je niet in gelooft, vind ik nogal tegenstrijdig.
Diezelfde dinsdagavond had Bert een afspraak met Arnold, de verantwoordelijke van Broederlijk Delen in de Filippijnen, en zijn vrouw Norma. Bert kon dus direct zijn frustraties over dat ritueel kwijt =). Arnold en Norma waren er omdat ze op woensdag een meeting hadden met KIN. Die meeting duurde een hele dag. Voor BD bestaan er heel wat onduidelijkheden rond de werking en paperassen van KIN. Ook de aanwezigheid van Bert in KIN werd wat besproken. Bert vond dat KIN alles veel mooier voorstelde dan dat het in werkelijkheid is. Ook Arnold voelde het zo aan, denken we.
Donderdag moesten Bert en ik naar Cagayan de Oro om ons visum te verlengen. Is vooral een kostelijke formaliteit want we hebben nog geen enkele keer ons pasport en visum moeten voorleggen. Maar we kunnen weer twee maanden verder...
Donderdagavond hadden Bert en ik een afspraak met Arnold en Norma. Deze keer in Libertad omdat er op vrijdag een meeting gepland was met LEF. Ik vroeg Arnold en Norma te komen naar Hapitanan beach omdat alle practicum studenten er die avond verzamelden. Ik dacht dat we daar op ons gemakje gingen kunnen praten, maar dat was niet het geval. Het werd een avond liedjes zingen, dansjes doen en applaudiseren... Twas wel gezellig en Arnold en Norma zorgden ook voor de nodige entertainment =). Rond 20u zijn Arnold en Norma nog mee gegaan naar mijn cottage om nog wat te babbelen over hoe ik mijn verblijf bij LEF ervaar. Op vrijdag was er dan een meeting met de staff van LEF. Volgens Bert nogal verschillend van de meeting met KIN. Het duurde maar twee uurtjes en het ging eigenlijk vooral over mijn aanwezigheid in LEF. Die is ok dus er viel niet zo heel veel over te zeggen. Er hing ook een fijne sfeer. Cora (directrice van LEF) is een heel opgewekte, grappige vrouw die heel luchtig door het leven stapt. Na de meeting bleven Arnold en Norma nog efkes omdat de practicum studenten een training kregen over LEF’s programma’s. LEF had mij gevraagd om over vrijwilligerswerk te praten. Ik maakte het interactief, maar de studenten waren zo verlegen! Het was dus nogal trekken en sleuren om iets te horen te krijgen...
Zaterdagochtend zijn Bert en ik met Arnold en Norma naar Malaybalay gegaan. Inderdaad, voor ons ritueel! Dankzij Norma, die vrijdagnamiddag via de gsm heel wat onderhandeld had met Bae - degene die het ritueel leidt – en KIN personeel, kon het ritueel doorgaan in de tulugan in Dalwangan, vlakbij de hoofdweg. Ik was Norma heel dankbaar want nog es die moddigere weg heen en terug naar het heritage center, enkel en alleen voor het ritueel, kon ik best missen. De staff van KIN had (dankzij Norma) voor alle benodigdheden voor het ritueel gezorgd: 4 kippen, 5 kilo rijst, een lap rode en witte stof, koekjes, lolly’s, sigaretten, een fles cola, rum en flighter’s wine. Wij moesten het gewoon bekostigen =). De aanwezigheid van Arnold en Norma maakte alles wat luchtiger. Ze konden alles meer vanop een afstand bekijken. Een vereiste van Bert en mij was dat alle symboliek uitgelegd zou worden. Dankzij Arnold en Norma die Bisaya, Engels en Nederlands kunnen, was dat mogelijk.
Het ritueel heet PAMALAS. Als je als koppel dit ritueel ondergaat, bekom je dat ook de spirits je erkennen als koppel. Ze zullen je beschermen overal waar je gaat. Het praktische gevolg voor ons is dat we nu zonder probleem bij/naast elkaar kunnen slapen =). De verschillende stappen en de symboliek van het ritueel kan je vinden op onze fotopagina.
Na het ritueel zijn we nog met Arnold en Norma naar een abdij geweest. De monikken bezitten heel wat landbouwgrond en hebben een shop waar ze producten verkopen die ze zelf maakten: pindanootjes, peanut butter en koffie. Hun nieuwe kerk is een mooi en modern gebouw die ook de moeite waard was om te bezoeken!
Zondag zijn Bert en ik naar een herbebossingsgebied gegaan. Er waren daar 3 watervallen te bezichtigen. Waw! Die watervallen en de omgeving waren prachtig. We waren precies in een andere wereld. Bovendien was het fijn om eens op rust te kunnen komen: weg van al die starende ogen, gewoon wij tweetjes en de natuur. Laat de foto’s maar tot u spreken...
Vanaf maandag tot en met vandaag, verbleef ik in de office van KIN om mijn case study voor LEF af te werken. Bert had de voorbije dagen wel een druk programma: een meeting over de afgeronde evaluaties van de people organizations (PO) gelegen in de barangays van Malaybalay, 2 meetings in verband met de bijlessen wiskunde die hij zal geven aan de tribal youth en vandaag is hij naar een barangay buiten Malaybalay voor de evaluatie van de PO daar. Morgen vertrekken we samen naar Davao waar we vanaf maandag 2 weken taalles zullen volgen...
Voila... dat noemen ze nu eens een update, nietwaar?! Vergeet de foto’s niet!!!
Het voelt aan alsof we toch geregeld een berichtje posten, maar toch hebben we alweer zoveel te vertellen... Ik zal proberen het beetje in chronologische volgorde te brengen!
Het laatste weekend van juni begon al op donderdag. We gingen voor de eerste keer badmintonnen. Hoewel ik alle matchen verloor tegen Bert, was het fijn =). We hadden wel allebei de indruk dat het net lager was dan in Belgie. Misschien omdat de Filippijntjes allemaal zo klein zijn? Die donderdag zag ik voor de eerste keer Bert’s nieuwe huis. We hebben ’s avonds een instuif gegeven. Aanwezigen: Bert en Tine. Maar niet getreurd: er werd gedanst, gedronken en gelachen. Meer moet dat niet zijn, nietwaar?
De vrijdag had Bert een afspraak met de directrice van de lagere school in Dalwangan omdat hij bijles wiskunde zal geven aan de tribal youth. Toen we in haar bureau aankwamen was iemand bezig de nagels van de directrice te verzorgen. Daar werd niet mee gestopt terwijl we aan het praten waren. Ik verstopte mijn voeten mooi onder mijn stoel want mijn nagels zagen er allesbehalve uit, haha. Na die afspraak, gingen we van Dalwangan richting het heritage center van KIN waar in het weekend een workshop voor de tribal youth plaats zou vinden. Om aan het heritage center te geraken moet je eerst een jeepney nemen tot in Damitan. Dan nog een half uurtje omhoog op het modderige spoor. Maar ik had geluk: er ging net iemand naar boven te paard en hij stond zijn paard af voor mij. Wel ja, geluk... Eigenlijk was het niet zo gemakkelijk op dat paard! Er waren geen voetsteuntjes en ik moest goed mijn best doen om mijn evenwicht niet te verliezen elke keer het paard in de modder zakte. Maar je hoort me niet klagen. In tegenstelling tot Bert die naar de grond moest kijken om zich een weg te banen door de modder, kon ik genieten van de o zo mooie omgeving.
De workshop voor de tribal youth had als doel hen een paar typische inheemse technieken aan te leren: het maken van een fluit uit bamboo en schilderen met verf gemaakt uit aarde. De workshop werd gegeven door Waway, een Filippijnse Michael Franti, volgens Bert en ik. Waway is ook van een tribe in Bukidnon en trekt met zijn gitaar door de bergen, zingt nummers over zijn inheemse cultuur om die niet verloren te laten gaan, probeert op allerlei manieren het belang van de natuur te promoten... Hij heeft ook heel wat wereldkennis die hij kan delen met de tribal youth. Waway zag zelf ook al heel wat delen van de wereld, waaronder Belgie! De workshop was fijn, maar wel weer op zijn Filippijns. Alles was nogal heel informeel. Ook waren er eigenlijk veel te veel deelnemers. Maar het was mooi om te zien hoe Waway toch iedereen betrok. Hij toonde eerst hoe een fluit gemaakt wordt. Heel sjiek en nog fijner als hij zegt dat je de fluit zal krijgen =). Daarna riep hij de jongere kinderen om samen een schilderij te maken. Het resultaat - waaraan uiteindelijk iedereen een bijdrage leverde – mag er zijn! Daarnaast zette Waway nog kinderen aan het tekenen en leerde hij een van zijn songs aan een groepje meiden. De workshop kon zaterdag in de vooravond eigenlijk afgesloten worden, maar er werd gewacht tot zondagochtend. Zaterdagavond hebben Bert en ik nog enkele kinderen ‘Ik heb de zon zien zakken in de zee’ aangeleerd. Heel grappig om de uitspraak te horen =). De zondagmorgen zongen de kinderen het nog altijd, dus we mochten onze les als geslaagd beschouwen =). Zondag zijn we allen samen naar Dalwangan terug gekeerd. Deze keer zonder paard en blootvoets omdat het zo moddirig was.
Het was een fijn weekend, maar het kreeg een staartje. Hou je vast voor wat komt... Bert en ik sliepen de tweede nacht naast elkaar, allebei ingeduffeld in onze slaapzak en in een ruimte waar ook andere mensen lagen! Volgens ons deden we daar niets mis mee, maar blijkbaar wel volgens de tribe. De dinsdagavond na het weekend, belde Bert naar mij - ik was al terug in Libertad - met de boodschap dat we een reinigingsritueel moesten ondergaan. Het naast elkaar slapen als niet getrouwd koppel is een overtreding van de regels van de spirits. Omdat wij de regels van de spirits genegeerd hadden, waren er mensen van de tribe ziek. Daarom moesten we zo snel mogelijk het ritueel ondergaan. Het ritueel kon ook zonder ons gedaan worden, maar dan konden we nooit meer in contact komen met die tribe. Is nogal problematisch als je weet dat KIN hoofdzakelijk met die tribe werkt en ook gewoon omdat het wel fijn is om met die jongeren en kinderen te werken. Tot het ondergaan van het ritueel was het nogal onduidelijk wat het eigenlijk inhoudt. Sommigen spreken van een trouw voor de spirits. Voor anderen is het ritueel een middel om door de spirits erkend te worden als koppel... Uiteindelijk bleek het het laatste te zijn (zie verder), en daar was ik niet rouwig om want trouwen voor iets waar je niet in gelooft, vind ik nogal tegenstrijdig.
Diezelfde dinsdagavond had Bert een afspraak met Arnold, de verantwoordelijke van Broederlijk Delen in de Filippijnen, en zijn vrouw Norma. Bert kon dus direct zijn frustraties over dat ritueel kwijt =). Arnold en Norma waren er omdat ze op woensdag een meeting hadden met KIN. Die meeting duurde een hele dag. Voor BD bestaan er heel wat onduidelijkheden rond de werking en paperassen van KIN. Ook de aanwezigheid van Bert in KIN werd wat besproken. Bert vond dat KIN alles veel mooier voorstelde dan dat het in werkelijkheid is. Ook Arnold voelde het zo aan, denken we.
Donderdag moesten Bert en ik naar Cagayan de Oro om ons visum te verlengen. Is vooral een kostelijke formaliteit want we hebben nog geen enkele keer ons pasport en visum moeten voorleggen. Maar we kunnen weer twee maanden verder...
Donderdagavond hadden Bert en ik een afspraak met Arnold en Norma. Deze keer in Libertad omdat er op vrijdag een meeting gepland was met LEF. Ik vroeg Arnold en Norma te komen naar Hapitanan beach omdat alle practicum studenten er die avond verzamelden. Ik dacht dat we daar op ons gemakje gingen kunnen praten, maar dat was niet het geval. Het werd een avond liedjes zingen, dansjes doen en applaudiseren... Twas wel gezellig en Arnold en Norma zorgden ook voor de nodige entertainment =). Rond 20u zijn Arnold en Norma nog mee gegaan naar mijn cottage om nog wat te babbelen over hoe ik mijn verblijf bij LEF ervaar. Op vrijdag was er dan een meeting met de staff van LEF. Volgens Bert nogal verschillend van de meeting met KIN. Het duurde maar twee uurtjes en het ging eigenlijk vooral over mijn aanwezigheid in LEF. Die is ok dus er viel niet zo heel veel over te zeggen. Er hing ook een fijne sfeer. Cora (directrice van LEF) is een heel opgewekte, grappige vrouw die heel luchtig door het leven stapt. Na de meeting bleven Arnold en Norma nog efkes omdat de practicum studenten een training kregen over LEF’s programma’s. LEF had mij gevraagd om over vrijwilligerswerk te praten. Ik maakte het interactief, maar de studenten waren zo verlegen! Het was dus nogal trekken en sleuren om iets te horen te krijgen...
Zaterdagochtend zijn Bert en ik met Arnold en Norma naar Malaybalay gegaan. Inderdaad, voor ons ritueel! Dankzij Norma, die vrijdagnamiddag via de gsm heel wat onderhandeld had met Bae - degene die het ritueel leidt – en KIN personeel, kon het ritueel doorgaan in de tulugan in Dalwangan, vlakbij de hoofdweg. Ik was Norma heel dankbaar want nog es die moddigere weg heen en terug naar het heritage center, enkel en alleen voor het ritueel, kon ik best missen. De staff van KIN had (dankzij Norma) voor alle benodigdheden voor het ritueel gezorgd: 4 kippen, 5 kilo rijst, een lap rode en witte stof, koekjes, lolly’s, sigaretten, een fles cola, rum en flighter’s wine. Wij moesten het gewoon bekostigen =). De aanwezigheid van Arnold en Norma maakte alles wat luchtiger. Ze konden alles meer vanop een afstand bekijken. Een vereiste van Bert en mij was dat alle symboliek uitgelegd zou worden. Dankzij Arnold en Norma die Bisaya, Engels en Nederlands kunnen, was dat mogelijk.
Het ritueel heet PAMALAS. Als je als koppel dit ritueel ondergaat, bekom je dat ook de spirits je erkennen als koppel. Ze zullen je beschermen overal waar je gaat. Het praktische gevolg voor ons is dat we nu zonder probleem bij/naast elkaar kunnen slapen =). De verschillende stappen en de symboliek van het ritueel kan je vinden op onze fotopagina.
Na het ritueel zijn we nog met Arnold en Norma naar een abdij geweest. De monikken bezitten heel wat landbouwgrond en hebben een shop waar ze producten verkopen die ze zelf maakten: pindanootjes, peanut butter en koffie. Hun nieuwe kerk is een mooi en modern gebouw die ook de moeite waard was om te bezoeken!
Zondag zijn Bert en ik naar een herbebossingsgebied gegaan. Er waren daar 3 watervallen te bezichtigen. Waw! Die watervallen en de omgeving waren prachtig. We waren precies in een andere wereld. Bovendien was het fijn om eens op rust te kunnen komen: weg van al die starende ogen, gewoon wij tweetjes en de natuur. Laat de foto’s maar tot u spreken...
Vanaf maandag tot en met vandaag, verbleef ik in de office van KIN om mijn case study voor LEF af te werken. Bert had de voorbije dagen wel een druk programma: een meeting over de afgeronde evaluaties van de people organizations (PO) gelegen in de barangays van Malaybalay, 2 meetings in verband met de bijlessen wiskunde die hij zal geven aan de tribal youth en vandaag is hij naar een barangay buiten Malaybalay voor de evaluatie van de PO daar. Morgen vertrekken we samen naar Davao waar we vanaf maandag 2 weken taalles zullen volgen...
Voila... dat noemen ze nu eens een update, nietwaar?! Vergeet de foto’s niet!!!
zaterdag 7 juli 2007
Eindelijk meer foto's
We hebben er eens werk van gemaakt en een hele hoop nieuwe foto's in ons fotoalbum geplaatst (klik hier of hiernaast op Meer foto's).
Je vindt er foto's van Tine bij LEF, Bert bij KIN, foto's van de dingen die we samen deden en opnieuw wat mooie kiekjes.
groetjes,
kuya bert en ate tine
Je vindt er foto's van Tine bij LEF, Bert bij KIN, foto's van de dingen die we samen deden en opnieuw wat mooie kiekjes.
groetjes,
kuya bert en ate tine
donderdag 28 juni 2007
10 daagjes Retablo
Eens mijn beurt op een berichtje te posten =)
Ik verbleef net 10 dagen bij een familie in Retablo om er een eerste case study te doen. Ik beleefde er mooie momenten, maar ook heel veel dode momenten. Retablo is heel klein en veel valt daar niet te beleven. Ik moest me focussen op de familie. Na tien dagen heb ik de dagelijkse routine van Nanai (dul, hardwerkend, lief en oud vrouwtje) en Tatai (even hardwerkend, stillere en nog oudere man) ontdekt. Om 4u30 – 5u opstaan en vuurtje maken om water op te zetten. Elk een kopje koffie en dan aan de slag! Eten voor dieren halen op het land en de dieren voederen. Om 7u30-8u ontbijt. Erna direct weer aan de slag: hout kappen, kleren wassen, tuba (cocosnootwijn) maken, bomen planten, cocosnoten oogsten... Rond 18u30 avondmaal en om 20u-21u oogjes toe na een gebed voor Maria...
Ik wou zo graag helpen met al hun werk maar dat was precies not done... Of het was te warm voor mij volgens Nanai, of te modderig of of of... Bij nanai en tatai verblijven 2 practicumstudenten. Die had ik heel hard nodig voor de taal, maar zij zoeken precies niet echt contact met nanai en tatai, waardoor het voor mij heel moeilijk was om dit wel te doen. Ook omdat nanai dat niet verwachtte omdat ze de manier van doen van de studenten al 2 maanden gewoon is... Het gevolg was dat ik soms een hele dag frustrerend rondhing in het huis omdat nanai en tatai weg waren...
O mensjes, het is zo moeilijk een beeld te schetsen van dit alles...
Resultaat van de 10 dagen zijn een beter beeld van wat LEF voor de mensen in Retablo betekent, enkele interviews, enkele nieuwe fijne mensjes leren kennen (meestal oude vrouwtjes =), tuba geproefd (bah), een beter zicht op het leven van de lokale boer, een dagje zee met de familie...
De informatie ga ik volgende week in een verslag gieten. Volgende week gaan Bert en ik ook dagje naar Cagayan om ons visum te verlengen en krijgen we (en de organisatie natuurlijk) bezoek van Arnold van BD. Wat de week erna brengt weet ik nog niet =) Misschien een nieuwe baranguay opzoeken voor een tweede case study of het plan voor de jeugd verder uitwerken...
Volgende keer een gedetailleerder verslag... Kzal het op voorhand typen ;-) Nu in internetcafe waar de tijd loopt... En foto`s volgen gauw!
Zoen
Ik verbleef net 10 dagen bij een familie in Retablo om er een eerste case study te doen. Ik beleefde er mooie momenten, maar ook heel veel dode momenten. Retablo is heel klein en veel valt daar niet te beleven. Ik moest me focussen op de familie. Na tien dagen heb ik de dagelijkse routine van Nanai (dul, hardwerkend, lief en oud vrouwtje) en Tatai (even hardwerkend, stillere en nog oudere man) ontdekt. Om 4u30 – 5u opstaan en vuurtje maken om water op te zetten. Elk een kopje koffie en dan aan de slag! Eten voor dieren halen op het land en de dieren voederen. Om 7u30-8u ontbijt. Erna direct weer aan de slag: hout kappen, kleren wassen, tuba (cocosnootwijn) maken, bomen planten, cocosnoten oogsten... Rond 18u30 avondmaal en om 20u-21u oogjes toe na een gebed voor Maria...
Ik wou zo graag helpen met al hun werk maar dat was precies not done... Of het was te warm voor mij volgens Nanai, of te modderig of of of... Bij nanai en tatai verblijven 2 practicumstudenten. Die had ik heel hard nodig voor de taal, maar zij zoeken precies niet echt contact met nanai en tatai, waardoor het voor mij heel moeilijk was om dit wel te doen. Ook omdat nanai dat niet verwachtte omdat ze de manier van doen van de studenten al 2 maanden gewoon is... Het gevolg was dat ik soms een hele dag frustrerend rondhing in het huis omdat nanai en tatai weg waren...
O mensjes, het is zo moeilijk een beeld te schetsen van dit alles...
Resultaat van de 10 dagen zijn een beter beeld van wat LEF voor de mensen in Retablo betekent, enkele interviews, enkele nieuwe fijne mensjes leren kennen (meestal oude vrouwtjes =), tuba geproefd (bah), een beter zicht op het leven van de lokale boer, een dagje zee met de familie...
De informatie ga ik volgende week in een verslag gieten. Volgende week gaan Bert en ik ook dagje naar Cagayan om ons visum te verlengen en krijgen we (en de organisatie natuurlijk) bezoek van Arnold van BD. Wat de week erna brengt weet ik nog niet =) Misschien een nieuwe baranguay opzoeken voor een tweede case study of het plan voor de jeugd verder uitwerken...
Volgende keer een gedetailleerder verslag... Kzal het op voorhand typen ;-) Nu in internetcafe waar de tijd loopt... En foto`s volgen gauw!
Zoen
dinsdag 26 juni 2007
allemaal beestjes
In 'mijn' huis (zie foto) zitten er heel wat beestjes. Dat zou een erg normale zaak zijn hier in de Filippijnen. De huizen zijn hier dan ook veel opener dan bij ons. Daardoor zitten er heel wat mieren, maar ook spinnen, kevers, grote kakkerlakken en af en toe gecko'tjes in de huizen. Pogingen ze buiten te houden, lijkt bijna tevergeefs. Meestal lukt het wel om de mieren een aantal uren te verjagen, maar dan zijn ze er plots terug. Zeker als er ergens etensresten open en bloot liggen. Als iemand een doeltreffend maar milieuvriendelijk middeltje weet om mieren niet alleen weg te drijven maar vooral om te voorkomen te ze afkomen, laat maar weten.
Gisteren hebben Tine en ik ons eens als echte Filippino's gedragen. We hebben gebruik gemaakt van een speciale dienst van de gsm-operator. Voor slechts 15 peso (0.25 euro) konden we 100 sms'en sturen (enkel naar zelfde netwerk), dit moest wel binnen de 24 uur (dit bleek, geheel in Pinoy style, uiteindelijk bijna 32 uur te zijn). We hebben er dus lustig op los gesms't, bijna voortdurend. We hebben de 100 net gehaald maar toch wel elk dik 50 (normaal kost een sms 1 p). We hebben er alle twee bijna een sms-duim aan overgehouden :-)
Na de evaluaties die ik de voorbije weken gedaan heb, stond er gisteren een 'sharing' van onze bevindingen plaats. Deze meeting, met Rey (iemand die aan de stad van Malaybalay werkt en me vergezelde op de evaluaties) en Easter (KIN), was gepland om 10u. Maar zoals het hoort in de Filippijnen, begon ze ongeveer om 11u15 :-).
Wat me bij de evaluaties opviel, was dat sommige projecten wat beter voorbereid en opgevolgd zouden moeten worden. De PO's (Peoples Organizations actief in de verschillende barangays) zouden zich ook wat minder afhankelijk van KIN moeten opstellen. Maar ja, dat is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. KIN is een erg kleine NGO met slechts 4 voltijdse, vaste krachten. Ze zijn erg gemotiveerd en willen natuurlijk zoveel mogelijk mensen helpen. Daardoor slagen ze er blijkbaar niet altijd in om alles volledig en uitvoerig voor te bereiden en op te volgen. Hierdoor gaat spijtig genoeg af en toe wat fout.
's Avonds kon ik onverwachts mee naar een meeting in Dalwangan. Daar waren de ouders en kinderen verzameld om te horen hoe het stond met het scholarship programma. Sinds vorig jaar geeft KIN financiele steun aan gezinnen van de gemeenschap in Dalwangan om hun kinderen naar school te kunnen laten gaan. Dit project valt echter buiten de fondsen van BD en ook buiten die van Oxfam Hong Kong (een andere donor van KIN). KIN moet dus zelf het volledige budget bijeen sprokkelen. Momenteel is dat niet groot genoeg om voor de 61 kinderen alle kosten (inschrijving, uniform, transport, eten, schoolgerei...) te dekken. Dit is misschien ook niet nodig want dan speelt KIN weer de grote Sinterklaas... Een gedeelde inspanning tussen KIN en de ouders is misschien beter (?).
Op de meeting werden ook het schoolgerei en kledingpakketten, die gedoneerd werden, uitgedeeld (zie foto).
Er werd ook afgesproken dat ik elke dinsdag en donderdag een uurtje bijles wiskunde zal geven aan de kinderen van de lagere school. Wiskunde is voor veel van de kinderen een struikelblok. Ik heb geen ervaring met wiskunde geven in de lagere school, maar ook in het secundair moet je soms les geven aan echte kinderen :-).
Tine zit nog steeds in barangay Retablo voor haar eerste case study. Ze ondervindt er nog maar eens hoe moeilijk het is als er geen gemeenschappelijke taal is.Donderdag komt ze even naar Malaybalay om dit weekend samen met mij een workshop rond juwelen uit klei en bamboo kerven mee te doen. Deze wordt georganiseerd voor de Daraghuyan Tribal Youth en niemand minder dan Waway Saway komt die geven. Waway is lid van de Talaandig stam en een muzikant/kunstenaar die momenteel een groeiend succes kent in de Filippijnen. Dat belooft dus...
Tot zo ver de update,
/bert
Abonneren op:
Posts (Atom)